Bonaire

Karels bar

Al een weekje lig ik aan een meerboei in Bonaire. De overtocht van St Martin naar hier was mooi. Had een goed weervenster afgewacht en stelde vast dat de gribfiles er terug heel dicht bij waren. Waar ik mij wel een beetje is verslikte en mijn geschatte aankomsttijd verkeerd berekende was een band van 100mijl tegenstroom ??? Blijkbaar moet er een neer tussen de Caraïbische eilanden en Bonaire zitten. Heb die nu nog proberen opsporen en reconstrueren maar vond nergens deze gegevens, raar. Mijn lady zette er goed de sokken in en we legden de 485 mijl af in iets meer dan 3.5 dagen. Maar door de tegenstroom kwamen rond middernacht aan de zuid-oostpunt van Bonaire. Nu loop ik in principe geen havens aan tijdens de nacht maar hier is het eigenlijk een open baai. Dit leek mij een haalbare kaart. Ook ligt de ankerplaats voor Kralendijk en ik vermoedde dat de stadsverlichting wel de meerboeien voldoende zou verlichten, wat zo ook bleek te zijn. Zonder problemen vond ik een vrije meerboei en tegen 2uur lag ik tevreden in mijn groot bed, na natuurlijk toch getoost te hebben op weerom een mooie overtocht. Op het eind van de eerste dag ving ik nog 2 grote barracuda's maar ik had die dicht bij Saba gevangen. Daarom vond ik het risico te groot om deze op te eten. Rond de eilanden komt ciguatera (visvergiftiging) veelvuldig voor, en een vergiftiging onderweg daar keek ik zeker niet naar uit, dus overboord.

voila tijdens het duiken wat plastiekafval verzamelen!

De volgende dag, zondag, slaagde ik er niet in om in te klaren. Men verzekerde mij nochtans dat er altijd iemand van de douane aanwezig was .. of moest zijn. Maar ook hier geldt het gebod waarschijnlijk en de 7 dag douaneerde hij niet. Geen nood maandag is ook voor mij goed, wat ook zeer vlot verliep. Bonaire is een totaal ander eiland dan de reeks die ik bezocht had. Het is laag, dor .. droog. Het heeft natuurlijk geen hoge berg om de passaatwolken te vangen en hun regen af te snoepen. Het eiland wordt wel heel goed onderhouden en mens stelt alles in het werk om de natuur te bouden en zelfs continu te verbeteren. Toerisme is dan ook de belangrijkste inkomstenbron, voornamelijk het duiktoerisme. Het eiland bezit niet zoveel mooi goudkleurige zandstranden, de schoonheid zit echter onderwater. Ik lig met de lady aan duikstek 32 "Something Special". Ik hoef mij maar van mijn ladder te laten zakken om van de ware schoonheid van Bonaire ten volle te kunnen genieten. Ook snorkelend zie je al veel moois, tussen de betonblokken van de meerboeien zit prachtig klein leven verscholen. Onder de lady hangt continu een schooltje van 50 tal sergeant majoors, met nog een paar zenuwachtige doktersvissen. Als je die doktersvissen gade slaat dan herken je het figuutje Dora uit de film 'Nemo' heel goed. 200m voorbij mijn ligplaats is een vulstation voor mijn duikfles, tja wat wil een mens nog meer. Na mooie en soms zware wandeltochten is het nu tijd voor snorkelen en duiken. Verandering van spijs doet eten.

St Martin / St Maarten

Marigot baai   

Grappig eiland eigenlijk. Een minuscuul eilandje van 93km² wordt gedeeld door 2 naties, Frankrijk en Nederland. De grens is ergens een virtuele lijn over het eiland getekend. Er is echter geen deling, nergens controleposten of wachthuisjes. Er zijn wel duidelijk verschillen. De nummerplaten aan Franse kant zijn echt Franse nummerplaten, aan de Nederlandse kant zijn ze anders maar zien er niet Nederlands of Europees uit. Het eiland is echter op allerlei vlakken een smeltkroes. Aan de Franse kant betaal je met € aan de Nederlandse kant is er een soort Gulden maar daar wordt voornamelijk met dollars betaald. Ook de voertalen verschillen maar blijkbaar neemt Engels meer en meer de overhand. Spaans wordt er ook veel gesproken dat meegebracht is door immigranten uit Haïti en de Dominicaanse Republiek. Een echte smeltkroes van rassen, talen, betaalsystemen, wetgeving en zo meer.
Ik ben naar de Franse kant van het eiland gevaren en lig geankerd in de Marigot baai. De Franse kant is over het algemeen wat rustiger, hier leggen dan ook geen cruiseschepen aan. Ook de internationale luchthaven ligt op het Nederlandse deel waarrond heel veel hotels neergepoot zijn. Het grote succes van dit eiland ivg met andere Caraïbische eilanden is het feit dat het over veel mooie gouden zandstranden beschikt, geen zwarte vulkaanstranden. Ook de mega grote hotels die overal rond de stranden aangebouwd zijn trekken toeristen aan van over gans de wereld.

