2013 Antwerpen - Lagos

Het jaaroverzicht van Begerto' etappes

Het was een heel mooi en vooral spannend jaar,

we kijken al uit om nog meer van de ze mooie wereld te ontdekken

Kerstgedruis in Lagos

dik tevreden van deze foto, gaf mezelf een pluim

Mijn deugdelijk middagdutje heb ik snel beëindigd vandaag, het weer was te mooi. Een lekker zonnetje en bijna geen wind, dus .... Tijd om de benen eens goed te strekken, maar moet daar mee opletten want ik vind ze al lang genoeg.

fleurige december

Ik laat me al eens graag verdwalen in de wirwar van straatjes van oud Lagos, dat tegen een heuvelflank gekleefd ligt. Hoe hoger je komt hoe verder weg van de toeristische paden, hoe meer je binnentreed in het gewone dorpsleven. Lagos is zeker niet klein en het plezante is dat het onoverzichtelijk blijft. Ik loop hier nu al bijna 3 maand rond en toch slenter ik iedere keer weer langs nieuwe straatjes en pleintjes. Zo kwam ik voorbij het kerkhof vandaag en ik kon het niet laten een klein bezoek te brengen. Niet heel erg groot, vrij hoog gelegen, ook hier echter blijft het wereldbeeld behouden. Langs het middenpad staan prachtige bijna monumentale zerken. Heel mooie steen, gestileerde beelden, fraaie ornamenten voorzien van de gegroefde namen van de huidige bewoners. Eens je het middenpad verlaat kom je terug bij rijen simpele kruisjes. Zelfs de dood slaagt er niet in om om geen onderscheid te maken tussen arm en rijk. Sommige mensen houden ervan om veel steen of marmer op hun buik te voelen, voor mij lijkt dat veel te killig niet aan mij besteed dus. Mijn naam hoeft niet in marmer uitgebeiteld, ik hoef ook niet de jaarlijkse pot chrysanten eventueel met optionele tranen . Ik zou heel gelukkig zijn mocht ik nog een tijdje gedragen worden in een warm kloppend hart.

En soms wordt een mens in deze dagen dan ook wel door de kerstgedachte geïnfecteerd, en dan denk je aan “nodig een eenzame uit”. Ik heb daar een poging gedaan maar geen mens bewoog.

Praia do Porto De Mos, of zoiets

Die kerstgedachte werd nog meer tot uitdrukking gebracht toen ik terugkeerde in de haven. Op het ponton stonden een 20 tal met kerstmutsen getooide goededoelkerstmiskoorzangers, de rij was nog imposanter dan dit woord. Een aantal mannelijke vertolkers droegen een met Chinese leds versierd Elandgewei, heb mijn vraag kunnen onderdrukken of ze dat moesten van hun vrouw. Op zulke bijna heilige dagen doe je dat niet, zelfs ik niet. Maar het was voor het goede doel! Ik hield mijn hand al open want ik vind mezelf ook wel een goed doel, maar hier ook was ik verkeerd. Je denk dan dat je zuidelijk genoeg bent om het kerstgedoe te ontlopen, nee dus. Ik heb even mijn ogen gesloten toen ze een liedje op de steiger ten berde brachten, want voor ieder boot die in de buidel taste werd een “Christmassong” life vertolkt. De enthousiaste vocalisten werden door 2 orgeltjes en een fluit ondersteund, gelukkig was deze laatste niet dwars! Heb mij heel hoffelijk gedragen en dus niet gevraagd hoeveel het zou kosten om niet voor mij te zingen, ik heb van die dagen dat ik echt sterk ben.

Eind goed al goed, ik een mooie wandeling gemaakt, en terwijl ik dit schrijf geniet ik van een deugddoend aperitiefje, Carpe diem voor alle mensen van goede wil.

Herfst in Lagos

vallende bladeren, aan de Moorse muur

Ook hier heeft de natuur een mooi gekleurd herfstdeken over het landschap gedrapeerd. Het viel me slecht een paar dagen geleden op, en het ging snel. Zeker na een dag of 2 met toch wel forse wind. Maar de herfst ziet er hier volledig anders want het zijn enkel wat loofbomen platanen, vijgen ed die hun blad verliezen. De palmen en veel andere bomen en struiken blijven mooi groen. Het is een mooi contrast, je ziet hier verschillende seizoenen door elkaar. Je stapt door een pak afgevallen bladeren en wat verder doorbreken kleurige bloemen het rood bruine herfsttapijt. Er is dan ook weinig kans om in een soort wintertrance te geraken.

een kleurige herfst in lagos

Een straat verder wordt je overspoeld met een zomersgevoel door een uitbundige bloemenpracht. De overschakeling naar het winteruur is louter administratief hier en niet de aanzet om een paar maanden knus achter de haard weg te kruipen.

Ook de vogels blijven heel actief, je vind overal rijpe vruchten en bessen nu waar ze zich te goed aan doen. Ze hebben wel wat extra concurentie gekregen van wat overwinteraars, maar er is eten genoeg te vinden. De ooievaars zijn ook nog altijd hier, misschien vinden ze het hier leuker dan in Afrika of veiliger. Regelmatig trekken ze de aandacht met hun geklepper hoog op hun nesten.

De appelsienen zijn nu prachtig oranje aan de bomen zelf, de bladeren blijven alsnog hangen, ze krijgen wel een andere kleur. Ben benieuwd hoe de lente eruit gaat zien en wanneer die begint, hopelijk ben ik dan nog hier.

Zand kruipt in de kuiten

achter de duinen,  Alvor

Een mooie wandeling gedaan langs Praia Meia, het prachtige strand dat van Lagos naar de ingang van de lagune rond Alvor loopt. En door mul zand stappen een dikke 8km ver  voel je wel, zeker de dag nadien in de kuiten. Nog weinig toeristen nu, het is ook geen schoolverlof natuurlijk. Maar alleen ben je nooit. Aan de vloedlijn trippelen continu bezige strandplevieren ritmisch,in het zeeschuim, met de golven mee op zoek naar lekkers. Wat verder zie je Jan Van Genten als een pijl de oceaan in duiken die wat later glanzend opduiken, al dan niet met een vis in hun bek. Een Ipod is niet nodig, de schuimende oceaan ruist op de grove schelpen wat tot mooi wit zand gescheurd wordt. De meeuwen doorbreken het monotone ruisen met hun soprane gezang, krijsend in het ijle.

vissers die hun netten boeten

Aan de voet van de duin stop ik even kijkend naar vissers die hun netten boeten, tijd is niet zo vluchtig hier. Verder gaat het en dan kijk je soms achter je maar hoe krachtig ook ik mijn voet in het zand druk ... de Oceaan spoelt mijn aanwezigheid weg. Een mens verdwijnt hier in het oneindige, in het schone. En als je je dat realiseert dan ben je bijna bang om te ademen, om deze zuivere lucht met je bezoedelde adem te vervuilen. Dankbaarheid is het enigste wat ik dan voel, wanneer ik langs deze bijna oneindige vloedlijn samen met de strandplevieren stappen mag. Even hou ik halt bij een stuk drijfhout, verweerd gerond zacht gekleurd. Waar komt dit vandaan? is het gewoon een stukje boom of misschien wel een stukje van een reeds lang vergaan karveel van de Portugese ontdekkingsreizigers?  Nee verveling is er hier niet bij, hier overtreft de realiteit de verbeelding.