Kaap Verden, Sao Antao

Cova - de krater    

Terwijl ik nog in Marina Mindelo lig maak ik gebruik om er een dagje op uit te trekken. Moet nog wachten op onderdelen om de hydrogenerator op de achterspiegel te monteren. Net naast Sao Vicente ligt het eiland Sao Antao, enkel gescheiden door een smalle straat. Dagelijks gaan er ferry's richting Sao Antao. Had al veel goeds gehoord en gelezen over dit buureiland. Voor 8€ enkele reis brengt een wat aftandse ferry je het straatje over naar Porto Novo. Wanneer je daar het vrij nieuwe havengebouw verlaat wordt je besprongen door allerlei taxi chauffeurs die je overal heen willen brengen voor een juist bedrag. Openbaar vervoer is er niet en de meest toeristische plaatsen zijn enkel te bereiken met een taxi. De veel goedkopere Aluguer's (betekend eigenlijk te huur) doen deze toeristische punten niet aan :-), leuke afspraken natuurlijk. 20€ om naar de 'Cova' getaxied te worden. In deze Cova ofte krater begint een heerlijke maar zeer zware wandeling. Ik had geluk, de krater was wolken vrij. Op deze hoogte is dat niet altijd evident. De krater bevind zich zowat op 1600m genoeg om de passaatwolken tegen te houden en om voor regen te zorgen. Maar dit jaar blijkt het een heel droog jaar te zijn hier. Normaal zouden oktober/november zeer natte maanden moeten zijn maar inderdaad ik heb daar niets van ondervonden, slecht 1 maal een bui van 1 uur hebben we gehad. Hopelijk krijgen ze toch nog de regen die zeer nodig is om hun groene vallei vruchtbaar te houden.

steile afdaling van de kraterwand

De wandeling begon dus in de krater, de stop in de krater is een groene vlakte met nogal wat mais en veeteelt. Gelukkig geen wolken maar een deugd doend zonnetje, op deze hoogte wordt het snel frisser. Eerst wat stijgen om over de kraterrand te raken en dan wacht een heel steile afdaling. Het zweet op je rug van de klim wordt snel door de frisse oceaanlucht opgedroogd. Zigzag wandelpaadjes langs de rand van de krater brengen je naar het begin van de vallei 'da Paul', Pa-oel uitgesproken. De afdaling duurt meer dan een uur en de spieren van de bovenbenen worden zeer hard gesolliciteerd. Ik voelde heel duidelijk dat ik na de Canarische eilanden geen grote wandelingen meer gedaan had. Dan kom je op 600m in de prachtige vallei Da Paoel. 1000 tinten groen maar de hoofdrol spelers zijn hier koffiestruiken, bananen, citrus vruchten, maniok, suikerriet .... en hier en daar kleine moestuintjes met groenten allerlei. Op de paadjes die door de vallei slingeren kom je allerlei dieren tegen waaronder veel ezels. Die worden hier nog heel veel als lastdier gebruikt. Een man zat voor zijn boerderijtje de wandelaars op te wachten met valleiproducten, rijpe bananen, dadels, papayas .... lekkers dus voor een hongerige wandelaar. 40 cent voor een paar rijpe bananen, de benen voelden alweer beter aan. De wandelpaden slingeren zich door de vallei tussen het suikerriet door. Overal zijn er aftakkingen gemaakt op het riviertje Pa-oel, ook regelmatig bevloeiingssystemen a la levada's zoals in Madeira. Ondanks de groene weelde en de overvloed aan allerlei eten blijkt deze vallei heel arm te zijn. Je ziet hier geen auto's, de aluguer's vervoeren hier de mensen met hun ladingen. Zakken met kolen, pakken suikerriet ... worden per ezel vervoerd maar ook gewoon op de rug tot aan de volgend de halte om door een aluguer op gepikt te worden op weg naar een mercado.

Koffiebomen

Rijk worden ze er duidelijk niet van. In deze tuin van Eden werken boeren soms in slechts lompen, gescheurde t-shirts met  plastieken flip-flops aan hun voeten, waarop ze vrachten van 10'tallen kilo's stijl bergop zeulen. En daar sta je dan als goed geëquipeerde wandelaar met je dure wandelschoenen, propere kleren en nauwkeurigste gps. Tussen de suikerrietvelden ontwaar je kleine in cementblokken gemetste huisje, het dak afval van de oogst, suikerriet stengels bladeren van bananenbomen. Op de voorhof joelende kinderen spelend in het ruisende water of met een manke hond. Geen pokemons hier, geen legotechnics voor de jongens geen barbiepoppen voor de meisjes. Maar gelukkig zien ze er wel uit, je krijgt overal een 'bom dia' en een gulle lach en kijken je onbeschaamd in je ogen. Ze hebben duidelijk niks te verbergen, eerlijkheid is hun dagelijkse kost. Op de dorpel zit de oudste dochter dreadlocks te vlechten bij kleine zus, jongens spelen voetbal op een lekke bal. Schoonheid kost geen geld, gelukkig, en schoonheid vind je hier in overvloed.
Het was mijn mooiste wandeling ooit, contrasten overal. De groene vallei begeleid mij tot 'Vila De Pombas' waar de Pa-oel de oceaan ontmoet. In dit klein vissersdorp vind ik een gezellig 'restaurantje'
waar ik een gevulde buik krijg voor 10€. De prachtig groene beelden botsen met de armtierige mensen die deze rijkelijke tuin van Eden maken wat die is.  De terugtocht in een aluguer jeep over soms stoffige wegen langs de rand van de oceaan gaan aan mij voorbij. Het lekkere eten is al aan het verteren maar mijn gedachten doen dat nog niet. Maar hun ongedwongen lach en hun vrolijk bestaan haalt het op de kijk door mijn westerse bril.

