woensdag 26 november 2014

Sao Vicente

Baai Mindelo, start ARC race
Mindelo heeft een vrij goede ankerplaats, met veel ruimte. Toen ik hier aankwam was het wel redelijk druk en goed bezet doordat het de startplaats was van een 60 tal ARC deelnemers. Ik voel mij niet direct aangetrokken om zo van die groepstochten mee te doen. Het is niet gratis ook ten andere, het gebeuren kost een paar duizend euro??? Ik zou mij zeker niet veiliger voelen op de oceaan en de verplichte samenkomsten in bars & seminaries & silly hat compition's met de groep daar huiver ik van. Maar een 2 tal dagen na mijn aankomst werd de start voor de race gegeven en werd de baai van Mindelo een stuk rustiger.
De marina van Mindelo is een ander verhaal, een verhaal van heel duur eigenlijk voor wat ze bieden. Voor mijn boot kost het 30€ / dag , water extra (2€ voor 100l) elektriciteit extra, douchen extra ... Tevens is de marina vrij oncomfortabel aangezien de deining die in de baai komt tot hier doorloopt. De boten liggen dan ook heel sterk aan de landvasten te trekken, met regelmatig een landvast die het begeeft door het natuurgeweld, zelfs landvasten waar schokdempers aanzitten. Ik ben zowat verplicht om toch een weekje of 2 in de marina te liggen omdat ik een bezoekje ga brengen aan mijn vaderland :-)
autootje huren met leuk Frans stel die ik op meerdere eilanden tegenkwam
De Kaap Verden zijn, net als de Canarische eilanden, van vulkanische oorsprong. Toch zijn de eilandgroepen vrij verschillend. De Canarische eilanden zijn groener en mooier met wat stuggere mensen, de Kaap Verden heeft wat minder mooie eilanden maar heeft een warme hartelijke bevolking. En je hoort inderdaad wel dat er soms iets verdwijnt maar dat is zeker niet meer verschillend dan van bij ons. In onze westerse landen 'verdwijnt' er ook regelmatig iets van de boten.
Met een bevriend Frans koppel huurden we een auto om Sao Vicente wat te gaan verkennen. Groot is het hier niet dus op 1 dagje ben je zeker rond. Op het eiland wordt volop gebouwd. Je ziet nogal wat appartementjes verrijzen op de berghellingen, net zoals in Tenerife ....
groen valleitje waar toch wel wat groete en fruit wordt geteeld.
De eilanden bezitten wel heel mooie zandstranden die de Canarische bijna niet hebben. Hier liggen nog enorme mogelijkheden voor de toeristenindustrie. Niet dat ik daar dol op ben maar voor de bevolking is het toch wel noodzakelijk om de levensstandaard toch wat omhoog te brengen. Hier viel mij ook op dat het eiland vrij proper is net zoals in Sal, weinig of geen afval .. plastiekflessen ... -zakken langs de wegen of in de kleine leefgemeenschappen. Maar ook hier slaat het fenomeen toe dat de kleine boerderijtjes in de heuvels zachtjes aan verkommeren, de jongeren zoeken het makkelijker geldgewin langs de toeristencentra op of gaan opzoek naar werk in Europa. Regelmatig kom je leuke restaurantjes tegen met menu's a la Portugal, maar lekker genoeg. Hier ook kun je nog voor minder dan 10€ goed eten met een glaasje wijn erbij. Het hoogste punt was rond de 750m, de top werd bewaakt door het leger !! Maar afschrikwekkend zagen ze er niet uit.
Het eten in de kleine supermarktjes is wel iets duurder maar vind het persoonlijk nogal meevallen. Je leest nogal wat verhalen op sites over heel duur en niet veilig maar je moet het zelf zien en aanvoelen. Ik kan hier goed aarden en als je een tijdje op anker doorbrengt wel dan is de kleine meerkost voor levensmiddelen er zo uit. Voor mij dus veel minder duur dan de Canarische.
Wat wel opvalt is dat hier heel weinig Engelse zeilers zijn / liggen. Het overgrote deel zijn Fransen en de rest een mengelmoes van natievlaggen, leuk bende. Engelse zeilers laten deze eilanden letterlijk & figuurlijk links liggen ??? waarom ??? ga dat eens proberen uitvissen als ik terug wat boten tegenkom getooid met de Union Jack.

