Porto Santo

Porto Santo is een verzameling vulkaantoppen, ruw, grillig opgebouwd uit verschillende grond & steen soorten, tja vulkanisch dus. Aan de zuid oostkant heeft het een lang gerekt strand van ongeveer 7 km waar in het weekend nogal 'Madeirianen' met de ferry naar toe komen.

 Madeira heeft namelijk niet zo een mooi zandstrand. 1 maal daags gaat de ferry over en weer. Momenteel is het nog rustig het zonnekloppers seizoen is duidelijk nog niet aangebroken. Het eiland ligt er verzorgt bij, met goed onderhouden huizen en een prima infrastructuur.

spitse top = Pico do Castello 460m

Het eiland heeft ongeveer 5000 eigen inwoners, tijdens het seizoen komen er naar verluid evenveel bij. Het weekend brengt extra ladingen toeristen vanuit Madeira. Goedkoop zijn de huizen allerminst, ik zie prijzen die bij ons niet zouden misstaan.

Op het eiland ligt er een enorm vliegveld! De eerste vakantievluchten voor Madeira landen op Porto Santo en dan werden de toeristen met ferry's naar Madeira vervoerd. Pas laat toen de toeristenstroom echt op gang kwam heeft men een landingsbaan annex vliegveld op Madeira aangelegd, deels op een betonconstructie over het water. Op zulke eilanden speelt het reliëf niet in het voordeel, Madeira's top is nog veel hoger dan hier. Het vliegveld ligt er bijna werkeloos bij maar dagelijks zijn er nog een paar vluchten, zij het met kleine vliegtuigjes naar het zonnige buureiland.

Ook hier, zoals in veel zuiderse landen, heeft de Europese Gemeenschap nogal wat projecten gefinancierd.

speciale mimosa soort

En ook hier zijn niet alle projecten tot een goed einde gebracht. Zo heeft Europa een volledige herbebossing van het eiland betaald maar er ontbreken duidelijk nogal wat bomen? Of is het eiland gegroeid ondertussen ?? Misschien toch ook een nadeel van de Euro, dat kleeft nogal blijkbaar. Maar toen ik gisteren een wandeling deed naar 1 van de vulkaantoppen, Pico do Costello, zag ik toch heel veel mooi bos. Blijkbaar zijn ze er in geslaagd om een endemische soort spar waarmee het eiland grotendeels bedekt was terug te introduceren hier op de flanken. Het was/is geen sinecure blijkbaar want de kleine plantjes moeten in labo omstandigheden gekweekt worden. Maar het resultaat is fraai met een mengeling van deze sparren, een speciale mimosa soort die in bloei staat nu, eucalyptus …. en tal van soorten struiken en zoutminnende vegetatie.

bij deze jongen mocht ik dichtbij komen, of is het een meisje ??

Het zal nog jaren duren voor het eiland terug beplant is maar er wordt nog aan gewerkt.

In de Marina, die privé eigendom is, liggen momenteel maar een 5 tal zeilers. Mijn dichtste buur is een Brusselaar die alle vele jaren rondhopt over de oceanen. Hij is ook heel erg begaan met de natuur. Altijd leuk om horen dat dit toch leeft, hij heeft ooit in Madagaskar op vrijwillige basis duizend bomen gekweekt en geplant. Hier heeft hij al een aantal mensen leren compost maken, ja subsidies verwennen soms en dan vergeet je simpele technieken uit het verleden.

Verder ligt hier ook een 74 jarige Engelsman die zijn boot aan het herstellen is na plat te zijn geslagen in de januari storm tussen Terceira en Madeira. Zijn 2 masten stonden er nog op, zeilen en nogal wat tuigage zijn in de zee verdwenen. Geen zorgen echter hij heeft hier 2 zeilen op de kop weten tikken en dat moet voldoende zijn om hem naar de Canarische Eilanden te brengen.

Van zulke mensen kan je pas echt iets leren over relatieveren.

Porto Santo, over 480 mijl oceaan naar een magische morgen

5 mooie maanden had ik doorgebracht in Lagos, met dank aan de prachtige buren. Vorige week moest ik afscheid nemen van een zeer dierbaar iemand, wiens levenslessen ik altijd zal meedragen. Na dit kort treurig verblijf in België, had ik nood om een stukje te zeilen, had ik nood om een frisse wind door mijn hoofd te laten waaien. 3 dagen na mijn terugkeer uit België bood zich een mooi weervenster aan, goed genoeg om los te gooien en de lady op de Oceaan te laten dartelen. Zygrib vertelde me dat ik 5 dagen gunstig weer kreeg om in Porto Santo te geraken want dan kwam er wat meer wind. Donderdagmorgen nam ik nog afscheid van Naut & Jolande die met hun boot op de wal stonden, waar de koffie altijd lekker is, en van mijn Duitse buren Carsten & Catherine. De Sparkle vrienden Annemie & Patrick waren helaas even weg naar België. Ze gaven me wel een opdracht mee met een enveloppe die ik maar mocht openen op mijn eerste aanlegplaats na Lagos. Bedankt Annemie & Patrick opdracht volbracht :-)