vallei ' da Paoel' met suikerrietpluien afgeboord

Mindelo, administraties aller landen verenig U

watt&sea hydrogenerator, na 1 week papierwerk aan boord

Sinds 1/11 ben ik officieel met pensioen. De 2 voorgaande jaren stond ik nog op de onkostennota van mijn werkgever :-). Dus in de loop van augustus had ik via de website FOD (federale overheidsdiensten) mijn officiële pensioneringsaanvraag ingediend. Mooie website met tal van mogelijkheden, alles digitaal. Of toch bijna :-) alle papieren had ik via de website kunnen invullen alleen 1 papiertje bleek onmogelijk. Ik moest een document gaan halen op het ministerie van tewerkstelling (RVA) dat ik daar geen inkomsten genoot, werkeloosheid, tijdskrediet ..... en dat papier moest ik op het ministerie van pensioenen afgeven?! Alles digitaal in België alleen deze 2 ministeries corresponderen niet met elkaar blijkbaar. Maar ook voor mijn privé pensioenfonds moest ik aantonen dat ik op moment van pensionering nog levend was. En daarvoor moest ik mij in levende lijve aanbieden op het gemeentehuis voor een 'levensbewijs'. Dus ja zat er niet meer op dan een reisje te plannen naar ons vaderland om de administraties van dienste te zijn. In Antwerpen had ik al snel de documenten bij de RVA ingevuld gekregen ! Direct ingescand en opgestuurd naar de bewuste dienst 'pensioenen'. De volgende dag bood ik mij in levende lijve aan voor een levensdocument. Ik had mij al voorbereid op 'onderbroek en kousen aanhouden'. Mijn verwondering was echter groot toen de beambte mij ernstig aankeek en direct concludeerde dat ik levend en wel was. Geen bloeddruk, geen hartritme- of welke controle dan ook. De printer drukte in alle stilte mijn attest van 'leven'. Mijn bewondering voor de ambtenarij is mateloos gestegen na zoveel kunde, bijna genezing door hand oplegging. Maar mijn papieren had ik. En voila na een aantal dagen kreeg ik van beide instanties bijna schouderklopjes voor mijn voorbeeldige inzetten om de gaten in mijn dossier dicht te printen. Eind van de maand kijken of er nog iets op de rekening verschijnt, hopelijk moet ik niet wachten op de kerstman :-(
Van blitzbezoek had ik gebruik gemaakt om een hydrogenerator te bestellen, elektriciteit maken al zeilend. Het is een prachtig nieuw ontworpen generator die tot hiertoe door de professionele wedstrijdboten gebruikt wordt, recentelijk kwam er ook een cruise versie uit. Het is niet goedkoop maar het functioneert prachtig! Watt&Sea noemt het spul. Tegen dat ik in België was waren de pakketten al uit Nederland en Frankrijk aangekomen. Alles mooi in 1 doos gepropt en het woog minder dan 20kg, kon mee als gewone bagage dus. In Sal aangekomen kreeg ik mijn doos al snel te pakken, dat ging goed. Echter 50m verder stond de douane, halt .... aja. Mijnheer - maar dan in het Portugees - deze doos kan niet via bagage mee moet via douane passeren. Ik had nog een tussenvlucht naar Sao Vicente, maar zonder mijn doos dus. Eens ik in Mindelo was kon ik een nieuwe administratieve molen opstarten. Gelukkig als de nood het hoogst is kom je een Vlaming tegen. Die  man hoorde mij met mijn 3 woorden Portugees een technische uitleg geven aan de douane beambte die het Portugees perfect machtig was maar geen andere talen. Gelukkig woont die Vlaming hier al een jaar of 7 en baat een aantal zaakjes uit, en kent de klappen van de Kaapse zweep. Dus die nam mij op sleeptouw naar de douane verantwoordelijke op Sao Vicente. Na wat uitleg en telefoneerwerk kon ik mijn doos maandag verwachten op Sao Vicente, nee dus het werd manana .... manana ..... manana. Terloops vroeg hij wat dit koste, en toen ik zei dat dit toch wel een belangrijk bedrag was nam hij mij apart. Factuur niet afgeven nu! Daar ga je extra op getaxeerd worden ??!! Improviseer een factuur met een 'aangepast bedrag', als ze hier een papier hebben dan is iedereen tevreden. Dus dat deed ik maar hopend niet in de knast te vliegen. Maar inderdaad na tig van papieren ingevuld te hebben kreeg ik eindelijk mijn pakket na 1 week van de douane vrij. Toen ik het pakket op de luchthaven ging afhalen reed er een agent van de Fiscale Politie met mij in de taxi mee tot aan de marina?? Hij moest controleren of het pakket werkelijk aan boord van een zeilboot gebracht werd :-) mooi persoonlijk bewaking ik verdien dat!! Op onderdelen bestemd voor een zeilboot die de Kaap Verden terug verlaten is er een lagere taksaanslag. Voila mijn 2de administratieve malle molenweek met succes afgerond met dank aan een goed willende Vlaming.

als je motor het laat afweten dan span je een Franse 2 pk in :-)

Sao Vicente

Baai Mindelo, start ARC race

Mindelo heeft een vrij goede ankerplaats, met veel ruimte. Toen ik hier aankwam was het wel redelijk druk en goed bezet doordat het de startplaats was van een 60 tal ARC deelnemers. Ik voel mij niet direct aangetrokken om zo van die groepstochten mee te doen. Het is niet gratis ook ten andere, het gebeuren kost een paar duizend euro??? Ik zou mij zeker niet veiliger voelen op de oceaan en de verplichte samenkomsten in bars & seminaries & silly hat compition's met de groep daar huiver ik van. Maar een 2 tal dagen na mijn aankomst werd de start voor de race gegeven en werd de baai van Mindelo een stuk rustiger.
De marina van Mindelo is een ander verhaal, een verhaal van heel duur eigenlijk voor wat ze bieden. Voor mijn boot kost het 30€ / dag , water extra (2€ voor 100l) elektriciteit extra, douchen extra ... Tevens is de marina vrij oncomfortabel aangezien de deining die in de baai komt tot hier doorloopt. De boten liggen dan ook heel sterk aan de landvasten te trekken, met regelmatig een landvast die het begeeft door het natuurgeweld, zelfs landvasten waar schokdempers aanzitten. Ik ben zowat verplicht om toch een weekje of 2 in de marina te liggen omdat ik een bezoekje ga brengen aan mijn vaderland :-)

autootje huren met leuk Frans stel die ik op meerdere eilanden tegenkwam

De Kaap Verden zijn, net als de Canarische eilanden, van vulkanische oorsprong. Toch zijn de eilandgroepen vrij verschillend. De Canarische eilanden zijn groener en mooier met wat stuggere mensen, de Kaap Verden heeft wat minder mooie eilanden maar heeft een warme hartelijke bevolking. En je hoort inderdaad wel dat er soms iets verdwijnt maar dat is zeker niet meer verschillend dan van bij ons. In onze westerse landen 'verdwijnt' er ook regelmatig iets van de boten.
Met een bevriend Frans koppel huurden we een auto om Sao Vicente wat te gaan verkennen. Groot is het hier niet dus op 1 dagje ben je zeker rond. Op het eiland wordt volop gebouwd. Je ziet nogal wat appartementjes verrijzen op de berghellingen, net zoals in Tenerife ....

groen valleitje waar toch wel wat groete en fruit wordt geteeld.

De eilanden bezitten wel heel mooie zandstranden die de Canarische bijna niet hebben. Hier liggen nog enorme mogelijkheden voor de toeristenindustrie. Niet dat ik daar dol op ben maar voor de bevolking is het toch wel noodzakelijk om de levensstandaard toch wat omhoog te brengen. Hier viel mij ook op dat het eiland vrij proper is net zoals in Sal, weinig of geen afval .. plastiekflessen ... -zakken langs de wegen of in de kleine leefgemeenschappen. Maar ook hier slaat het fenomeen toe dat de kleine boerderijtjes in de heuvels zachtjes aan verkommeren, de jongeren zoeken het makkelijker geldgewin langs de toeristencentra op of gaan opzoek naar werk in Europa. Regelmatig kom je leuke restaurantjes tegen met menu's a la Portugal, maar lekker genoeg. Hier ook kun je nog voor minder dan 10€ goed eten met een glaasje wijn erbij. Het hoogste punt was rond de 750m, de top werd bewaakt door het leger !! Maar afschrikwekkend zagen ze er niet uit.
Het eten in de kleine supermarktjes is wel iets duurder maar vind het persoonlijk nogal meevallen. Je leest nogal wat verhalen op sites over heel duur en niet veilig maar je moet het zelf zien en aanvoelen. Ik kan hier goed aarden en als je een tijdje op anker doorbrengt wel dan is de kleine meerkost voor levensmiddelen er zo uit. Voor mij dus veel minder duur dan de Canarische.
Wat wel opvalt is dat hier heel weinig Engelse zeilers zijn / liggen. Het overgrote deel zijn Fransen en de rest een mengelmoes van natievlaggen, leuk bende. Engelse zeilers laten deze eilanden letterlijk & figuurlijk links liggen ??? waarom ??? ga dat eens proberen uitvissen als ik terug wat boten tegenkom getooid met de Union Jack.

aan de plaatselijk vismijn staat een kopij van de 'Torre De Belem' uit Lissabon - roots !!

Sal - hoe verder weg hoe beter je hoort

CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ

In 2007 was ik al volop bezig met mijn voorbereiding om zo wat met een bootje rond te gaan zwerven. Dan lees je verschillende site's van allerlei slag en interesses en dan komt 'communicatie' veelvuldig naar voor. In onze moderne tijden met smartphones, satelliettelefoons, VHF, GMDDS, AIS en diens meer, keuze's genoeg !?of toch niet. Toch zie je veel zeilers teruggrijpen naar oudere technieken. Oudere technieken die nog altijd prima functioneren, zendverbindingen. Men valt ook in onze moderne digitale wereld in geval van nood regelmatig terug op deze zendverbindingen. Voor ramp- en conflictgebieden wordt regelmatig beroep gedaan op zendamateurs om noodverbindingen te leggen. Het is wel een beetje een complexe techniek die niet op iedere tijdstip van de dag evengoed bruikbaar is, het code woord hiervoor = propagatie. Propagatie is kort omschreven: ideale atmosferische condities die de radiogolven de curve van de wereldbol laten volgen zonder externe storingen allerlei. Dit maakt dat radioamateurs elkaar over soms enorme afstand kunnen contacteren met een minimum aan zendvermogen. De fijnafstelling van deze installatie is enorm belangrijk en kan enkel geleerd worden door jaren lange ervaring. Deze ervaringen worden door deze amateurs/specialisten met heel veel geduld aan 'jonge' zendamateurs bijgebracht, theoretisch maar nog meer met praktische oefeningen. Al doende zend men.