aan de plaatselijk vismijn staat een kopij van de 'Torre De Belem' uit Lissabon - roots !!


zaterdag 15 november 2014

Sal - hoe verder weg hoe beter je hoort

CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ

In 2007 was ik al volop bezig met mijn voorbereiding om zo wat met een bootje rond te gaan zwerven. Dan lees je verschillende site's van allerlei slag en interesses en dan komt 'communicatie' veelvuldig naar voor. In onze moderne tijden met smartphones, satelliettelefoons, VHF, GMDDS, AIS en diens meer, keuze's genoeg !?of toch niet. Toch zie je veel zeilers teruggrijpen naar oudere technieken. Oudere technieken die nog altijd prima functioneren, zendverbindingen. Men valt ook in onze moderne digitale wereld in geval van nood regelmatig terug op deze zendverbindingen. Voor ramp- en conflictgebieden wordt regelmatig beroep gedaan op zendamateurs om noodverbindingen te leggen. Het is wel een beetje een complexe techniek die niet op iedere tijdstip van de dag evengoed bruikbaar is, het code woord hiervoor = propagatie. Propagatie is kort omschreven: ideale atmosferische condities die de radiogolven de curve van de wereldbol laten volgen zonder externe storingen allerlei. Dit maakt dat radioamateurs elkaar over soms enorme afstand kunnen contacteren met een minimum aan zendvermogen. De fijnafstelling van deze installatie is enorm belangrijk en kan enkel geleerd worden door jaren lange ervaring. Deze ervaringen worden door deze amateurs/specialisten met heel veel geduld aan 'jonge' zendamateurs bijgebracht, theoretisch maar nog meer met praktische oefeningen. Al doende zend men.

2007 cursus SNW St Niklaas  

Dus in 2007 schreef ik mij met een collega zeiler, die mij met zijn boot kort op de hielen zit, in voor een cursus zendamateur bij de club SNW St Niklaas. Wij legden enkel dankzij het engelengeduld van de lesgevers met vrucht onze examens af bij het BIPT te Brussel.
Leuk is dan dat je met deze mensen contact kan maken, of proberen maken,  van op verschillende locaties. Vandaag had ik mooie 'QSO's' of contacten over de kortegolfband met mensen in Vlaanderen. Altijd leuk om eens terug een Vlaamse stem te horen, mooi meegenomen is dat ik ondertussen mijn zendinstallatie beter kan afstemmen. In geval van nood kan dit een prima verbinding met de wal zijn als alle andere digitale verbindingen het zouden laten afweten. Waar ik de kortegolfontvanger ook voor gebruik en heel belangrijk voor is !!!  is voor de ontvangst van weerfaxen tijdens de vaart. Gratis meteo aan boord 24u op 24 u wereldwijd.

Vandaag mooie QSO' gehad met ON7KO,  ON8DC in België en ON3RJN-MM (op de Canarische Eilanden). Bedankt SNW St Niklaas en tot een volgende QSO.


CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ - CQ

vrijdag 14 november 2014

Kaap Verden, Sal

knutselen in mijn zee-atelier
Op de Canarische eilanden zijn er heel weinig goed ankerplaatsen ter beschikking. Dat maakt dat je veel aan steigers ligt. Dan kijk je er naar uit om terug eens aan je eigen anker te mogen liggen, vrank en vrij. Maar om aan de kant te komen heb je natuurlijk de dinghy nodig en bijhorend motortje. Dat laatste hulpmiddel had het laatste jaar werkeloos op de heksstoel gewoond zonder veel uit te halen buiten het uitzicht belemmeren :-)
Dus na alles keurig gemonteerd te hebben start het motortje vrij vlot en hup weg. Op de terug vaart kwam er meer gesputter uit de motor dan vaart. En de laatste 500m moest ik de hand aan de riemen slaan om terug tot bij de lady te komen. En dan is het wat knutselen tot de reanimatie volbracht is. Er lijkt ook weinig koelwater uit het motorblok te komen maar het impellerhuis durf ik hier niet demonteren aangezien er hier geen winkels, loyas heet dat hier, zijn voor de eventueel benodigde onderdelen. Maar op minimum gas kom ik er ook, voorlopig toch nog. Het oude beestje doet nog zijn ding maar zal op termijn toch ook met pensioen mogen gaan, net zoals ik nu.
Palmeira city
Het eiland Sal is heeft de minste mogelijkheden qua toeristische interessepunten ivm de andere eilanden naar ik hoor. Maar het geeft reeds een goede indruk van hoe het hier leeft. Wat mij positief opviel is dat de straten en dorpen er verrassend proper bijliggen en de mensen goedlachs. Regelmatig kom je hier straatveger(sters) tegen die de boel, zij het op een traag tempo, proper houden. Het is niet zoals in Egypte waar de lege petflessen overal liggen of rondvliegen. In Palmeira, met nogal wat kleinschalige visserij, worden de kaaien waar de vis gekuist wordt proper gehouden. Geen stinkende boel met dito vliegen en je kan hier gerust een lekkere verse vis kopen zonder dat die na bereiding onmiddellijk door uw spijsverteringssysteem fietst. De westerse etenswaren zijn net wat duurder maar alles moet via schepen ingevoerd worden. Er groeit weinig op Sal zelf. Gezien je geen havengelden moet betalen worden die meerprijzen ruimschoots gecompenseerd. Leuk om bij te kopen zijn de fleurige dames met een schaal fruit op hun hoofd, voorlopig hou ik het enkel bij het fruit :-)
In het zuiden van het eiland ligt 'het' toeristische center - Santa Maria. Op korte tijd zijn hier nogal wat hotels en bijhorende horeca gebouwd, de urbanisatie lijkt eerder Gaudiaans. De Kaap Verden zijn in steile opgang qua toeristische bestemmingen vanuit Europa. Het weer is nog gemiddeld iets beter dan op de Canarische Eilanden, de bevolking zoveel hartelijker. Mij spreekt dit toeristisch dorp minder aan maar toch leuk om eens rond te lopen. Hier zie je dan ook talloze verkopers allerhande prullaria aan de man brengen maar niet op een agressieve manier zoals in menig Noord Afrikaans land. Als ze je niets kunnen verkopen krijg je toch nog een stralende glimlach cadeau. In Palmeira zie je die veel minder. Enkel als er een bus uit Santa Maria aankomt duiken er vanuit alle hoeken en kanten ook verkopers(ters) op. Leuk om te aanschouwen wit benige toeristen, de handtassen stijf onder de armen gekneld. Toch wisselen, gelukkig, souvenirs en € van eigenaar. De verkoopster heeft weer een maaltje verdiend.
Toen ik de eerste dag aan de kaai van Palmeira met de dinghy landde had ik een zakje met vuilnis mee. Ik zag zo een straatveegster bezig en vroeg in mijn beste Portugees waar ik mijn afval kwijt kon?? Een paar meter verder zat een gezinnetje aan hun voordeur. Een kleine jongen van een jaar of 5 zei 'poubel' en ging mij voor en wees mij de verzamelplaats aan voor het afval. Prachtig toch.

de lady met haar buren

Nu lig ik hier al een paar dagen bijna zwevend aan mijn anker in schitterend blauw. Enkel verbonden aan de aarde door een gegalvaniseerd navelstreng. Wat verder breken de oceaangolven op het strand, ruisend schuimend. De branding maakt 's avond mijn hoofd leeg, sommigen denken nog leger???  De 'to do lijst' verschuift naar morgen. 's Morgens, als de zon ontbijt, en de eerste vissertjes de haven verlaten kies ik soms voor een dagje aan boord, handen vol met niks. Geen planning, de to do lijst verschuift weer een dag verder, ben gelukkig met het status quo. Geen gejaag, moeten zijn enkel 6 letters ergens staande in een boek van mijnheer Van Dale. Genieten van een dag gewoon leven enkel dat, zonder je nutteloos te voelen, zonder lui te zijn, geen afkeurende blikken. De klok tikt en is enkel een indicatie van tijd, aan de cijfers kleven geen orders, geen opdrachten. De wekker slaat geen bel. Mijn biologische klok is meer bevelend, honger dorst ... siesta. Gelukkig komt er nu en dan en lokale visser voorbij om zijn vangst te tonen, 1 a 2€ obrigado. De stress om boodschappen te moeten doen kon mij niet vatten, met dank aan de kleurige vissers. Hun warme glimlach kruid mijn gerecht.

