Kaap Verden, Sal

knutselen in mijn zee-atelier

Op de Canarische eilanden zijn er heel weinig goed ankerplaatsen ter beschikking. Dat maakt dat je veel aan steigers ligt. Dan kijk je er naar uit om terug eens aan je eigen anker te mogen liggen, vrank en vrij. Maar om aan de kant te komen heb je natuurlijk de dinghy nodig en bijhorend motortje. Dat laatste hulpmiddel had het laatste jaar werkeloos op de heksstoel gewoond zonder veel uit te halen buiten het uitzicht belemmeren :-)
Dus na alles keurig gemonteerd te hebben start het motortje vrij vlot en hup weg. Op de terug vaart kwam er meer gesputter uit de motor dan vaart. En de laatste 500m moest ik de hand aan de riemen slaan om terug tot bij de lady te komen. En dan is het wat knutselen tot de reanimatie volbracht is. Er lijkt ook weinig koelwater uit het motorblok te komen maar het impellerhuis durf ik hier niet demonteren aangezien er hier geen winkels, loyas heet dat hier, zijn voor de eventueel benodigde onderdelen. Maar op minimum gas kom ik er ook, voorlopig toch nog. Het oude beestje doet nog zijn ding maar zal op termijn toch ook met pensioen mogen gaan, net zoals ik nu.

Palmeira city

Het eiland Sal is heeft de minste mogelijkheden qua toeristische interessepunten ivm de andere eilanden naar ik hoor. Maar het geeft reeds een goede indruk van hoe het hier leeft. Wat mij positief opviel is dat de straten en dorpen er verrassend proper bijliggen en de mensen goedlachs. Regelmatig kom je hier straatveger(sters) tegen die de boel, zij het op een traag tempo, proper houden. Het is niet zoals in Egypte waar de lege petflessen overal liggen of rondvliegen. In Palmeira, met nogal wat kleinschalige visserij, worden de kaaien waar de vis gekuist wordt proper gehouden. Geen stinkende boel met dito vliegen en je kan hier gerust een lekkere verse vis kopen zonder dat die na bereiding onmiddellijk door uw spijsverteringssysteem fietst. De westerse etenswaren zijn net wat duurder maar alles moet via schepen ingevoerd worden. Er groeit weinig op Sal zelf. Gezien je geen havengelden moet betalen worden die meerprijzen ruimschoots gecompenseerd. Leuk om bij te kopen zijn de fleurige dames met een schaal fruit op hun hoofd, voorlopig hou ik het enkel bij het fruit :-)
In het zuiden van het eiland ligt 'het' toeristische center - Santa Maria. Op korte tijd zijn hier nogal wat hotels en bijhorende horeca gebouwd, de urbanisatie lijkt eerder Gaudiaans. De Kaap Verden zijn in steile opgang qua toeristische bestemmingen vanuit Europa. Het weer is nog gemiddeld iets beter dan op de Canarische Eilanden, de bevolking zoveel hartelijker. Mij spreekt dit toeristisch dorp minder aan maar toch leuk om eens rond te lopen. Hier zie je dan ook talloze verkopers allerhande prullaria aan de man brengen maar niet op een agressieve manier zoals in menig Noord Afrikaans land. Als ze je niets kunnen verkopen krijg je toch nog een stralende glimlach cadeau. In Palmeira zie je die veel minder. Enkel als er een bus uit Santa Maria aankomt duiken er vanuit alle hoeken en kanten ook verkopers(ters) op. Leuk om te aanschouwen wit benige toeristen, de handtassen stijf onder de armen gekneld. Toch wisselen, gelukkig, souvenirs en € van eigenaar. De verkoopster heeft weer een maaltje verdiend.
Toen ik de eerste dag aan de kaai van Palmeira met de dinghy landde had ik een zakje met vuilnis mee. Ik zag zo een straatveegster bezig en vroeg in mijn beste Portugees waar ik mijn afval kwijt kon?? Een paar meter verder zat een gezinnetje aan hun voordeur. Een kleine jongen van een jaar of 5 zei 'poubel' en ging mij voor en wees mij de verzamelplaats aan voor het afval. Prachtig toch.

de lady met haar buren

Nu lig ik hier al een paar dagen bijna zwevend aan mijn anker in schitterend blauw. Enkel verbonden aan de aarde door een gegalvaniseerd navelstreng. Wat verder breken de oceaangolven op het strand, ruisend schuimend. De branding maakt 's avond mijn hoofd leeg, sommigen denken nog leger???  De 'to do lijst' verschuift naar morgen. 's Morgens, als de zon ontbijt, en de eerste vissertjes de haven verlaten kies ik soms voor een dagje aan boord, handen vol met niks. Geen planning, de to do lijst verschuift weer een dag verder, ben gelukkig met het status quo. Geen gejaag, moeten zijn enkel 6 letters ergens staande in een boek van mijnheer Van Dale. Genieten van een dag gewoon leven enkel dat, zonder je nutteloos te voelen, zonder lui te zijn, geen afkeurende blikken. De klok tikt en is enkel een indicatie van tijd, aan de cijfers kleven geen orders, geen opdrachten. De wekker slaat geen bel. Mijn biologische klok is meer bevelend, honger dorst ... siesta. Gelukkig komt er nu en dan en lokale visser voorbij om zijn vangst te tonen, 1 a 2€ obrigado. De stress om boodschappen te moeten doen kon mij niet vatten, met dank aan de kleurige vissers. Hun warme glimlach kruid mijn gerecht.

strand Santa Maria