2007 cursus SNW St Niklaas  

Dus in 2007 schreef ik mij met een collega zeiler, die mij met zijn boot kort op de hielen zit, in voor een cursus zendamateur bij de club SNW St Niklaas. Wij legden enkel dankzij het engelengeduld van de lesgevers met vrucht onze examens af bij het BIPT te Brussel.
Leuk is dan dat je met deze mensen contact kan maken, of proberen maken,  van op verschillende locaties. Vandaag had ik mooie 'QSO's' of contacten over de kortegolfband met mensen in Vlaanderen. Altijd leuk om eens terug een Vlaamse stem te horen, mooi meegenomen is dat ik ondertussen mijn zendinstallatie beter kan afstemmen. In geval van nood kan dit een prima verbinding met de wal zijn als alle andere digitale verbindingen het zouden laten afweten. Waar ik de kortegolfontvanger ook voor gebruik en heel belangrijk voor is !!!  is voor de ontvangst van weerfaxen tijdens de vaart. Gratis meteo aan boord 24u op 24 u wereldwijd.

Vandaag mooie QSO' gehad met ON7KO,  ON8DC in België en ON3RJN-MM (op de Canarische Eilanden). Bedankt SNW St Niklaas en tot een volgende QSO.


CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ

Kaap Verden, Sal

knutselen in mijn zee-atelier

Op de Canarische eilanden zijn er heel weinig goed ankerplaatsen ter beschikking. Dat maakt dat je veel aan steigers ligt. Dan kijk je er naar uit om terug eens aan je eigen anker te mogen liggen, vrank en vrij. Maar om aan de kant te komen heb je natuurlijk de dinghy nodig en bijhorend motortje. Dat laatste hulpmiddel had het laatste jaar werkeloos op de heksstoel gewoond zonder veel uit te halen buiten het uitzicht belemmeren :-)
Dus na alles keurig gemonteerd te hebben start het motortje vrij vlot en hup weg. Op de terug vaart kwam er meer gesputter uit de motor dan vaart. En de laatste 500m moest ik de hand aan de riemen slaan om terug tot bij de lady te komen. En dan is het wat knutselen tot de reanimatie volbracht is. Er lijkt ook weinig koelwater uit het motorblok te komen maar het impellerhuis durf ik hier niet demonteren aangezien er hier geen winkels, loyas heet dat hier, zijn voor de eventueel benodigde onderdelen. Maar op minimum gas kom ik er ook, voorlopig toch nog. Het oude beestje doet nog zijn ding maar zal op termijn toch ook met pensioen mogen gaan, net zoals ik nu.

Palmeira city

Het eiland Sal is heeft de minste mogelijkheden qua toeristische interessepunten ivm de andere eilanden naar ik hoor. Maar het geeft reeds een goede indruk van hoe het hier leeft. Wat mij positief opviel is dat de straten en dorpen er verrassend proper bijliggen en de mensen goedlachs. Regelmatig kom je hier straatveger(sters) tegen die de boel, zij het op een traag tempo, proper houden. Het is niet zoals in Egypte waar de lege petflessen overal liggen of rondvliegen. In Palmeira, met nogal wat kleinschalige visserij, worden de kaaien waar de vis gekuist wordt proper gehouden. Geen stinkende boel met dito vliegen en je kan hier gerust een lekkere verse vis kopen zonder dat die na bereiding onmiddellijk door uw spijsverteringssysteem fietst. De westerse etenswaren zijn net wat duurder maar alles moet via schepen ingevoerd worden. Er groeit weinig op Sal zelf. Gezien je geen havengelden moet betalen worden die meerprijzen ruimschoots gecompenseerd. Leuk om bij te kopen zijn de fleurige dames met een schaal fruit op hun hoofd, voorlopig hou ik het enkel bij het fruit :-)
In het zuiden van het eiland ligt 'het' toeristische center - Santa Maria. Op korte tijd zijn hier nogal wat hotels en bijhorende horeca gebouwd, de urbanisatie lijkt eerder Gaudiaans. De Kaap Verden zijn in steile opgang qua toeristische bestemmingen vanuit Europa. Het weer is nog gemiddeld iets beter dan op de Canarische Eilanden, de bevolking zoveel hartelijker. Mij spreekt dit toeristisch dorp minder aan maar toch leuk om eens rond te lopen. Hier zie je dan ook talloze verkopers allerhande prullaria aan de man brengen maar niet op een agressieve manier zoals in menig Noord Afrikaans land. Als ze je niets kunnen verkopen krijg je toch nog een stralende glimlach cadeau. In Palmeira zie je die veel minder. Enkel als er een bus uit Santa Maria aankomt duiken er vanuit alle hoeken en kanten ook verkopers(ters) op. Leuk om te aanschouwen wit benige toeristen, de handtassen stijf onder de armen gekneld. Toch wisselen, gelukkig, souvenirs en € van eigenaar. De verkoopster heeft weer een maaltje verdiend.
Toen ik de eerste dag aan de kaai van Palmeira met de dinghy landde had ik een zakje met vuilnis mee. Ik zag zo een straatveegster bezig en vroeg in mijn beste Portugees waar ik mijn afval kwijt kon?? Een paar meter verder zat een gezinnetje aan hun voordeur. Een kleine jongen van een jaar of 5 zei 'poubel' en ging mij voor en wees mij de verzamelplaats aan voor het afval. Prachtig toch.

de lady met haar buren

Nu lig ik hier al een paar dagen bijna zwevend aan mijn anker in schitterend blauw. Enkel verbonden aan de aarde door een gegalvaniseerd navelstreng. Wat verder breken de oceaangolven op het strand, ruisend schuimend. De branding maakt 's avond mijn hoofd leeg, sommigen denken nog leger???  De 'to do lijst' verschuift naar morgen. 's Morgens, als de zon ontbijt, en de eerste vissertjes de haven verlaten kies ik soms voor een dagje aan boord, handen vol met niks. Geen planning, de to do lijst verschuift weer een dag verder, ben gelukkig met het status quo. Geen gejaag, moeten zijn enkel 6 letters ergens staande in een boek van mijnheer Van Dale. Genieten van een dag gewoon leven enkel dat, zonder je nutteloos te voelen, zonder lui te zijn, geen afkeurende blikken. De klok tikt en is enkel een indicatie van tijd, aan de cijfers kleven geen orders, geen opdrachten. De wekker slaat geen bel. Mijn biologische klok is meer bevelend, honger dorst ... siesta. Gelukkig komt er nu en dan en lokale visser voorbij om zijn vangst te tonen, 1 a 2€ obrigado. De stress om boodschappen te moeten doen kon mij niet vatten, met dank aan de kleurige vissers. Hun warme glimlach kruid mijn gerecht.

strand Santa Maria

Palmeira, Kaap Verden de solo bevestiging

Net na mijn bezoek leek er een mooi windpakket opkomst te zijn waar ik mij zou kunnen aan vasthaken om richting Kaap Verden te gaan. Dit zou mijn 2de grote trip zijn op de oceaan, 730 mijl oceaan hopelijk een mooie blauwe. Ik keek er lange tijd naar uit, ik wou bevestiging van de positieve ervaring Lagos - Porto Santo. Tot zolang je op de Canarische eilanden blijft is de weg terug naar Europa gemakkelijk, vanaf de Kaap Verden wordt het moeilijker. De overwegend N tot NE circulatie nodigt niet direct uit om terug te keren naar de Canarische. Een tussenstop over Africa is een mogelijkheid. Maar mijn hoofd wil vooral zuidelijker kijken, voorlopig dan toch.