strand Santa Maria

dinsdag 11 november 2014

Palmeira, Kaap Verden de solo bevestiging

Net na mijn bezoek leek er een mooi windpakket opkomst te zijn waar ik mij zou kunnen aan vasthaken om richting Kaap Verden te gaan. Dit zou mijn 2de grote trip zijn op de oceaan, 730 mijl oceaan hopelijk een mooie blauwe. Ik keek er lange tijd naar uit, ik wou bevestiging van de positieve ervaring Lagos - Porto Santo. Tot zolang je op de Canarische eilanden blijft is de weg terug naar Europa gemakkelijk, vanaf de Kaap Verden wordt het moeilijker. De overwegend N tot NE circulatie nodigt niet direct uit om terug te keren naar de Canarische. Een tussenstop over Africa is een mogelijkheid. Maar mijn hoofd wil vooral zuidelijker kijken, voorlopig dan toch.
Na nog een vers brood gebakken te hebben en verse groeten bijgevuld gingen de touwtje dinsdagmiddag los. Er zat nog redelijk wat wind buiten (25kn) dus daarom de lady volledig opgeruimd tussen de beschermende havenhoofden. Spiboom lag klaar in de preekstoel met ingeklikte genuaschoot.
afscheid van La Restinga - El Hierro
Net buiten de haven motor af spiboom wat liften, veilig vanuit de kuip, en genua met 1 rif open. Ik wou voorzichtig defensief zeilend beginnen, gewend raken aan het oceaanritme. Zelfs enkel onder genua liepen we meer dan 5 kn, voldoende voor de schipper. Tegen dat alles geregeld en de touwen opgeruimd zijn zakt de zon de eerste maal onder de horizon, we gaan de eerste nacht in. Ondertussen waren we meer dan 30 mijl zuidelijker dan de eilanden en dus nog weinig kans op kleine vissersboten. Na de inwendige mens versterkt te hebben met een warme maaltijd wordt het tijd om met de rust/slaapperiodes te beginnen. Op de AIS zijn er geen schepen in de wijde omtrek te bespeuren. Zelfs de eerste nacht was verkwikkend. 's Morgens voelde ik mij voldoende uitgerust, geen bijtjes gezoem tussen de oren. In het navigatieprogramma Opencpn is er de mogelijkheid om 'bells' te activeren. Iedere 30min weerklinken er 1 of meerdere bellen afhankelijk van welke wacht. Werkt prima voor mij. Iedere 30 min uitkijken naar schepen die geen AIS signalen uitzenden, en die zijn er spijtig genoeg nog. Nogal wat vissers hier varen nog rond zonder AIS transponder, enkel schepen > 300 ton moeten een transponder aan boord hebben.
vriendjes komen spelen
Lekker ontbijten met verse ananas van El Hierro onovertroffen. Een koffie laat me verder ontwaken. Ieder uur neem ik minstens een kwartier het roer over van mijn lady haar privé piloot "makkie". Je weet maar nooit dat die ook gaat staken wegens te lange uren :-) Nee zelf regelmatig het roer overnemen laat je de boot perfect aanvoelen. Staat het zeil goed geregeld, is er niet teveel druk op het roer, schavielt het zeil en schoot niet teveel, hoe staat het tuigage erbij .... Kleine aanpassingen aan de zeilvoering kan het leven aan boord aanmerkelijk verbeteren, tenzij je een record wil neerzetten. Dat is duidelijk niet mijn bedoeling. Zo bleef ik de tweede dag ook nog enkel onder genua verder gaan. Zachtjes aan vind ik mijn juiste ritme. Een vast schema werkt prima voor mij. Tussen ontbijt en middageten zijn er alleen bootcontroles. Met een veiligheidsharnas maak ik een rondje voordek en controleer verstaging, lopend want, kijk of de splitpennen aanwezig zijn ook de splitpennen op de railingen - levensbelangrijk. Het is nog een eind zwemmen naar de Kaap Verden van hier :-)
1 ste maal brood gebakken onderweg
In namiddag tussen de roerovernames 2 leesperiodes en wat muziek beluisteren. Tegen 17u tijd voor een apero, voor sommige zeilers is dat taboe maar als het weer stabiel is en er geen manoeuvres in het vooruitzicht staan wel dan geniet ik met graagte van een aperootje.  Dan een stevige warme maaltijd zo rond de klok van 18u want 19u is het al donker en dan wil ik de boel opgeruimd hebben. 