Les Saintes, Guadeloupe

Hate Terres, baai van Le Bourg

Van het rustige half ingedommelde Dominica terug naar wat meer flamboyante Franse eilandjes behorend bij Guadeloupe. Een 3 tal rotspunten vormen Les Saintes, net bezuiden Guadeloupe. In de baai van Le Bourg, Haute Terre, liggen er een reeks meerboeien in de ruime baai. Ankeren is hier verboden. Hierdoor wordt het onderwaterleven meer gevrijwaard van de alles vernietigende ankers en ankerkettingen. Alles staat in functie van en voor het toerisme. Iedere dag komen er vanaf meerdere havens van Guadeloupe ferry's aan. Op het pleintje waar de ferry's aankomen staan tal van verkopers op hun witte buit te wachten. Vooral rondritten en verhuur van scooters en elektrische wagentjes  worden er aan de man/vrouw gebracht. Nu kan je alles op het eiland te voet op 30 min max bereiken, dus eigenlijk kan je niet veel met die spullen. Het water is helder, onder de boot is het bijna 20m diep en als er niet teveel golven staan zie ik de bodem schemeren.

vissers maken hun netten klaar

De gezellig kronkelende straatjes van Le Bourg zijn vooral gevuld met boetieks, bars en restaurants. Overal vind je aanwijzing van verhuur voor woningen, chambre d' Hostes, hotels en diens meer. Het is net gezellig druk voor mij, niet te druk. Als je op tijd vertrekt s' morgens kun je in alle rust mooie en steile wandelingen maken voor de ferrymeute op het eiland losgelaten wordt.
Aan de rand van de dinghydok vond ik in Café de la Marine Belgische biertjes. De eigenaresse, van het zilverachtige type zoals ik, speelde nu en dan mooie muziek op haar piano. Het was een beetje een verzamelplaats van wifi zoekende zeilers. Een bonte gezellige mengeling.

Pain de Sucre, rustig baaitje

Overal in de staatjes stonden straatverkopers(ters) met streekspecialiteiten allerhande. Ik vond er zelfs eentje die sorbet van kokos verkocht. Op mijn vraag of er suiker in zat? ha 'non monsieur pas de sucre' dus vond ik dat ik wel eens een gezond ijsje verdiend had. Ik had het hier een week heel erg naar mijn zin. Maar ja Belgen houden nu eenmaal wat van de Franse slag hé.

Dominica, een stukje Belgie

Halfweg van Dominica ligt Sunset Bay Beachhotel uitgebaat door een Belgisch koppel. Ze hebben 3 meerboeien terbeschikking, gratis dan nog, hier gaat niet alleen de zon gratis op. Piece de resistence om eens een andere taal verkeerdelijk te gebruiken, is hun restaurant met lekkere gerechten met Belgische toets. Zo krijg je een paar vers gemaakte kroketten bij iedere portie 'Belgium fries :-)'. Roger en Marcella genieten ervan om nogeens honderd uit in hun eigen taal te kunnen praten. En hun gerechten zijn prima, kan ik getuigen.
20 jaar geleden verkochten ze hun restaurant aan de visserskaai in Oostende om dit resortje op te bouwen. Het is een eiland van groen met mooi aangelegde paadjes afgeboord met allerlei vruchtdragende bomen, struiken en bloemen. Aan het restaurant hangen voedertulpen waar oa kolibries continu af en aanvliegen om aan het vloeibare zoet te komen likken. Grote leguanen sluipen tussen de dorre bladeren op zoek naar wat lekkers. Batalie Creek stroomt naast het resort waar drinkbaar water uitgeput wordt, volop zoet water om te douchen en de was te doen. 5 dagen bleef ik daar liggen zonder de minste verveling een oase van rust.
Ze beschikken ook over een volledige duikbasis met alle materialen, boten en duikinstructeurs, en een padi afdeling.
Een echte aanrader!