Na nog een vers brood gebakken te hebben en verse groeten bijgevuld gingen de touwtje dinsdagmiddag los. Er zat nog redelijk wat wind buiten (25kn) dus daarom de lady volledig opgeruimd tussen de beschermende havenhoofden. Spiboom lag klaar in de preekstoel met ingeklikte genuaschoot.

afscheid van La Restinga - El Hierro

Net buiten de haven motor af spiboom wat liften, veilig vanuit de kuip, en genua met 1 rif open. Ik wou voorzichtig defensief zeilend beginnen, gewend raken aan het oceaanritme. Zelfs enkel onder genua liepen we meer dan 5 kn, voldoende voor de schipper. Tegen dat alles geregeld en de touwen opgeruimd zijn zakt de zon de eerste maal onder de horizon, we gaan de eerste nacht in. Ondertussen waren we meer dan 30 mijl zuidelijker dan de eilanden en dus nog weinig kans op kleine vissersboten. Na de inwendige mens versterkt te hebben met een warme maaltijd wordt het tijd om met de rust/slaapperiodes te beginnen. Op de AIS zijn er geen schepen in de wijde omtrek te bespeuren. Zelfs de eerste nacht was verkwikkend. 's Morgens voelde ik mij voldoende uitgerust, geen bijtjes gezoem tussen de oren. In het navigatieprogramma Opencpn is er de mogelijkheid om 'bells' te activeren. Iedere 30min weerklinken er 1 of meerdere bellen afhankelijk van welke wacht. Werkt prima voor mij. Iedere 30 min uitkijken naar schepen die geen AIS signalen uitzenden, en die zijn er spijtig genoeg nog. Nogal wat vissers hier varen nog rond zonder AIS transponder, enkel schepen > 300 ton moeten een transponder aan boord hebben.

vriendjes komen spelen

Lekker ontbijten met verse ananas van El Hierro onovertroffen. Een koffie laat me verder ontwaken. Ieder uur neem ik minstens een kwartier het roer over van mijn lady haar privé piloot "makkie". Je weet maar nooit dat die ook gaat staken wegens te lange uren :-) Nee zelf regelmatig het roer overnemen laat je de boot perfect aanvoelen. Staat het zeil goed geregeld, is er niet teveel druk op het roer, schavielt het zeil en schoot niet teveel, hoe staat het tuigage erbij .... Kleine aanpassingen aan de zeilvoering kan het leven aan boord aanmerkelijk verbeteren, tenzij je een record wil neerzetten. Dat is duidelijk niet mijn bedoeling. Zo bleef ik de tweede dag ook nog enkel onder genua verder gaan. Zachtjes aan vind ik mijn juiste ritme. Een vast schema werkt prima voor mij. Tussen ontbijt en middageten zijn er alleen bootcontroles. Met een veiligheidsharnas maak ik een rondje voordek en controleer verstaging, lopend want, kijk of de splitpennen aanwezig zijn ook de splitpennen op de railingen - levensbelangrijk. Het is nog een eind zwemmen naar de Kaap Verden van hier :-)

1 ste maal brood gebakken onderweg

In namiddag tussen de roerovernames 2 leesperiodes en wat muziek beluisteren. Tegen 17u tijd voor een apero, voor sommige zeilers is dat taboe maar als het weer stabiel is en er geen manoeuvres in het vooruitzicht staan wel dan geniet ik met graagte van een aperootje.  Dan een stevige warme maaltijd zo rond de klok van 18u want 19u is het al donker en dan wil ik de boel opgeruimd hebben. 's Nacht liefst geen rondvliegend keukentuig. Bij ondergaande zon is het muziektijd en overloop de dag voor eventuele aanpassingen in het schema. Spijtig genoeg heb ik niet veel tijd om van het uitspansel te genieten. Rond 20u begin ik terug met rust/slaapperiodes. Het is ongelofelijk hoe snel tijd vliegt aan boord van een zeilend schip. Zeker als je solo onderweg bent, er is er maar 1tje van wacht en dat ben jij. Je kan maar op 1 tje vertrouwen en dat ben jij. Maar ontlast je ook van de verantwoordelijkheid over andere personen aan boord en dat brengt meer rust in jezelf, je focus ligt bij het zeilen. Voor de eerste slaapbeurt hoef je enkel met je rechterhand op je linker schouder te kloppen en zeggen 'goed gedaan schipper'. Woensdagnacht was de wind wat matiger, tussen 15 a 20 kn nog weinig vlagen. Toen de zon aan een nieuwe werkdag begon werd het tijd om wat meer zeil te zetten. Gz met 1 rif ging de hoogte in, genua te loevert uitgeboomd. Na wat fijner trimwerk lag de lady perfect in balans, piloot 'makkie' had geen reden om een muiterij te beginnen. De mijlen tikten sneller weg. De dag gemiddelden werden groter, max 161 mijl op 24u. Daar was ik heel tevreden over, zeker omdat ik nog altijd een defensieve zeilvoering had. Regelmatig zag ik rond mij 'squalls' maar ik fietste er mooi tussendoor. Nu en dan krijg je daar wat meer wind van maar niet overdreven, een beetje genua minderen vangt dit op.

Sal

Op de volle oceaan tref je minder dolfijnen, de laatste had ik bij mijn vertrek net onder El Hierro gezien. Je krijgt wel andere vriendje die komen spelen, de vliegende vissen. Ongelofelijk! Soms vlogen ze op met een ganse zwerm, net als spreeuwen die je verstoort op een wei gebruik makend van de ochtenddauw om wat pieren te verschalken.
Mijn slaap werd dieper en dieper, soms hoorde ik het belgeluid in de verte om dan te realiseren aja juist dat is voor mij. Met zware oogleden doe je een controle op tegenliggende vaart, en gaat terug naar die lekkere honk in de kajuit. Soms keerde ik op mijn stappen terug mij realiserend gekeken te hebben maar blind in het rond staarde. Opnieuw en nu goed uitkijken naar nader sluipende navigatieverlichting, ok terug naar de hangmat hmmmm zalig. De lady met makkie zetten er goed de pas in en nemen mij mee op een soms wat woelige tocht. Een oceaan echter zonder golven is geen oceaan maar een waterbed, nog te vroeg voor mij. Mijn waterbed, zei het soms wat steigerend, is echter gevuld met de mooiste creaties, feeëriek verlicht door een bijna volle maan. De vierde nacht was zo wat woeliger en ik vertoefde in een andere wereld, dromenland. Een paar gemene golfjes echter complotteerden en wierpen mij uit mijn bed en dromen. Salto met halve draai, kwak daar lag ik plat op mijn buik, armen en benen mooi gespreid, goedemorgen. Gelukkig maken ze je niet altijd wakker op deze manier, gelukkig. Je doet dan maar een controleronde en vult het logboek bij. Wauw nog maar 200 mijl te gaan, komende nacht is voorlopig de laatste!? En ik heb nog zoveel eten aan boord!! :-)

België boven :-)

Bij het aanbreken van de laatste ochtend op de oceaan kijk je uit naar je aankomst in een ander werelddeel, Africa. Maar je beseft ook dat er een eind komt aan deze mooie rit, want ik had het zeer getroffen met het weer. Alles op zeil, de motor mocht nog wat langer rusten. 10 mijl boven Sal kwam het eiland in zicht, landdddddddddddddddd !!! nutteloze uitroep als je alleen bent natuurlijk. Heel tevreden was ik, de bevestiging had ik gekregen. De oceaan is mijn ding, geen agorafobie of hadden de Grieken ook al een mooie ziektenaam voor oceaanvrees ??? Dit moment was niet zo magisch als de aankomst op Porto Santo maar niet minder emotioneel, en weer klopte ik met mijn rechterhand op mijn linkerschouder 'goed gedaan schipper'. Ook mijn lady vergat ik niet met haar privé piloot makkie, top! Enkel op GZ liep ik de baai van Palmeira binnen, alles gereed om het zeil te vieren. De motor bracht ons op een mooie plaats in de baai, naast mijn Franse buren uit La Restinga. Hartelijk weerzien!! Plons, het anker de grond in met zijn gevolg 40 meter ketting. De lady zwaaide nog wat met haar kont tot ze gevoeglijk in de wind lag. Pieeeeep motor uit einde trip. Een dinghy maakte zich los van de buurboot, 'als de boot opgeruimd is was ik welkom voor een drankje op de Tarann', maar dan in het Frans. De einder trekt geen streep onder vriendschap.