Philipsburg, glitterwinkels voor de cruiseschepen

Het eiland is ook taksvrij en in Philipsburg waar de cruiseschepen aanmeren zijn de lange winkelstraten gevuld met juweliers- en elektronicawinkels. Etenswaren echter zijn niet goedkoop, alleen wijnen en sterke dranken maken hier een uitzondering op. Ik keek verrast op om te zien dat een hier gekweekte kip 15€ kost. Een grote kippenbil 7€ ... en kijk je in de diepvriesafdeling vind je terug Amerikaanse diepvrieskip voor 5€?? Heel raar. Groenten en fruit zijn Europese prijzen. Restaurantjes hier aan de Franse kant zijn eerder goedkoop te noemen, voor 9€ voor een dagschotel 15€ voor verse visschotels.
Hier kan je heel gemakkelijk gebruik maken van de 'busjes' die je voor 2 dollar naar de andere kant van het eiland brengen. Een auto huren is echt niet nodig, lang hoef je om opgepikt te worden niet wachten. Er zijn geen officiële stopplaatsen. Je roept maar 'stop please' en gans het busje komt in beweging om je er uit te laten, altijd een leuke bedoening.
Ik lig hier nu al meer dan een week, in Marigot baai. Het water is prachtig helder, 5m diep onder de boot. Als de wind niet te strak is wat snorkelen rond de boot. Je ziet altijd wel een rare bewoner. Er is een nog meer beschermde lagune in het eiland, gedeeld Nederlands & Frans. Daar is het nog rustiger ankeren maar het water is niet zo helder en ze liggen daar soms heel dicht op mekaar. Nee geef mij maar de mooie open baai, de dinghy brengt mij snel genoeg naar de verse croissants en chocolade broodjes.

tussen Philipsburg en Koolbaai

Een wat ongezonde traktatie die ik mezelf in de Franse gebieden toch wel gun. Zou het hier nog wel een tijdje kunnen uithouden maar Ana, de eerste tropische storm, heeft Florida een bezoek gebracht en een gratis verfrissing aangeboden. Het wordt tijd om een paar graadjes te zakken naar een wat orkaan veiligere regio. De gribfiles laten mij wel weten wanneer het tijd is om te gaan. Eerst toch nog even een paar verse croissants.

St Barths

Gustavia, herinnerd aan de Zweedse overheersing

Klein, kleiner kleinst. Dat is zo wat mijn gevoel na hier een paar maand rondgevaren te hebben. St Barths is ook zo weer een minuscule rots waar nogal wat mensen op samenhokken. Het goede weer en de belastingvrije status maken het tot zeer gewilde paradijzen. Moesten deze kleine eilanden in onze regio liggen dan waren deze bijna niet levensvatbaar. Hier echter puilen de havens uit van megajachten en de rots wordt meer en meer aangevreten door megalomane villa's. Er schijnt wel een code te zijn dat iedere villa zo goed mogelijk in de natuur geïntegreerd wordt. Ik keek zo eens rond bij de vitrines van de talrijke immobiliënkantoren en zag nergens een prijs met minder dan 7 cijfers. Hier bestaat geen markt voor de modale burger zoals op de Canarische eilanden, hier wordt gebouwd voor de 'rich en famous'. Heel druk is het er niet, het gaat er in de winkelstraten zelfs heel gemoedelijk aan toe. Leuke bars & restaurantjes en hier en daar kaarten waar nog betaalbare menuutjes op staan.  Wat opvalt op al deze Caraïbische eilanden is dat er zo weinig ingezet wordt op groene energie. Je ziet bijna nergens zonnepanelen zelfs bijna geen zonnecollectors voor warm water???? Hoe komt dat toch? Dat in tegenstelling met de Europese Atlantische eilanden waar bv El Hierro al 100% met groene energie voorzien wordt. Het moet perfect mogelijk zijn om al deze eilanden met groene energie te voeden. Zeker zoals hier op St Barts waar de prijs geen betekenis heeft. Waarom worden deze nieuwbouwwoningen niet verplicht om energie zelfvoorzienend te zijn. Ook zo met auto's & bromfietsen. Je begint al een paar elektrische wagentjes, a la golfkarretjes, te zien echter nog heel weinig. Deze eilanden beschikken slechts over een paar kilometer weg dus hier geen probleem met de actieradius. Te meer de dorpen zouden een stuk leefbaarder worden moesten er niet zoveel uitlaatgassen in de al hete ademlucht uitgebraakt worden.