's Nacht liefst geen rondvliegend keukentuig. Bij ondergaande zon is het muziektijd en overloop de dag voor eventuele aanpassingen in het schema. Spijtig genoeg heb ik niet veel tijd om van het uitspansel te genieten. Rond 20u begin ik terug met rust/slaapperiodes. Het is ongelofelijk hoe snel tijd vliegt aan boord van een zeilend schip. Zeker als je solo onderweg bent, er is er maar 1tje van wacht en dat ben jij. Je kan maar op 1 tje vertrouwen en dat ben jij. Maar ontlast je ook van de verantwoordelijkheid over andere personen aan boord en dat brengt meer rust in jezelf, je focus ligt bij het zeilen. Voor de eerste slaapbeurt hoef je enkel met je rechterhand op je linker schouder te kloppen en zeggen 'goed gedaan schipper'. Woensdagnacht was de wind wat matiger, tussen 15 a 20 kn nog weinig vlagen. Toen de zon aan een nieuwe werkdag begon werd het tijd om wat meer zeil te zetten. Gz met 1 rif ging de hoogte in, genua te loevert uitgeboomd. Na wat fijner trimwerk lag de lady perfect in balans, piloot 'makkie' had geen reden om een muiterij te beginnen. De mijlen tikten sneller weg. De dag gemiddelden werden groter, max 161 mijl op 24u. Daar was ik heel tevreden over, zeker omdat ik nog altijd een defensieve zeilvoering had. Regelmatig zag ik rond mij 'squalls' maar ik fietste er mooi tussendoor. Nu en dan krijg je daar wat meer wind van maar niet overdreven, een beetje genua minderen vangt dit op.
Sal
Op de volle oceaan tref je minder dolfijnen, de laatste had ik bij mijn vertrek net onder El Hierro gezien. Je krijgt wel andere vriendje die komen spelen, de vliegende vissen. Ongelofelijk! Soms vlogen ze op met een ganse zwerm, net als spreeuwen die je verstoort op een wei gebruik makend van de ochtenddauw om wat pieren te verschalken.
Mijn slaap werd dieper en dieper, soms hoorde ik het belgeluid in de verte om dan te realiseren aja juist dat is voor mij. Met zware oogleden doe je een controle op tegenliggende vaart, en gaat terug naar die lekkere honk in de kajuit. Soms keerde ik op mijn stappen terug mij realiserend gekeken te hebben maar blind in het rond staarde. Opnieuw en nu goed uitkijken naar nader sluipende navigatieverlichting, ok terug naar de hangmat hmmmm zalig. De lady met makkie zetten er goed de pas in en nemen mij mee op een soms wat woelige tocht. Een oceaan echter zonder golven is geen oceaan maar een waterbed, nog te vroeg voor mij. Mijn waterbed, zei het soms wat steigerend, is echter gevuld met de mooiste creaties, feeëriek verlicht door een bijna volle maan. De vierde nacht was zo wat woeliger en ik vertoefde in een andere wereld, dromenland. Een paar gemene golfjes echter complotteerden en wierpen mij uit mijn bed en dromen. Salto met halve draai, kwak daar lag ik plat op mijn buik, armen en benen mooi gespreid, goedemorgen. Gelukkig maken ze je niet altijd wakker op deze manier, gelukkig. Je doet dan maar een controleronde en vult het logboek bij. Wauw nog maar 200 mijl te gaan, komende nacht is voorlopig de laatste!? En ik heb nog zoveel eten aan boord!! :-)
België boven :-)
Bij het aanbreken van de laatste ochtend op de oceaan kijk je uit naar je aankomst in een ander werelddeel, Africa. Maar je beseft ook dat er een eind komt aan deze mooie rit, want ik had het zeer getroffen met het weer. Alles op zeil, de motor mocht nog wat langer rusten. 10 mijl boven Sal kwam het eiland in zicht, landdddddddddddddddd !!! nutteloze uitroep als je alleen bent natuurlijk. Heel tevreden was ik, de bevestiging had ik gekregen. De oceaan is mijn ding, geen agorafobie of hadden de Grieken ook al een mooie ziektenaam voor oceaanvrees ??? Dit moment was niet zo magisch als de aankomst op Porto Santo maar niet minder emotioneel, en weer klopte ik met mijn rechterhand op mijn linkerschouder 'goed gedaan schipper'. Ook mijn lady vergat ik niet met haar privé piloot makkie, top! Enkel op GZ liep ik de baai van Palmeira binnen, alles gereed om het zeil te vieren. De motor bracht ons op een mooie plaats in de baai, naast mijn Franse buren uit La Restinga. Hartelijk weerzien!! Plons, het anker de grond in met zijn gevolg 40 meter ketting. De lady zwaaide nog wat met haar kont tot ze gevoeglijk in de wind lag. Pieeeeep motor uit einde trip. Een dinghy maakte zich los van de buurboot, 'als de boot opgeruimd is was ik welkom voor een drankje op de Tarann', maar dan in het Frans. De einder trekt geen streep onder vriendschap.