Avondrood, goed weer morgen

Donderdagmiddag gingen de touwtjes, na nog wat extra boodschappen, eindelijk los. De lady koos goedgeluimd het ruime sop, insgelijks haar schipper. De zon scheen over de Ponte de Piedade, de punt waar ik zoveel wandelingen maakte, wat is het hier mooi. Eens de punt voorbij legde ik de boeg zoveel mogelijk west. Met een matig windje 3bf ging het aan de wind voorbij de kapen Cabo Sagres en als laatste verdween Cabo Soa Vincente uit het zicht de eerste nacht tegemoet. Deze keer had de kaap geen extra wind in petto, rustig op bijna grijpafstand voeren we voorbij en groeten deemoedig. Ik voelde dat de lady nog wat aangroei had, ze reageerde nog niet zo dartel op de kleine windvlagen maar dat beterde met de mijlen. AIS wat een gezegend apparaat, die de grote scheepvaart probleemloos op mijn plotter tovert en alarm geeft mocht een schip op aanvaringskoers met ons liggen, maar 100% op elektronica vertrouwen mag je nooit. Er zit nogal wat vaart rond deze laatste kaap, komend & gaand van en naar de Middellandse Zee. Het duurde tot 2 uur 's nachts eer we de trafficzone, de autosnelweg van de schepen, vrij zeilden. Het AIS alarm werd even werkloos. De wind bleef gunstig doch zwak maar voldoende om te zeilen. Voldoende rust kreeg ik die nacht niet, we waren nog niet lang genoeg op pad. Was het de adrenaline, een teveel aan koffie of de gretigheid waarmee ik alles ervoer. 

een mooie zonsopgang geeft het avondrood gelijk

Vrijdag was ook een dag met matige wind, 9 – 12 kn maar de lady had al wat aangroei verloren blijkbaar en de 4 a 5 kn snelheid stemden mij heel tevreden. Vrijdagnacht hoorde ik de wind beginnen loeien in het want, algauw hadden we 20 tot 25 kn wind en nog wel uit de goede richting. Met halve wind stoof de lady er vandoor met 7 a 8kn snelheid – top! Al snel bouwde de zee zich op en regelmatig werden lady's dekken overspoeld. Een beetje zout water kan nooit geen kwaad natuurlijk, uitgenomen als je voor een snelle controle in slechts een trui en op kousen de volle laag krijgt. De voorbije nacht had ik al wat meer gerust, maar slapen nog niet echt. Je moet vertrouwen krijgen in de apparatuur, de ruimte van de Oceaan en jezelf. Zelfvertrouwen in je eigen kunnen is een belangrijke eigenschap voor solo zeilers, macho en lef zijn eerder een gevaar dan een plus.  In de loop van de nacht milderde de wind naar een mooie 12 – 16 kn, backstag wind nu! Zeiltjes aangepast en de lady spon haar zilveren schuimend kielzog van de Ponte de Piedade richting Porto Santo. Met haar boeg sloeg ze de opdringende golven weg en als ze haar langs achteren beslopen hief ze, als een jonge dartele freule haar rokken op, versnelde haar pas en zette de wit schuimbekkende zee een neus. Ik sloeg dit alles met instemming gade vanuit haar veilige kuip, en voelde mij als een koning te rijk, ik stond steviger in mijn zeilersbotten.

Porto Santo bij het eerste morgenlicht

Zondagmorgen hadden we nog 120 mijl af te leggen en met terug een windje 3 a 4bf was het doel niet haalbaar voor de komende zonsondergang. Maar daar zat ik niet mee, deze tocht mocht nog wel een extra nachtje doorgaan. De vorige nacht had ik heerlijk geslapen met tussenpozen van 30 tot 45 min. Ik was fris en monter en wou op deze milde Oceaan nog een nachtje doorbrengen, ik wil nog zoveel ervaren. De wind zwakte de laatste nacht nog wat meer af, 8 tot 12 kn wind maar die 4 a 5 kn snelheid die we maakten waren voldoende om ons doel op tijd te halen. 2 vrachtschepen die mijn koers kruisten onthielden mij een uurtje slaap, maar ik kreeg er zoveel moois voor in de plaats. Het sterrenbeeld Orion, recht voor de boeg, was de mooiste wegwijzer denkbaar. Ik las ooit een boek "Geef mij eens ster om op te sturen" wel ik kreeg het mooiste sterrenbeeld van het uitspansel om op te sturen. Cassiopeia, haaks aan stuurboord, balancerend op de nachtelijke einder brachten de mooiste herinneringen in mij boven.