voor anker in de baai van Palmeira - Sal

El Hierro - Sal 730 mijl op exact 5 dagen

De ronde van El hierro

Aangezien ik iemand een weekje op bezoek had hebben we een auto gehuurd voor een weekje. Het openbaar vervoer is voldoende uitgebouwd maar dan geraak je niet bij sommige interessante plaatsen of gebouwen. Een week duurt het niet om dit piep kleine eiland te verkennen tot bijna in alle uithoeken. Echter zijn er nogal wat pistes die eerder voor 4x4 wagens zijn dus is het soms zoeken naar alternatieve routes. Het eiland is zeer steil en ruw. Toen we de NW tip ronden hebben we toch enige malen geslikt. Hier liggen uitgestrekte goed bewaarde lavavelden die een indruk geven hoe het eiland er na de zijn explosieve ontstaan moet uitgezien hebben. Een wirwar van grote blokken met een ongelofelijk palet in kleur waartussen zich een smal weggetje je naar de top brengt. Gelukkig kom je hier heel zelden een tegenligger tegen, gelukkig. Een definitie voor een file hier is 3 wagens na mekaar :-). Sinds Madeira heb ik toch wel wat vulkanische eilanden doorkruist maar dit was toch wel het meest adembenemend stuk.

oud op hout :-)

Hier ook vind je de ongelofelijk contrasten in klimaat op zulk minuscuul eilandje. La Restinga, op de zuidelijkste punt van Europa, koestert zich in een blakende zon aan de voet van de bergen, 10 km verder is de kans groot dat je al in de wolken zit met 15°c verschil. Dat zie je dan ook aan de vegetatie, deze verschillen geven je de indruk dat je op 3 verschillende eilanden zit.
Duidelijk is wel dat dit nooit een eilandje gaat worden voor het massatoerisme. De transferts naar hier zijn duur en soms ingewikkeld. En ook deze vulkanische klomp beschikt bijna over geen stranden. Maar hier en daar zijn kleine mooie strandjes aangelegd om heerlijk te zonnen en tussen lavablokken te snorkelen. Dit is een eiland bij uitstek om te wandelen te duiken of je even uit de doldraaiende wereld terug te trekken met je voeten in een bruisende oceaan.

El Hierro, wandelen in de wolken

tussen San Andres - El Pinar wandelen in het wazige

Voor 2.4 € bracht een welwillende buschauffeur mij van La Restinga naar San Andres. Heel opvallend hoeveel keer dezelfde naamgeving voor dorpen en steden wordt gebruikt op de verschillende eilanden. Een uurtje bussen bracht mij naar 1100m hoogte in een andere wereld, en wat mysterieuze wereld. Een typisch fenomeen hier is de wolkenvorming op de grotere hoogten langs de NO kant. Ik was nochtans vertrokken in een Restinga dat zich koesterde in de morgenzon. Meestal voel je geen regen in deze wolken maar de fauna & flora geniet er volop van. Dalend naar La Restinga zie je dan ook grote contrasten in de begroeiing die op kleine afstand heel erg veranderd. Rond San Andres zijn er volop akkertjes goed voorzien van allerlei groenten. De afscheidingen zijn muurtjes van lavasteen waartussen je heerlijk kan wandelen. Ook allerlei vruchtdragende bomen ontbreken niet  in dit bucolisch decor. Hier vond ik nog vijgenbomen met lekkere rijpe verse vijgen. En als die niet in een afgebakend terrein staan dan kan ik het moeilijk laten om er niet enkele te proeven, goede energie om stevig te wandelen :-) Het heeft iets mysterieus om in de wolkenflarden te wandelen. Soms priemt de zon door de wazige lucht om wat meer nadruk te leggen op een speciale boom of speelt het met de kleuren van een lavaklif. Boerderijhonden, hun goed bewakend, blaffen tegen knerpende voetstappen voorbij schuifelend in het waas. De korstmossen die welig tieren op alles wat groeit druppelen hun vangst op een dorstige bodem. Raven scheren boven je hoofd, luid krassend,  hun mistig territorium overschouwend.

korstmossen zorgen voor water

Eens voorbij het volgende plaatsje, El Pinar, begint zachtjes de afdaling naar de puerto. Het uitzicht veranderd volledig. Je wandelt nu op de zuidelijke flank van het eiland waar de zon heer en meester is en de wolken verdampt. Hoge begroeiing verminderd en de moestuintjes maken plaats voor zonvragende vruchten, veel druivenstokken helaas zijn de vruchten al geplukt. Van de vijgenbomen hier zijn alle vruchten al geplukt, helaas. De enthousiaste zon laat de vruchten hier duidelijk sneller rijpen. Veel vogels hier maar het is moeilijk de soorten te definiëren. Wat deugd deed om te zien waren de grote aantallen patrijzen die van tussen de wijnranken verschrikt opvlogen. De natuur heeft hier nog meer ruimte, de secondes lijken langer. Niet alle omwalde akkertje zijn bebouwd zeker hier op de zuidflanken. Hier liggen meer mogelijkheden voor meer druivenranken, groentekweek of fruitbomen. Echter kunnen deze gronden alleen door manuele arbeid gecultiveerd worden. Prima voor eigen verbruik maar moeilijk om er winstgevende producten op te winnen. En dat is nu ook een verschil met ons noorderlingen. Onmiddellijk zijn we aan het bekijken welke mogelijkheden deze Edentuintjes bieden maar zuiderlingen denken anders. Denken meer aan leven, goed, vol en gezond, denken minder aan het vergaren van rijkdom zoals wij. En als wij voelen van voldoende geld gespaard te hebben, storten wij ons in het zoeken naar een nieuw levensideaal. Voor velen onvindbaar want onze hunkering naar nog meer geld en luxe versperd deze weg. Tussen de brokkelende lavamuurtjes vind je ook nog levenslessen, verschillen tussen noord en zuid voor dummy's.

kaktusvijgen ook lekker, geen vruchten om zonder handschoenen aan te pakken

El Hierro, Puerto de la Restinga

vooraan de lady met bijna het volledige dorp

Na een maand in een grote haven als Santa Cruz de Tenerife gelegen te hebben is Restinga een verademing. Het is dan eigenlijk ook het eindpunt van het Europese continent in zuidelijk richting. In de  2 kleine (super)marktjes is er genoeg te vinden voor, zij het niet bourgondisch, maar dan toch voldoende om voor een lekkere en gezonde maaltijd. Groenten en fruit zijn de normale prijzen een fles wijn zal dan wel een eurootje duurder zijn. In Valverde zijn er grotere supermarkten waar er ook wat meer keuze is. Het is geen goed idee om hier de bevoorrading voor een grotere tocht in te slaan, dat doe je veel beter in Las Palmas of Santa Cruz. Het haventje hier zou normaal 12 plaatsen voor passanten moeten vrij hebben maar een grote Spaanse motorboot neemt al een dubbele plaats in ook een paar Spaanse visser nemen regelmatig een vrije plaats in. We liggen met een 7 tal zeilboten (bijna alle Fransen) aan de steiger, een 2 tal boten liggen tegen de kaaimuur afgemeerd. Niet zo comfortabel daar want er is toch een 2 meter tijverschil, tevens ook wat golfslag van passerende vissers en de grote dinghy's van de duikbedrijfjes. Met de Franse buren al een paar leuke avonden doorgebracht, morgenavond moet ik aan de slag om een aantal bemanningen van eten en drinken te voorzien! Als je van voldoende wijn de hoofdschotel maakt is de menu al meer dan half gelukt :-)
Iedereen wacht hier op een goede wind om naar Kaap Verden over te steken. Voorlopig is er echter heel weinig wind. Een Frans koppel die toch vertrokken zijn na 2 dagen teruggekeerd omdat de weinige wind die er was uit een andere richting kwam dan de golven. Veel gekluts weinig vooruitgang.

duikje met een aantal leden van een Germaanse stam

Heb ook een duik gedaan en het ging prima, was toch sinds de Algarve geleden van nog eens met flessen te gedoken te hebben. Het water is heel helder. Onder de boot is het 10m diep en je ziet mooi de bodem. Het zicht is even goed dan in de Rode Zee, er is iets minder vis en koraal maar er is voldoende variatie om het interessant te houden. Een paar grote zeebaarzen gezien, die zagen er best lekker uit. Gans de zuidkust hier echter is reservaat, hier wordt ook veel aan natuurbehoud gedaan, mooi. Toerisme is voor dit klein eilandje dan ook de 1 ste bron van inkomsten.
In 2011 is er een 5 tal km ten zuiden van Restinga nog een vulkaaneruptie geweest. Voorlopig ligt de top nog onderwater maar seismische trillingen wijzen op nog komende aktiviteit. Misschien krijgt de Canarische groep er nog een eilandje bij.