Dominica, Boiling Lake

Samen met de jonge stoere Puff bemanning deden wij een nieuwe tocht, het groene hart in. Een trektocht van 7 uur heen en terug over zwaar, soms glibberig maar altijd steil terrein. De trektocht moest ons naar het Boiling Lake brengen. Het startpunt lag bij de Titoukloof, waar opnames gebeurt zijn voor de 2de film 'Pirates of the Caribean' waar we op het eind van de zware tocht tot ver in de kloof zwommen en onze bezwete lichamen verfristen. Het gaat snel bergop en afwaarts om verschillende hoge kraterruggen te overbruggen. Regelmatig een fikse regenbui, tja dat water van al die watervallen moet van ergens komen, en wij weten nu vanwaar. Juist van boven. Dit maakt het parcours zwaarder, glibberig. Goed kijken waar je je voet plaatst, geen losliggende stenen kiezen die je enkel kunnen verzwikken. Na 1,5 uur statie halfweg tijd om de maag wat bij te vullen. Dan kom je in Desolation Valley. De bodem van een humeurige krater. Het ruikt naar zwavel, het voorgeborgte van de hel? Of de drempel van Lucifers woonst. Overal gaten waar hete gassen sissend ontsnappen. Hier en daar borrelende grijze zwavelblubber. Hete poelen, bijna mysterieus bedekt door stoomdekens. Bij onze terugkeer gaan we hier onze eitjes koken, kippeneitjes wel te verstaan. Hogerop gaat het langs geel gezwavelde stenen op weg naar het kokende meer. Van ver zie je uit een heuvelrug de stoom opstijgen, hier zijn geen wegwijzers nodig. Na een dikke 3 uur stappen ligt het borrelde hete Boiling Lake voor ons.
Regelmatig verdwijnt de krater onder dikke stoomwolken. Ondanks de hoogte is de lucht dik, vochtig. Een zwavelminnende weelderige begroeing omringt deze bijzondere plek. Terug tijd om de inwendige mens te versterken en het magische in je toe te laten. Aan de overkant zie je een kloof waar het kokende water zich een weg zoekt naar de Victoria waterval. In dit zwavelige water hebben we al gezwommen, dan al gemengd met koude riviertjes. Dan wordt het tijd voor de terugtocht. Eerste nog een halte in een paar hete baden met water uit Desolation Valley. Ergens op honderden meters hoogte lig je te weken in warm zwavelig water. Het doet deugd aan de sterk gesolliciteerde spieren, de vermoeidheid stroomt met het purpere water mee. Nooit zat ik in zo een luxe badplaats gevoed door een 2m hoog watervalletje, de rotsen gekleurd door de talloze mineralen uitgespuwd door de Desolation Valley. De mengkraan staat goed, net de juiste temperatuur. Strepen met tinten bruin, oker, wit, blauw, geel afgeboord door zacht groen van kruipende mossen. Kokerbrommelia's wuiven door de opstijgende dampen, de topjes van de lianen dippen net in de poel, regelen zij de temperatuur? Tijd om verder te trekken, terug naar Desolation Valley. Tijd om de eitjes te koken in een sputterende geiser. Ijslandse taferelen in een tropisch decor. Zou hij thuis zijn Lucifer? Zout voor de eitjes geen probleem, de gids weet de juiste plek. Smakkelijk, hier lekker koken?? een eitje :-) nog een uurtje of 2 voornamelijk dalen. Dit gaat makkelijker. Regenjassen zegt de gids, en wat later gutst de regen langs ons al drassig parcours op weg naar een mooie waterval. Natter kunnen we niet meer worden, vermoeider ook niet. Het decor echter leidt je aandacht af, je voelt geen nat geen bijtende vermoeide spieren. Zelfs onze gids zat er af en toe door. Bij het horen van het klaterende water van de Titou kloof weet je dat de eindmeet naderd. Tijd voor een afkoeling in het koude water van de kloof. Ook hier is er een watervalletje met warm water, tja een beetje luxe mag toch niet. Deze 2 tochten zullen nog moeilijk te verbeteren zijn, toch niet in de Caraiben. Sommige zeggen te druk, te commercieel maar hier leerde ik een andere wereld kennen. Een wereld slechts een speldeprik groot maar adembenemmend mooi, letterlijk en figuurlijk. Met dank aan de Seacat gidsen die hun eiland door en door kennen.