ik trakteerde mezelf met een royaal ontbijt

Het groene stuurboordlicht lichtte het zeevonk nog meer op waar speelse dolfijnen gretig gebruik van maakten, de bemanning gratis vertier bezorgend. Als groene torpedo's suizen de dolfijnen in de hoge golfkammen en zwemmen soms hoger dan lady's boorden. Wat zijn ze speels maar ook zo ijdel, maar dat mag. En als Venus in het oosten haar schittering begint en de komst van de zon aankondigt ontwaarde ik de eerste contouren van Porto Santo, de heilige haven. En dan wordt je even stil, zelfs ik, met zoveel moois onder en boven mij ... dit is magisch. De wind zwakt nog meer af, de snelheid zakt weg naar een lome 3kn maar ik weiger de motor te starten. Ik wil deze stilte niet verbreken, dit magisch moment voedt mijn hart - mijn ziel.

de lady in Porto Santo

De lady schuift zacht murmelend dichter naar haar doel en laat een aan de oppervlakte doezelende zeeschilpad schrikken. Ik trakteer mezelf op een royaal ontbijt met verse ananas, roerei, Griekse yogurt en een 2de koffie. De eerste verdween in een onbewaakt moment in de spoelbak, misschien lusten de visjes ook wel een vers bakje.  Onder Ilha Cim loeven we naar de haven. En net voor we de haven inlopen ruim ik mijn lady op, want met je dame ga je niet in haar werkplunje op bezoek. In het felle morgenlicht schitteren de zoutkristallen op haar dekken die ze fier draagt als haar verdiende juwelen. Ik streel haar liefkozend en geef haar een kus een eerder sobere beloning want mijn lady gaf mij zoveel meer.
Net voor we de havenmond invaren zie ik 2 streken meer bakboord uit dat andere eiland in de verte, Madeira …. zouden we niet …..

Porto Santo

Lagos, mooie mensen

2 dagen geleden was het St Patricks day! dus ja dan weet je wat er gebeurt wanneer er een voldoende

diep nadenken maakt me mooier naar men zegt :-)

groot contingent Ieren en Britten rondlopen hier, feest dus. Een aantal terrassen waren gevuld met feestvierende groen getooide Guiness slurpende Ieren. Op 1 terras was er ambiance met verschillende muzikanten, meestal folkachtig, maar ook natuurlijk de obligate doedelzak. Hier heb ik toch ook even staan meegenieten, het klagende geluid van de doedelzak vertelt veel.
5 maanden ben ik hier nu ongeveer en die tijd is voorbij gevlogen. We hebben hier op de steiger en leuke mengeling nationaliteiten, klein Europa. Mijn rechtse buur is Engels en is ondanks zijn 74 jaar heel fit en altijd bezig aan zijn boot of op het terras van de South Bar. Maar in de avond zouden ze de naamgeving beter veranderen in Shout Bar - tja Engelsen zijn soms nogal uitbundig. Heel toffe mijnheer met leuke babbels.
Mijn linkse buren, een Duits koppel die ik onderweg naar hier al in Peniche en Cascais tegenkwam. We gingen samen met de andere buren naar een aantal optredens in Lagos, Fado - Jazz - Cubaanse avond ... Carsten organiseerde meestal. Gisteren maakte ik al snorkelend mijn schroef pokken- en mosselvrij en deed dat ook bij hun schroef. Toen ik afgedroogd was en weer zoutloos, stond de Thaise soep al opgeschept en kon ik zo aanschuiven. Leuk was het verhaal van de naamgeving van hun boot "Mar Y Sol" - Zee en Zon - in het Portugees of toch bijna. Ze hadden die naam in een Portugees restaurant in Hamburg samen met een Portugees op papier gezet, wat blijkt als ze in Portugal aankwamen ? dat de letter Y niet in het Portugees alfabet bestaat :-) originele naam dus en leuke anekdote.

