Zand kruipt in de kuiten

achter de duinen,  Alvor

Een mooie wandeling gedaan langs Praia Meia, het prachtige strand dat van Lagos naar de ingang van de lagune rond Alvor loopt. En door mul zand stappen een dikke 8km ver  voel je wel, zeker de dag nadien in de kuiten. Nog weinig toeristen nu, het is ook geen schoolverlof natuurlijk. Maar alleen ben je nooit. Aan de vloedlijn trippelen continu bezige strandplevieren ritmisch,in het zeeschuim, met de golven mee op zoek naar lekkers. Wat verder zie je Jan Van Genten als een pijl de oceaan in duiken die wat later glanzend opduiken, al dan niet met een vis in hun bek. Een Ipod is niet nodig, de schuimende oceaan ruist op de grove schelpen wat tot mooi wit zand gescheurd wordt. De meeuwen doorbreken het monotone ruisen met hun soprane gezang, krijsend in het ijle.

vissers die hun netten boeten

Aan de voet van de duin stop ik even kijkend naar vissers die hun netten boeten, tijd is niet zo vluchtig hier. Verder gaat het en dan kijk je soms achter je maar hoe krachtig ook ik mijn voet in het zand druk ... de Oceaan spoelt mijn aanwezigheid weg. Een mens verdwijnt hier in het oneindige, in het schone. En als je je dat realiseert dan ben je bijna bang om te ademen, om deze zuivere lucht met je bezoedelde adem te vervuilen. Dankbaarheid is het enigste wat ik dan voel, wanneer ik langs deze bijna oneindige vloedlijn samen met de strandplevieren stappen mag. Even hou ik halt bij een stuk drijfhout, verweerd gerond zacht gekleurd. Waar komt dit vandaan? is het gewoon een stukje boom of misschien wel een stukje van een reeds lang vergaan karveel van de Portugese ontdekkingsreizigers?  Nee verveling is er hier niet bij, hier overtreft de realiteit de verbeelding.