Dominica, een groene parel

Dominca een parel aan de Caraibische kroon. Wat een prachtig authenthiek eiland met de mooiste natuur die ik tot hiertoe te zien kreeg. Wat opvalt is dat de bewoners heel trots zijn op hun eiland, en doen alles om het niet alleen proper te houden maar ook verfraaien ze hun tuinen en zelfs wegen met bloemen en planten. Rijk is het eiland zeker niet, in dollars, maar het je ziet geen miserie, je ziet veelal blije gezichten.
Ik deed samen met de bemanning van de Puff & Wildeman, 2 begeleide uitstappen. De eerste ging eerst naar de Victoria watervallen. Onderweg vertelde onze prachtige gids Seacat honderd uit over 'zijn' eiland. Regelmatig hield hij halt bij bomen of merkwaardige struiken. Her en der plukten ze bessen en vruchten die we konden proeven.
De tocht naar de Victoria waterval was een eerste kennismaking met de bijna ontembare natuur. Het uitzicht op de waterval krijg je niet gratis. De bedding van het riviertje, bezaaid met tal van hindernissen, moet over een paar honderd meter gevolgd worden. Maar de beloning is groot. Zwemkledij aan en even genieten in en onder de machtige waterval. De waterval was heel onstuimig, je kon elkaar met moeite verstaan. Na een kontrole van gids of er geen stenen in de kolk gevallen waren sprongen we van een 5 tal meter hoog het bruisende kolkende water in, geweldige ervaring.
De 2 etappe van die dag, de Cirique waterval die zich rechtstreeks in de oceaan stort, gaf nog meer spektakel. Eerst moesten een steile klif, van ongeveer 95 m hoog, afdalen met behulp van touwen, boomwortels en touwladders.  Totaal verbaasd waren door het uitzicht. Het fijne zwarte vulkaanzand glinsterend in de zon, afgeboord door een weelderig begroeide klif en als apotheose de waterval die zich in de oceaan stort. Onder de waterval een rots en daar gingen we even een douche op nemen. Met de juiste timing spurt je, als de bruisende oceaan zich even terugtrok, naar het rotsblok. Even wennen aan de druk op je benen als de brullende golven het rotsblok overspoeld, dan verder opschuiven tot onder de waterval. Zoet koud water over je hoofd en een warmer aanvoelende oceaan die aan je benen rukt. Dit slaat alles! Een ongelofelijk gevoel overmeesterd je, je moet niet altijd naar een pretpark om iets execptioneel te beleven. Moedernatuur heeft zelfs meer te bieden door het overweldigend decor rondom de scene. Disneyland kan hier niet aan tippen.
Daarna nog wat stoeien met de gids in de bruisende oceaan. Deze tocht is niet voor een ieder. Slecht de kranige Nederlandse meid van de Puff, The Magic Dragon, deed de afdaling mee naar deze magische plek. De gidsen, Seacat, deden echter puik hun werk om ons dit unieke moment te laten beleven.
Dit betoverde eiland neemt zachtjes aan plek nr 1 in van de door mij bezochte eilanden. Mijn honger om het nog meer te verkennen wordt alleen maar groter.

Mails en gribfiles via Signalink

Toen ik een maandje in België was heb ik daar via internet een signalinkmodem besteld. Dit apparaatje maakt mijn kortegolf installatie nog meer compleet. Bij de oceaanoversteek had ik ondervonden dat de weerkaarten (FAX) die je vrij gemakkijk kan ontvangen via Amerika niet voldoende detail geven voor een goede navigatie. De gribfile's die bijna iedere zeiler gebruikt geven veel meer informatie over windsterkte en richting in het specifieke gebied waar je zeilt. Je kan die Gribfile's ook in het navigatieprogramma 'Opencpn' opnemen en zo de weersvoorspellingen direct op je vaartraject projecteren. Dit is geen luxe gadget maar onontbeerlijk om een veilige navigatie te verzekeren.
Wat signalink doet is uw geschreven tekst omzetten naar een gecodeerd geluid dat via de kortegolfzender naar een gekozen ontvangststation doorgezonden wordt. Dit walsstation zet de geluidscode terug om in tekst en verstuurd uw aanvraag een een bepaald adres. De installatie van het software systeem Winlink/Winmor gaf geen enkel probleem. En na wat geduldig frutselen vind je algauw de juiste instellingen voor de Signalink.
Je kan hiermee meer dan alleen maar gribfile's opvragen. Zo kan je met dit systeem :

- Mail versturen naar ieder gewenst mailadres
- Uw positie doorgeven, interessant voor volgers op het thuisfront
- Rechtstreeks contact met andere zendstations
- Gribfile's opvragen

Er zijn nog meer specifieke mogelijkheden waar ik momenteel echter geen gebruik van maak. Voor het verzenden van mails moet je er wel opletten dat je enkel gewone tekst doorstuurt. Foto's doorsturen neemt enorm veel tijd in beslag.