kussenlava tegen de oceaan

Santa Cruz de Tenerife, les extrêmes se touchent

Ik gebruik niet snel een andere taal, aangezien onze taal rijk genoeg is, maar ik vond geen betere titel dan deze. Ik laat mij al eens graag verdwalen in een stad zonder op een kaart te letten. Ik vind mijn weg wel terug aan de hand van een hoge klokkentoren of ander opmerkelijk gebouw.

palettenkrochten, de mondialisering van de miserie

Zo bracht mijn geneuzel mij aan de achterkant van een verzameling grootwarenhuizen, type Blokker, Leroy Merlin, Carrefour en of andere Brico's. En dan schrik je opeens uit je bijna surrealistische reiswereld op door een realistische blik op gemondialiseerde miserie. Voor de grote bedrijven betekend mondialisering - meer winst goedkopere arbeidskrachten voor de gewone mens gedeelde armoede, verpaupering. Wij zijn aandeelhouders in de uitdeinende kloof arm/rijk, en ons dividend is gedeelde miserie, cash betaald. Ik stootte dus heel onverwacht op een 'bidonville' maar dan van oude paletten een 'palettenkrocht', waar vluchtelingen hun voorlopige thuis gevonden hebben. Ik dorst niet goed een foto te nemen, ik voelde mij voyeur. Voyeur van het miserabele bestaan dat veel medeburgers moeten ondergaan/doorstaan.

is dit geld goed besteedt geweest????

En dan wend je je af en ziet aan de rand van de mooie oceaan een design gebouw a la Sydney, of toch een kleine versie ervan. Miljoenen aan beton, glas en studies allerhande steken schril af tegen het palettendorp 5km verder.
Je kan je alleen maar omdraaien een paar maal diep inademen en verder gaan naar een andere wereld - mijn wereld. Ik heb 40 jaar hard gewerkt en mee de sociale strijd gestreden en heb mij niets te verwijten denk ik, troost ik mij mee. Doch het valt het mij zeer zwaar om deze miserie de rug toe te keren en naar mijn lady terug te keren waar voor 3 maanden aan eten in de voorraadkisten zit. Ook in de onderlagen van deze wereld zijn er onoverbrugbare kloven. Aan de rand van de oceaan probeer ik mijn geest wat te verfrissen en op een terras gomt een wit wijntje de scherpe randen weg. een pleister op een houten been.

Santa Cruz, ampères knibbelen

Asrock Q1900-ITX moederbordje, 2Ghz

Ik moet nog een weekje of 2 wachten op mijn volgende inenting hier en dat geeft mij dan weer een goede gelegenheid om mijn installaties nog wat bij te werken. Een belangrijke zoektocht aan boord van veel schepen is de besparing van elektriciteit tijdens het varen & ankeren. Ik volg de nieuwe ontwikkelingen rond pc's op de voet. Sinds een paar jaar maak ik gebruik van moederbordjes zonder gedwongen ventilatie of te statisch gekoeld (fanless).
Dit heeft het voordeel :

1 - dat deze pc'tjes minder verbruiken
2 - dat er geen zoute lucht over de cpu aansluitingen geblazen wordt = geen kortsluitingen

Een goede website waar je de technologische nieuwtjes kan volgen is de Nederlandse 'Tweakers' site.

12V voeding voor moederbordje

Nu kan je ook volledig gemonteerde 'fanless pc's' bij speciaalzaken kopen maar dan geef je al snel 600€ uit voor een minimum configuratie. Met een beetje goeie wil en internet vlooiwerk kan je fors op dit aankoopbedrag besparen. Ik had gelezen dat Intel (Amerikaanse microprocessormaker) een nieuw mini-itx moederbordje uitgebracht had met de laatste nieuwe dunne laagtechnologie. Deze techniek maakt dat deze cpu's heel zuinig zijn. Dit nieuwe bordje verbruikt maximum 10W, minder dan 1 A dus. Mijn zoektocht om zulk bordje hier op de Canarische eilanden te bestellen leek niet te lukken, dus schakelde het het huisfront maar in. Mijn bezoek in juli bracht het in Nederland besteld materiaal mee. Je moet degelijk opletten om pakketten naar hier te laten opsturen want de Canarische douane rekent een extra import tax (7% op de totale waarde) aan, ondanks dat de Europese BTW betaald is !!!

4 Gb So Dimm DDR3L , ram geheugen

Wat heb je nodig:

-  moederbordje 'fanless' bv dit Asrock Q1900-ITX  (ong 65€)
-  voedingsblok bv PicoPsu M3-ATX (ong 50€)
-  4Gb SoDimm DDR3L ram geheugen (passend bij het bestelde bordje) (ong 30€)
-  harde schijf, liefst type SSD = snel - geen draaien delen - minder verbruik (ong 60€)

60Gb SSD harde schijf

Je hebt enkel deze onderdelen met elkaar te verbinden, gewoon door inpluggen, en de boordpc is klaar om te installeren. Om dit alles te verbinden is verbazend gemakkelijk, kijk op youtube om te zien hoe je zo een mini-itx bordje van zijn componenten voorziet. Ik gebruik de zwart/gele draden (12V) van het voedingblokje om mijn pc-scherm van spanning te voorzien, je moet dan wel over een monitor beschikken die op 12V kan geschakeld worden.

Ikzelf gebruik Linux als OS, omdat het 'opensource' en gratis is en omdat ik de Windowsprogramma's na XP te bemoeierig vond.

Ubuntu 14.04 Trusty Tahr

Deze Ubuntu versie installeerde zich zonder problemen op 1 uurtje tijd, het programma loopt als een tiereliertje. Enkel nog Zygrib (voor de gribfiles), Opencpn (navigatie met C-mapkaarten) en Fldigi (ontvangst weerfaxen korte golf) werden extra geïnstalleerd en voila de navigatie computer is klaar voor een prijs van 200€, 150€ indien jezelf nog een harde schijf hebt van een oude laptop bv. Simpel, "een kind kan de was doen" ha!! doet er mij aandenken dat ik mijn was moet gaan uithalen, het zonnetje moet ook maar zijn deel doen :-)

Tenerife, zeilers voor zeilers

San Andres, aangelegd strand met Saharazand

Wat verder aan de steiger ligt een Engelse zeiler die hier een jaar of 10 geleden een Canarische dame leerde kennen. Dus de grote geplande zeiltocht eindigde in een mooi liefdesverhaal op Tenerife. Belangrijker echter is, voor mij dan toch, dat hij over een jeep beschikt waarmee hij tochten maakt door het gebergte hier. Hij kent de kleine wegen op zijn duimpje, een betere gids kan je niet vinden (en goedkoper ook niet). Ik mocht hem 2 maal vergezellen voor een rondje door de prachtige natuur hier. Hij kent ondertussen ook veel over de geschiedenis van het eiland. Zijn hobby is 'geocaching', deze mensen verbergen een 'schat' die door collega geocachers moet gevonden en gelogd worden. Op het internet vind je de juiste coördinaten van deze caches verspreid over de ganse wereld.

Noordoostpunt van Tenerife

Hijzelf heeft zo een 120 caches geplaatst op Tenerife, hij kent daardoor het eiland op zijn duimpje en weet hier onnoemelijk veel over te vertellen. Zo heeft hij een cache bij de ruïnes van het huis van een plaatselijke piraat. De piraat heeft voor zijn huis een prachtige kapel gebouwd met de gestolen schatten die hij vergaarde. Na de dood van de piraat is er jaren gezocht naar een vermeende schat, ah ja een zich zelfrespecterende piraat moet toch een verborgen schat hebben. Nooit is er een schat gevonden. De piraat had net voor zijn dood gezegd: 'je kan de schat zien door mijn venster'. Alles in en rond het huis werd overhoop gehaald, niets gevonden. Men gaat ervan uit dat de piraat zijn schat de door hem gebouwde kapel is ..... Dit zijn leuke mythes.

de kapel van de piraat

Een iets minder leuk is het verhaal dat geschreven is in het Las Raices park. In dit park kwamen generaal Franco en zijn trawanten samen voor de machtsovername van Spanje. Hier werden de plannen voor de burgeroorlog gesmeed, hier werden alle papieren getekend. In het park staat nog een herdenkingszuil door Franco's aanhangers opgericht na zijn dood. Franco wordt hier zeker niet vereerd, eerder gehaat. De herdenkingszuil is met graffiti beklad, zijn naam en daden op de zuil beschreven zijn onleesbaar. De burgeroorlog koste meer dan 600.000 mensen het leven, met dank aan het Duitse Condorlegioen dat ao Guernica plat bombardeerde.