mooie strandjes zijn er wel

Ook wordt er voor wandelaars niks voorzien. De verbindingswegen tussen de dorpjes hebben bijna nooit een voetgangerspad. Meerdere malen ben ik op mijn stappen teruggekeerd omdat het echt gevaarlijk is langs de baan te wandelen. Nergens wordt er snelheidscontrole gehouden en ja je moet toch eens op het gaspedaal kunnen duwen met die mooie bling bling wagentjes.
Toch had ik een aantal mooie dagen op St Barths. Je struint rond in een wereld van glitter en glamour. De winkelpanden dragen namen van wereldmerken, prullaria winkeltjes vind je hier niet. Die zouden waarschijnlijk niet hun huur kunnen opbrengen ook. En zowaar vind je nog wel een supermarktje waar voedingswaar nog betaalbaar is.
Je vind nog veel plaatsnamen die refereren naar de Zweedse overheersing. Een Franse koning uit de reeks Louis met het serienummer 16 verkocht het eiland ooit aan Zweden. Ongeveer een 90 jaar bleef het een Zweedse vrijhandelshaven. De vele plunderingen door Engelsen, Nederlanders en Fransen, al dan niet piraat, en 2 zware orkanen die de handelsvloot decimeerde noden de Zweden om het eiland terug aan de Fransen te verkopen.Er zijn nooit geen slaven tewerkgesteld op deze eilanden en dat zie je aan de bevolking die overwegend blank is. Nieuwe inwijkelingen uit voornamelijk Haïti en Dominicaanse Republiek laten hier ook het straatbeeld verkleuren, deze laatsten zijn hier wel 'om den brode'. Deze mensen zijn gevlucht van hun eigen eilanden voor de uitzichtloosheid en armoede. Hier vinden ze misschien een baantje maar rijk zullen ze er zeker niet van worden. Op veel blogs lees ik alleen maar hoe paradijselijk deze eilanden wel zijn. En als je strikt de natuur bekijkt is dat natuurlijk ook zo maar op veel gebieden lopen ze achter. Er is echter duidelijk nood aan openheid en vernieuwing. Hoe paradijselijk ook, ook hier gaat de zon alleen voor niks op. De rest moet ook met dollars betaald worden.

Montserrat, Nevis

stoom uit de draak

Na een tussenstop voor een nacht in de baai Deshaies in het noorden van Gouadeloupe voer ik naar Montserrat. Dit piep kleine eilandje is in zijn recentelijk geschiedenis gehalveerd qua leefoppervlakte. In het zuidelijk gedeelte van dit eilandje is een vulkaan actief. In 1995 werd de slapen de reus 'Soufriere', zoals bijna alle vulkanen hier noemen wakker, kwaadaardig wakker zelfs. Meer dan 50% van het eilandje moest ontruimd worden. Alle zuidelijke dorpen werden van de kaart geveegd, letterlijk en figuurlijk. Ook de toenmalige hoofdstad Plymouth werd onder as en puin bedolven. De laatste grote uitbarsting dateert zelf maar van 2010. Momenteel vloeit er nog altijd lava uit de boosaardige reus. Toen ik aan de veilige kant, de oostelijke kant, voorbij voer zag ik net onder de top witte stoom ontsnappen. De draak die daar woont was inderdaad wakker. Het was wel indrukwekkend om zo dicht naast een actieve vulkaan te zeilen. Het gevaar is een pyroclastische uitbarsting. Dan spuwt de draak zijn zware hete adem over het vredige landschap, alles op zijn weg verbrandend verwoestend. De staart van de draak wordt gekoeld door de blauwe oceaan. Als hij met die staart slaat krijg je aardbevingen met soms tsunami's, 'hou je rustig kerel' dacht ik nog. Heb er maar geen 'of dan ...' bijgedaan.Slaapt hij echt of gluurt hij toch met 1 oog ergens in het mistige decor naar mogelijk BBQ hapjes. Je krijgt bijna de neiging om een offer te brengen, maar eens stuk diepvrieskip zou wel wat karig kunnen zijn en nog meer zijn woede opwekken.