Er zijn nog andere mogelijkheden om weerberichten op te vragen. Via satelliettelefoon gaat het ook prima alleen daar hangt een serieus prijskaartje aan vast! Ook andere en snellere modems zijn te koop zoals de Pactor modems. Maar ook hier weer is het een groot prijsverschil. De signalink met de verbindingskabels incluis kost ongeveer 120€. Een Pactor modem via USB aansluitbaar kost algauw 800€. De Signalink voldoet prima aan mijn doelstellingen, het duurt alleen wat langer. Echter laat ik nu tijd genoeg hebben als ik onderweg ben.
Voor het contact met de walstations maak ik gebruik van de Winlink organisatie. Deze organisatie stelt via de medewerking van tal van radioamateurs deze installaties gratis ter beschikking, de wereld rond. Ik wil dan ook een lans breken voor komende vertrekkers om zich van een officiële zendvergunning te voorzien. Het kost echt niet veel tijd en is technisch voor iedereen haalbaar. Zeker als je je eerst bij een amateurclub aansluit die je met graagte in de kortegolfwereld introduceren.
Onderweg kan je nog veel plezier beleven aan contacten met de leden van deze clubs. Het geeft je een extra communicatiekanaal naar de wereld die je even achter je laat.

Martinique, Saint Pierre

de rede van Saint Pierre, onder ons 10 tallen wrakken

de cel met dikke muren waar Cyparis overleefde

Als je op de rede van Saint Pierre ankert dan betreedt je een totaal verschillend deel van het eiland. Rond Le Marin en de hoofdstad Fort de France loop je rond in een volledig Europees getinte leefcultuur en urbanisatie. Saint Pierre echter benader je dichter de echte leefwereld van Martinique, authentieker. Het dorp werd in 1902 door de vulkaan uitbarsting van de Mont Pelée totaal vernietigd. Het was 8 mei 1902, pinksteren feest dus in het dorp. De lava was echter al een dag of 3 eerder beginnen stromen uit de krater. Maar de nakende verkiezingen en het feest bracht alle bewoners terug naar het dorp. Er was eerst een gasemissie, een hete verstikkend gaswolk die over het dorp raasde waardoor bijna iedereen stikte en alles in brand vloog. Gevolgd door een eruptie van grote brokken steen die de gebouwen plat bombardeerde en de op de rede liggende zeilbarken tot zinken bracht. 1 man overleefde dit drama. Een gevangene, Louis Auguste Cyparis, eenzaam opgesloten in zijn cel met dikke blokken gebouwd. 4 dagen na de ramp werd de man alsnog bevrijd en kreeg zijn vrijheid terug. Hij werd door het Amerikaanse circus Barnum in zijn rariteiten kabinet opgenomen en het land rondgevoerd als topattractie. De laatste eruptie van de Mont Pelée was in 1928, vrij recente dus. 10 jaar na de uitbarsting zijn ze aan de wederopbouw begonnen. Slechts 5000 inwoners telt de stad nog, kan mij voorstellen dat de berg toch enig schrik aanjaagt om hier een nieuw stulpje te bouwen. Ondertussen is het dorp ook alweer aan een Caraïbisch verval begonnen. Maar zo hoort het nu eenmaal hier. De verfborstel wordt hier niet dagelijks gehanteerd en de buren kijken je hier niet op aan denk ik.
Vandaag een fikse wandeling op de Mont Pelée gedaan. Maar als het licht in de dag kwam stak de top van de krater in dikke wolken. Maar toch kunnen tot 950m hoogte beklimmen. Op sommige stukken ging het lekker stijl. Hier kon ik nog even de conditie testen na een maandje plat wandelwerk in Vlaanderen. Leuk om hier en daar kolibrietjes te zien nectar slurpen uit de soms weelderige bloemen. Ook nogal wat bijenkorven tegengekomen. Landbouw werd tot zowat 6oom hoogte bedreven. Je ziet dat het heel vruchtbaar land is. Op 900m liep ik letterlijk en figuurlijk in de wolken, een continue fijne regen en frisser wordende temperaturen lieten mij op 950m aanvoelen dat het goed geweest was.  Mooie tocht en tevreden over mijn toch nog op peil zijnde conditie  kwam ik aan de voet van de berg in het bushokje aan. De bus komt wel alleen het juiste uur??? maar dat is hier niet zo belangrijk, hij komt wel. Uitrustend op een muurtje in een dorpje met 20 huizen van mijn laatste drinkwater genietend stopte er ineens een wagen. De man wees in de richting van Saint Pierre ??? Een beetje verwonderd ging ik naar hem toe, 'Saint Pierre' vroeg hij??!! Ah oui lachte ik hem in mijn beste frans toe. Na een leuk gesprek zette de man mij dicht bij het toeristenkantoor af. Dat kan hier blijkbaar zelfs zonder dat ik mijn duim moest gebruiken, prachtig toch.
Martinique een eiland met veel gezichten, en ik heb er heel veel mooie gezien :-)

op de achtergrond Mont Pelée