bijna alle buren samen, wat een plaatje

Nog een beetje verder een Nederlandse boot waar ik onder andere brood leerde bakken wat nu feilloos lukt, wekelijks bak ik nu een broodje van eigen deeg :-) Naut en Jolande zijn al 13 jaar onderweg en hadden veel tips over het hoe en wat in de zeilwereld. Hun gezellig salon werd veelvuldig door onze groep gevuld, heel joviaal tof koppel.
Nog wat verder een prachtig Belgisch stel met hun mooie boot Sparkle! Bij Patrick en Annemie schijnt de zon altijd, geen zorgen daar. Van oud naar nieuw vierden we op hun Sparkle, het was ouderwets gezellig en was 4 uur voor we er erg in hadden. Regelmatig toverden ze een speciaal biertje uit de voorraadkisten die we met veel goesting degusteerden. Altijd stonden ze klaar om ergens te helpen of voor een leuke babbel.
Waarschijnlijk vind ik nooit meer een buurt met zo'n mooie mensen, rustig en altijd bereid om te helpen met raad en daad of gewoon eens lekker doorzakken op een zonnig terras.
Maar de lady laat mij voelen dat haar touwtjes zachtjes aan los moeten, ze is er klaar voor, ik bijna. De pc moet raad brengen voor de weersverwachting, 500 mijl oceaan wachten op mij. Spannend, kan bijna niet wachten ....

Algarve van binnenuit

deze spleet was nat, zout .. ??? maar geen infobord

Van de eerste zomerse dagen hebben we ondertussen hard genoten en de contingenten toeristen groeien dagelijks aan. De bootjes die de bootbezoeken doen varen frequenter en de verkoopstalletjes raken meer en meer bemant of bevrouwt ??? naargelang :-) Ik had bezoek deze week en daarom een ideale kans om met een huurwagen de binnen Algarve met onze aanwezigheid wat onveiliger te maken. Dan blijkt pas hoe gevarieerd de Algarve is. We reden langs de zoom van de kust naar de indrukwekkende kliffen van Cabo Sao Vincente en klommen naar het hoogste punt Foia op 902m, waar het verschrikkelijk koud was. Cabo Sao Vincente staat in schril contrast met het dicht begroeide binnenland. De niet aflatende

Cabo Sao Vincente, niet iedereen was onder de indruk

oceaanwind geselt en ranselt de streek plat. Er groet dan ook geen boom of struik op de hoogten rond de kliffen. We bezochten het fort van - Hendrik De Zeevaarder - waar de ontdekkingsreizen in de 15 eeuw gepland en gedocumenteerd werden. Het fort op zichzelf heeft dan wel een belangrijke geschiedkundige naam verworven maar ons interesseerde vooral de aparte fauna & flora. Een heel mooie en gevarieerde zoutminnende vegetatie en een paar zeldzame vogelsoorten zoals de Geelpootmeeuw, de Alpen Kraai ... die op de kliffen een ongestoord veilig onderkomen kunnen bouwen.

kurkeik, boom van de beukenfamilie

Het binnenland van de Algarve is dan weer heel verschillend. Bossen kurkeik en eucalyptus geflankeerd door mooi onderhouden sinaasappel aanplanten, citroenen mandarijnen avocado's .... heerlijkheden rijpend aan de boom. De rijpe appelsienen hangen nog verder te rijpen en ondertussen vormt zich ook de nieuwe bloesem, 2 jaargangen op 1 boom, mooi.
We bezochten ook op toevallige wijze Caldas De Monchique waar we op een bord 'termen' zagen ... wij dachten direct aan Romeinen, en toen we de trotter raadpleegden vonden we dat deze 'termen - warmwaterbronnen' inderdaad door de Romeinen gebruikt werden. In Monchique zelf, een wat hoger gelegen dorp, wordt bronwater gebotteld.

un vino branco smaakt best bij zulk decor

Een kurkeik plant je niet voor jezelf omdat de eerste oogst slecht na 30 jaar kan gebeuren. Daarna duurt het 8 tot 10 jaar eer er terug kan geoogst worden. We zagen winkels waar kledij van kurk gemaakt was, schoenen, handtassen ... zelfs dassen? Misschien moeten ze wel op zoek naar nieuwe afzetmarkten omdat kurkenwijnstop meer en meer vervangen wordt door plastieken of draaistoppen. Dus duidelijk creatieve geesten aan het werk hier.
We hebben echt genoten van de natuur en ook van de kleine geneugtes - eten en drinken en liefst in kleine Portugese restaurantjes. We kozen daar onder andere voor een typisch streekgerecht, hoofdbestanddeel "choco" of een Sepia inktvis wat een andere soort is dan de meer gekende calamares of pijlinktvis. De zwarte inkt wordt echter niet verwijderd, in de opdienschaal drijft de gegrilde inktvis in een pekzwarte saus, niet bestuderen gewoon opeten en ja het was best heel lekker. De dag nadien begrijp je pas echt goed vanwaar het woord inkt'pot' komt :-)
De Algarve heeft ons verrast en heel erg bekoort.