Ik had het niet verwacht maar Tenerife is een heel mooi eiland. Zeker in het noordelijk gedeelte waar de woeste bergketens een zachte toets krijgen door een weelderige begroeiing. Het meer toeristische gedeelte bevind zich in het zuiden rond de nieuwe luchthaven. De oude luchthaven net bezuiden Santa Cruz wordt steeds minder gebruikt omdat hier frequenter mist voorkomt (laag hangende wolken). Hier voltrok zich op 27 maart 1977 de grootste vliegramp aller tijden toen 2 jumbo's (1 KLM en 1 Pan Am) op mekaar invlogen. 583 mensen verloren toen het leven.

de machtige Teide, foto genomen vanop 2200m hoogte

Santa Cruz de Tenerife, andere plannen andere noden

de NE kaap van Tenerife met een mooi lopend windje

Sinds mijn eerste oceaanetappe, Lagos - Las Palmas, zijn mijn initiële plannen wat aan het veranderen. Ik had geen enkele oceaanervaring en dan is het onmogelijk in te schatten hoe ik dit zelf zou ervaren. Je kan dan wel dromen hebben en dito plannen maar die ook kunnen uitvoeren zonder dat je jezelf moet bruuskeren om ze uit te voeren is niet zo evident. Het oceaanzeilen bevalt mij heel erg, zo goed dat ik hier nog eventjes wens te blijven en mij hier verder in wil bekwamen. Lef en durf zijn niet echt nodig nee eerder zijn die gevaarlijk. Een goed onderhouden en uitgerust schip een degelijke planning en goed het weer kunnen inschatten zijn veel belangrijker, goed eten en drinken en aangepast kledij voor een goed comfort zijn ook heel belangrijk. Misschien een overblijfsel uit mijn vroegere opleiding bij mijn werkgever: "veiligheid = nr 1" zeker als je solo zeilt. Zo draai ik altijd de gasfles dicht wanneer ik het gas niet nodig heb, misschien een kleinigheid maar jaarlijks zijn er boten die door gasexplosies verloren gaan. Ik mag er net aan denken om dit op de oceaan tegen te komen, ook al overleef je de explosie. Maar zo zijn er tal van kleine details die de veiligheid voor het schip en bemanning ten goede komen. Door mijn zachtjes aan veranderende plannen, die me hopelijk nog meer zuidelijker gaan brengen, kom ik zachtjes aan in regio's die omwille van medische risico's vaccinaties vereisen. Zo had ik mij voorgenomen bij mijn laatste bezoek aan België om dit alsnog in orde te maken, echter de te drukke planning maakte dat dit weer in de vergeethoek raakte. Geen nood echter na wat internet zoekwerk vond ik dat er een vaccinatiecenter hier in Santa Cruz was! Dus dan maar op pad met een papiertje met wat standaardzinnen Spaans "vaccineren voor dummy's". En verrassend hoe vlot dit alles verliep, en nog schappelijk van prijs ook. Ben nu ingeënt voor hepatitis A & B, gele koorts en buiktyfus. Op het eind van de maand moet ik even opnieuw passeren voor een 2de dosis hepatitis B. Ik betaalde 70€ voor de vaccins gele koorts & buiktyfus, hepatitis A & B werden gratis verstrekt door het centrum. 18.5€ vroeg het centrum voor de inentingen??? en met al die beestjes in mijn lijf voel ik mij zeker niet meer alleen :-) Koorts kreeg ik er niet van alleen een geweldige hoofdpijn in de nacht na de inentingen. Heel erg positief verrast van deze perfecte service.

Santa Cruz de Tenerife

Santa Cruz de Tenerife in de morgenzon

Na wat kuiswerk, wat nodig was na een week op de wal, werd het tijd om nog een stukje te gaan zeilen. Het voorbije weekend zat er nogal wat wind en vooral een zware deining waardoor er zelfs enkele havens gesloten werden. Tenerife leek mij wel een leuk volgend doel. Ik had 2 mogelijkheden om de noord maar van Franse zeilers had ik gehoord dat de acceleratie zone daar niet van de poes was, of zoals zij het stelden "pas du chat" :-) Om de zuidpunt kon ook maar dan was het noorden van Tenerife niet bezeild met de NE die hier bijna altijd staat. Als zeiler kies je dan natuurlijk voor de noord route, ik trok mijn stoute schoenen aan want zeilbotten waren zeker niet nodig. De eerste 10 mijl ging het snel, wel op motor want achter La Palma zit er bijna geen wind. Dan kwam ik aan de NW punt van La Palma waar ik de witte koppen op de golven al van verre kon ontwaren. Ik stak alvast een reef in het grootzeil & genua, een beetje defensief zeilen is hier zeker een must. En op 5 minuten ging het van 5 kn naar 30kn wind uit oostelijke richting. Dit is normaal omdat de NE wind op de hoge rug van het eiland naar het oosten afbuigt. Dus bleef de motor aan om deze acceleratie zone zo snel mogelijk achter te laten. Regelmatig dook de boeg in de diepe golfdalen en dit duurde tot de meest noordelijke kaap. Dan begon de wind zachtjes af te nemen en meer NE te draaien. Deze acceleratie zone is zo een 5-6 mijl breed, een uurtje tegen de golven in beuken dus. Misschien is het mogelijk om uit deze zone te zeilen maar dan ga je een tijd puur noord, ik koos om een uurtje langer de motor bij te laten staan. Eens voorbij La Palma viel de wind terug naar de 12 - 15kn NE voorspelde wind en de golven kalfden een beetje af. Tenerife was net bezeild en met 6 a 7kn snelheid ging het vlot richting Tenerife. De afstand Tazacorte - Santa Cruz de Tenerife bedraagt ongeveer 125mijl dus te lang voor een dagtocht. Een nachtje doorzeilen daar kijk ik zeker niet tegen op, integendeel. Natuurlijk echt gaan slapen in de kajuit is hier rond de eilanden te gevaarlijk.

de boortorens worden klaargemaakt

Er kunnen altijd kleine vissersbootjes aan het werk zijn die geen AIS transponder aan boord hebben. Regelmatig uitkijken is de boodschap dus. Het was een mooie heldere nacht met heel veel sterren en dat maakt alles goed natuurlijk. 25u na mijn start in Tazacorte kwam ik toch nog goed uitgerust aan in een in de zon liggend Santa Cruz. Het is altijd weer leuk om op zoek te gaan naar mooie plekjes in onbekende steden.
In Las Palmas lagen er ook boortorens klaar in de haven. Onlangs las ik dat het Spaanse Repsol , na veel jaren onderhandelen, de toelating gekregen heeft om proefboringen uit te voeren rond de Canarische eilanden. Voor de zeilers komen er een aantal obstakels bij. Hopelijk gebeuren er hier geen calamiteiten zoals met de Deepwater Horizon in de Mexicaanse golf.