voor anker in de baai van Palmeira - Sal






El Hierro - Sal 730 mijl op exact 5 dagen


zondag 2 november 2014

De ronde van El hierro

Aangezien ik iemand een weekje op bezoek had hebben we een auto gehuurd voor een weekje. Het openbaar vervoer is voldoende uitgebouwd maar dan geraak je niet bij sommige interessante plaatsen of gebouwen. Een week duurt het niet om dit piep kleine eiland te verkennen tot bijna in alle uithoeken. Echter zijn er nogal wat pistes die eerder voor 4x4 wagens zijn dus is het soms zoeken naar alternatieve routes. Het eiland is zeer steil en ruw. Toen we de NW tip ronden hebben we toch enige malen geslikt. Hier liggen uitgestrekte goed bewaarde lavavelden die een indruk geven hoe het eiland er na de zijn explosieve ontstaan moet uitgezien hebben. Een wirwar van grote blokken met een ongelofelijk palet in kleur waartussen zich een smal weggetje je naar de top brengt. Gelukkig kom je hier heel zelden een tegenligger tegen, gelukkig. Een definitie voor een file hier is 3 wagens na mekaar :-). Sinds Madeira heb ik toch wel wat vulkanische eilanden doorkruist maar dit was toch wel het meest adembenemend stuk.
oud op hout :-)
Hier ook vind je de ongelofelijk contrasten in klimaat op zulk minuscuul eilandje. La Restinga, op de zuidelijkste punt van Europa, koestert zich in een blakende zon aan de voet van de bergen, 10 km verder is de kans groot dat je al in de wolken zit met 15°c verschil. Dat zie je dan ook aan de vegetatie, deze verschillen geven je de indruk dat je op 3 verschillende eilanden zit.
Duidelijk is wel dat dit nooit een eilandje gaat worden voor het massatoerisme. De transferts naar hier zijn duur en soms ingewikkeld. En ook deze vulkanische klomp beschikt bijna over geen stranden. Maar hier en daar zijn kleine mooie strandjes aangelegd om heerlijk te zonnen en tussen lavablokken te snorkelen. Dit is een eiland bij uitstek om te wandelen te duiken of je even uit de doldraaiende wereld terug te trekken met je voeten in een bruisende oceaan.