Little Bay

Eens aan het noordelijke deel is het gevaar geweken, huizen komen tevoorschijn het hinterland wordt groener. Ik rondde de noordelijk kop en voer naar Little Bay, de enige plaats waar een klein haventje is waar geankerd kan worden. Na de verplichte administratie deed ik een kleine wandeling rond het haventje. In de bovenliggende dorpen wordt verwoed gebouwd. Ook aan het strand staat een groot bord met info over de aanleg van een soort marina. Er wordt groots ingezet, op de tekeningen alvast. Een groot stuk is al geëgaliseerd maar van echte bouw nog geen spoor te bekennen. Hier proberen ze ook volop in te zetten op toerisme, liefst rijke Amerikanen waar de dollars uit hun broekzakken vallen als ze voorbij lopen. Maar ik vrees dat ze het zullen moeten doen met hond etende Chinezen, want die liggen hier overal op de loer om te kopen, te investeren. Binnen een paar jaar zullen de rijke Chinezen hier ook beginnen rondzwermen vrees ik. Alleen de Franse eilanden zullen die druk kunnen weerstaan. Die kleine onafhankelijke eilandjes worden een prooi voor de Chinese kat.
De dag nadien deed ik een grotere wandeltocht door de bovenliggende dorpen. Er wordt overal druk gebouwd. Ooit had dit eiland meer dan 20.000 inwoners momenteel nog slecht 5000, veel inwoners willen blijkbaar terug. Veel fruitbomen onderweg, vooral mango's. In de dorpen informeerde ik voor een bezoek naar de 'draak'. Maar ze vroegen 100 dollar voor een rit van een 3 tal uur. Voornamelijk bezoek je de vernielde dorpen maar of ik lavastromen zou kunnen zien bleven zij in het vage, het gevaar weet je! Hmm 100 dollar voor bedolven huizen vond ik teveel en was ook niet wat ik wou zien, geen ramptoerisme. Dit maakt dat het eiland zijn authentiek karakter verloren is door de bouwwoede. Geen gezellige terrasjes of restaurantjes, geen Franse savoir vivre.

Nevis

vergat eenvoudig weg foto's te maken van Nevis ??

Nevis werd mijn volgende stop. Een ex Engelse kolonie en nog altijd lid van de Commonwealth, de Britse koningin zwaait hier nog de plak of de staf. En dat blijkt onmiddellijk. Het inklaren is zoals de Engelse humor alleen de Engelsen zelf begrijpen hoe dat werkt. 3 bureeltjes naast elkaar. Eerst 'Customs' - kloppen en binnenkomen. Direct weer buiten want de man had klandizie in huis, even wachten dan maar. Ha 15 min later mocht ik weer binnen na een gepaste klop. Papier invullen met persoonlijke gegevens en wat ik zo allemaal aan boord had qua drank, niet dat ze er iets mee doen maar ... 30 dollar betalen en papiertje meenemen naar 2de bureau. 'Immigration' terug binnen na de obligate klop op de deur. Een mooie dame neemt wat papieren door van Customs, en schoteld mij dan een nieuwe serie in te vullen papieren voor. Grotendeels dezelfde gegevens ??? 15 min later een stempel in het paspoort, op naar bureau nr3. 'Port Authority' de klop en binnen bij de laatste instantie. Terug een aantal in te vullen papieren en te betalen 110 EC dollar om 1 week voor anker te mogen gaan, thank you! Betalen voor een meerboei ok maar om op eigen anker te liggen ??? was de eerste keer. Bijna 3 maal moest ik dezelfde gegevens invullen, niettegenstaande ze alle 3 een pc hadden??? Duidelijk communiceren deze pc niet met elkaar, dit is iets voor de bende van John Cleese. Monthy Python had hier een mooie aflevering kunnen van maken. Op de Franse eilanden staat ergens een pc, waar jezelf alle gegevens invult en uitprint. Meestal kost dit slechts een paar € voor het  gebruik van de pc en printpapier. Niks gedoe met stempels, boordpapieren, paspoorten en hoeveel liquor je aan boord hebt, een kind kan de was doen. Enfin na dit leuke administratieve vaudeville uurtje tijd om Charlestown, what's in the name, te gaan verkennen. Ik had ondertussen wel wat trek gekregen en ging op zoek naar een leuk terrasje. Links van aankomstpier niet echt iets gevonden buiten een snackbarak dan maar naar de andere zijde ... daar vond ik 2 Chinese restaurants, hot'dogs' zag ik niet zo zitten. Mijn laatste aankoop bij een Chinees waren eieren in Suriname. Toen ik een lekker omelet wou maken zat in 1 van de eieren en kuiken ... bweuk. Wat was er het eerst de kip of het ei, hier allebei tegelijk en dat vond ik wat veel ineens. Alles keurig overboord gekieperd, de meervallen zullen het wel lekker gevonden hebben. Dus maar aan boord zelf wat lekkers gemaakt. Tja je vind blijkbaar op deze Engelse eilanden wat je in Engeland vind. Grootwarenhuizen maar geen speciaalzaken voor brood, vlees of ander lekkers. Enfin voor lekkere keuken moet je hier niet zijn, duidelijk. Charelstown is verder wel een leuke stad met een interessant museummetje over admiraal Nelson die hier met een jonge weduwe van Nevis getrouwd is. Er was ook een zwavelhoudende warmwaterbron, waar ooit een kuuroord rond gebouwd was. Nelson himself poedelde hier blijkbaar nog in. Maar als je dan het overweldigende Dominica bezocht hebt valt dit alles in het niets.
Tijd voor verse croissants want deze Engelse thee is te slap voor mij :-)