Tazacorte, technisch weekje

een laagje of 2 anti-fouling en ze is weer tip-top

In Las Palmas had ik gezien, al duikend onder de boot, dat ik al met een volledig biotoop op stap was. Dat is best gezellig maar het remt de snelheid een beetje maar als ik te lang zou wachten zou het de nieuw aangebracht onderlagen kunnen beschadigen. Dus hier en daar rondgekeken en zoveel plaatsen waar er voldoende staanplaats is zijn er niet blijkbaar. In Tazacorte kon men wat plaats vrijmaken en na een weekje surplacen werd ik met de 'varadero' van de jachthaven uit het zilte nat gehesen. En inderdaad was het meer dan nodig. De hogedrukspuit kon het grootste gedeelte van mijn rif verwijderen maar ik moest toch nog met een steekmes de dikste zeepokken en kokerwormen op chirurgische wijze verwijderen, dit om de natuurvrienden onder ons gerust te stellen :-)
Aan de staanplaats is een kleine nautische winkel waar ik de nodig anti-fouling kon bestellen zonder zelf het eiland bij middel van bus of huurauto te moeten rondcrossen. Er wordt hier nog niet zo milieu vriendelijk gewerkt als bij ons, de afsluitplaats is daar waar de boot staat en niet een betonplaat rondom van aflooproosters voorzien met de nodige bezinkputten om de oude anti-fouling op te vangen.

op de werf met mooi uitzicht op de haven en oceaan

Nee het vliegt hier nog allemaal lustig in het rond. Ik keek ook met verbazing toen een van de gasten van de werf zo maar de schroef kwam proper maken zonder dat ik iets gevraagd had, hij overgoot de schroef met een zuur die ik meters ver kon ruiken, het liep zo de vloer op ??? Ik moet wel zeggen dat de schroef blonk als nieuw. De romp was terug mooi strak en klaar om 2 lagen anti-fouling op te zetten. 2 dagen en 2 lagen nadien blonk de onderkant weer als nooit tevoren, de romp zelf zou nog wel een extra wasbeurt kunnen gebruiken. De prijzen om uit het water gehaald te worden vielen best mee: 300€ om uit & in het water, 110€ voor huur staanplaats & bok, 60€ voor de schoonmaakactie met hogedrukspuit. Hopelijk is de lady terug goed voor een jaartje of 2 door te brengen in het water. De schroef zelf heb ik niet in de anti-fouling gezet. Hier raden ze dit af dus luisterde ik maar naar de plaatselijk specialisten en het water hier is zeker warm genoeg om eens regelmatig de schroef proper te maken en indien nodig ook de romp. De hoge water temperatuur en het zuivere water maken dat het onderwaterschip snel aangroeit.
Je mag aan boord blijven hier terwijl de boot op de wal staat en je mag zelf werken aan de boot, bij ons is dat evident maar in Spanje is dit niet. Op veel plaatsen moet je de onderhoudswerken, zoals schilderen, door een bedrijf laten uitvoeren. Zeker een goed plaats om wat onderhoudswerken uit te voeren en de kleine werf hier aan verbonden kan zeker wat technische assistentie verlenen. De mensen van Nautica (winkel & werf) zijn van goede wil en zeker niet duur.

Santa Cruz de La Palma

zoveelste replica van de Santa Maria

Na ons rondje La Gomera liepen we Santa Cruz aan omdat deze haven dichtbij de luchthaven ligt. En Santa Cruz is zeker ook de moeite van een bezoek waard. Ook hier begon de geschiedenis eind van de 15 eeuw toen de Spanjaarden deze eilanden inpalmden en ze nadien gebruikten als springplank naar het nieuwe continent. Veel straatnamen refereren dan ook naar de talloze explorators die hier die hier hun voetstappen achterlieten en veelal bleef het niet enkel bij hun voetstappen. Avondvertier is er ook voldoende want we vonden toch wel een aantal leuke bars waar er het gezellig aan toe ging. Het stadje ondergaat een ware metarmofose als een 1 of meerdere cruiseschepen aanmeren.

mijn 2 buurboten

Dan veranderd het oude gedeelte in een wriemelende toeristenmassa en aan en af rijdende autobussen.
De jachthaven zelf is van alle comfort voorzien maar er staat altijd een deining in de haven, zelf bij rustig weer. Het is dan ook opvallend dat zulk een mooie haven zo weinig ligplaatsen gevuld krijgt. Het is niet alleen de vervelende deining maar er staat ook regelmatig een strakke oceaanwind die vochtige lucht aanvoert die door de hoge bergruggen tegengehouden wordt. Meer dan de helft van de tijd hangt er dan ook een wolkendeken boven Santa Cruz en de volledige NE kant van La Palma. Regen valt er niet direct uit, toch niet in dit seizoen. Het weersverschil met Tazacorte aan de westzijde van het eiland is heel opmerkelijk. Toch verkiezen veel inwoners om langs de meer bewolkte oostkant te wonen wegens de gematigder temperaturen.

bijna zwart/wit foto, zoutwinning in het zuiden van La Palma

La Gomera, klein is soms groots

stuw die de vruchtbare vallei van Vallehermoso voedt

Wij hebben nog een 3 andere stevige wandelingen op dit prachtig eiland gemaakt. Iedere wandeling bracht ons door een volledig nieuw decor, iedere streek heeft zijn eigen begroeing. Soms hoge laurierbossen dan weer redelijk lage begroeiing met een weelde aan bloemen en vetplanten dan weer groene vruchtbare valleien waar bananen, papaja's, advocado's maar ook aardappelen en andere groenten rijkelijk geoogst worden dan weer hellingen met dennen begroeid. Heel gevarieerd dus. Een ideaal eiland voor wandelaars of zij die van de rust houden.
De hoofdstad San Sebastian is ook heel apart en de oudste gebouwen dateren van 1492. Ja juist mijnheer Columbus had hier blijkbaar ook een optrekje. Een ander stulpje van hem had ik al bezocht in Porto Santo. Tja zo ontstaan er van die mythes dat kapiteins of zeelui in het algemeen in iedere haven een vrouw hadden, pfffff waar halen ze het uit!? Het eiland was al bevolkt door een soort indianen, heel grote mooi mensen, die op gekende vakkundige Spaanse wijze 'gedelete' werden, met list en bedrog. Maar op dat gebied is er ook in onze tijd nog altijd niet veel veranderd. Nu ook worden nog onschuldige burgers geslachtofferd op het altaar van macht en geld.

oud fort San Sebastian

In het park van San Sebastian staat nog een oude toren die de bevolking moest beschermen tegen invallen van allerlei dieven en piraten, tja in die tijd kwamen er ook al Engelsen op bezoek :-)
Blijkbaar konden ze zich goed verdedigen want het is nooit echt geplunderd of veroverd geweest door piraten.

toverachtig laurierbos

De wandelpaden zijn heel goed aangelegd en onderhouden en zeer goed bewegwijzerd. En het openbaar vervoer is heel goed afgestemd op mogelijke vertrek- en aankomstpunten. Een buschauffeur stopte zelfs tussen 2 haltes in om ons exact aan het begin van een wandelroute af te zetten. Echter niet alle buschauffeurs zijn altijd even vriendelijk of behulpzaam, hier komt ook wel het maandagmorgensyndroom voor zelfs op andere dagen van de week. Het is een verrassende vaststelling dat er heel weinig andere talen gesproken worden op de ganse eilandengroep. Zij voelen geen enkele nood om zelfs maar te proberen om een andere taal te spreken nochtans is het toerisme voor deze eilanden de belangrijkste inkomstenbron??? Gelukkig met een beetje goede wil, zeker voor wie wat Frans kent, is Spaans redelijk goed verstaanbaar en met nog wat meer goede wil kan je al snel met een handvol woorden je verstaanbaar maken, de elektronische betaalkaart doet de rest.
35% van het eiland, het eigenlijke groene hart, is beschermd natuurgebied. Heel leuk is het om te proberen vogels te herkennen. Dit is niet altijd gemakkelijk omdat bv. de roep van de vink hier totaal verschilt dan van deze bij ons. De blauwe vink is ook natuurlijk een endemische soort die alleen op deze eilanden voorkomt met nog een kleine variant op Madeira.

op weg naar San Sebastian

Waar we niet echt in slaagden was het verkennen van een gekko, gekhé. De gekko staat symbool zowel voor La Palma als voor La Gomera maar is bijna niet te zien. De enigste keer dat we er eentje te zien kregen, dan nog maar een halve, was op een terrasje bijkomend van een vermoeiende wandeling met een gin-tonic , een mens moet soms heel erg ver gaan om zijn natuurdoelstellingen te halen.
Op de terugtocht naar La Palma wilden we nog een speciale rotspartij bezoeken die alleen via de zee te bereiken valt. Met toeristenbootjes wordt deze plaats regelmatig bezocht en wordt op infofolders als adembenemend beschreven. Wij hadden er een paar extra mijl voor over om ook 'Los Organos' te aanschouwen. Geen van beiden echter kwam in ademnood bij het zien van Los Organos, onze fysiek was natuurlijk aangescherpt door de vele wandeltochten - kan zijn. Het was mooi en speciaal maar zeker niet adembenemend, maar ja die bootjes moeten ook hun kost verdienen toch. Toch is dit voor mij het mooiste eiland dat ik tot hiertoe bezocht.