Begerto's kielzog: Santa Marta, Ciudad Perdida

onze trotse Wiwa gids Lorenzo, hun Indio naam zeggen ze niet

Een van de redenen dat ik Santa Marta koos om aan te lopen was dat het van hieruit ideaal is om de tocht naar de Ciudad Perdida, de verloren stad, te ondernemen. Ik boekte mijn tocht bij het Wiwa Tours kantoor dat door Wiwa Indianen gerund wordt. Dan wordt je door Wiwa gidsen begeleid. Het is wel handig als je een beetje Spaans spreekt want Indio's spreken geen andere talen. Ik koos voor de 4 dagen tocht. De prijs is gelijk of je 4, 5 of voor de 6 dagen kiest. De prijs = 700.000 peso of te 235€. Eigenlijk weinig geld want al het eten en het water om je drinkfles te vullen zit in de prijs. Je slaapt in hangmatten, sommige stopplaatsen zijn ook van stapelbedden voorzien, maar niet alle. Het eten is lekker en ruim voldoende. Nu en dan kom je nog een 'tienda' (winkeltje) tegen waar je isotone drankjes kan bij kopen soms geen overbodige luxe!

een slaapplaats met hangmatten, zijn geen Indio pueblo's

Rond 8u45 moet je in het kantoortje Wiwa Tours in Santa Marta zijn. Dan wordt je tot het eerste dorpje Machita met de 4x4 vervoerd, al een stukje de Sierra Nevada in. Van dan af gaat het met de benenwagen. De tocht tot de Ciudad Perdida = ongeveer 24km. De eerste dag moest onze groep slechts 7.5 km doen. Maar al snel komt er een heel steile beklimming van een uur. De hitte en vooral de vochtigheid maakt dat je zweet als een rund. Het loopt letterlijk van je lichaam af. Veel drinken is dan ook de boodschap. Iedere 2 uur ongeveer is er een stop waar fruit bedeeld wordt. Watermeloen, ananas en appelsientjes gaan er vlot in bij de meesten. Wat verder dan halfweg ligt er al een eerste 'piscine' in een snel stromend riviertje waar je een verfrissend bad kan nemen. Het doet wonderen aan de fel gesolliciteerde spieren. In de eerste 2 'piscine's' zitten er kleine visjes die aan je komen knibbelen, een gratis peeling. De vrouwen vonden dat fantastisch.

Na nog een 2 tal stopbeurten kwamen wij in het eerste slaapkamp aan. Ook hier konden wij in een piscine met kleine waterval genieten van een gratis peeling. Deugd deed het in ieder geval. Een koppel uit Puerto Rico, die hier een extra dag verbleven, verwittigde ons voor de 2 dag die niet hard was maar heel hard. Tegen het donker aan worden er lekkere maaltijden klaargemaakt. Al het personeel van de keukens & en slaapplaatsverzorging waren Colombianen, geen Indio's. De Indio's kwamen alleen in de keuken om er eten te halen :-) Het vervoer van alle eten en drinken gebeurt met een soort kruising tussen een paard en een ezel, geen steenezel zoals ik. Dat zijn wel de Indio's die dat doen. Zo was er op de steile paden regelmatig een jong meisje in de weer met haar 2 bepakte mulo's. Ze was 10 jaar oud, zoals de gids mij toevertrouwde. Zij was hier al ongelofelijk bedreven in. En waren de mulo's niet beladen dan zat ze heel fier in haar zadel de vrij grote mulo te mennen.

de mulo's voorzien de groepen van eten en drinken

Over de steile padden, paden met rotsblokken en boomwortels extra bemoeilijkt. Het was heerlijk om haar tegen te komen en haar bezig te zien. In haar ogen las je, dit is mijn land - dit is mijn terrein, maar wees welkom voor een bezoek. Vrij kort na het donker zoekt iedereen al snel zijn hangmat op. Cerveza's bleven in de frigo's zitten, isotone dranken lagen beter in de markt. De verwittiging voor de 2de dag spookte rond de tafels.

Van als het licht wordt lopen de gidsen tussen de hangmatten en manen je aan om vroeg te ontbijten, beter zo vroeg mogelijk beginnen aan de zware dag. Direct krijg je een tas Colombiaanse koffie in de hand gedrukt, ontbijt met roerei, brood en fruit. Tegen 7uur is iedereen gepakt en gezakt, de 2 benige mulo's trekken de steile paden op. Telkens ongeveer etappe's van 2 uur. 15km staat op ons programma vandaag. Het fruit op de tussenstops verdwijnt in een recordtijd, hier geen schaamstukjes die volgens de ongeschreven etiquette moet blijven liggen. Halfweg is er terug een piscine die voor afkoeling zorgt en een stevig middagmaal. Er wordt een wat langere pauze genomen om de felle middagzon wat te ontlopen. Dan terug 2 lange stukken veelal bergop, meestal steil. Op een vlakker stuk mogen even door een dorp van de Cogy stam trekken. Lemen hutten en paden van aangestampte aarde, maar overal is het proper. Ik heb dat al anders meegemaakt in Suriname bv. In de omliggende moestuinen staan struiken met rode besjes. Ahh niet om te eten, het zijn de blaadjes die interessant zijn.

struikjes met de rode bessen zijn coca planten

Coca struiken, de blaadjes worden geroosterd voor gebruik. Alleen vrouwen mogen de blaadjes oogsten anders werkt het niet. De Indio's hebben altijd een geweven zak bij, cocablaadjes zitten er altijd in.
Kinderen, een beetje schuchter, komen naar de rood aangelopen bezoekers kijken. We mogen foto's nemen geen probleem. Ze giechelen als ze zichzelf zien op mijn tablet, pocahontas pretoogjes. Het is een fier volk die je onbevreesd in de lens aanstaren maar niet hoogmoedig.
Het is een verademing om de laatste stop te vinden ongeveer 1 km voor de verloren stad. Terug een koele snel stromende rivier die de oververhitte lichamen en de verkrampte spieren weldadig ontspant. Terug wordt er weinig bier gedronken want zo ver in de Sierra Nevada wordt er geen ijs aangevoerd, en lauw bier trekt niemand, bijna niemand. Onze 3 Engelsen echter laten het niet aan hun hart komen, tenslotte zijn ze dat gewoon om lauw slecht bier te drinken. Ook hier verdwijnen de meeste snel in hun hangmat na een stevige maaltijd. 's Morgenvroeg vertrekken we in het donker om de opkomende zon te begroeten in de Ciudad Perdida.

1200 glibberige treden brengen ons naar de Ciudad Perdida

Eerst moeten nog 1200 trappen overwonnen worden. In de schermer, de zoveelste maal van onze adem beroofd, duiken de eerste contouren van de stad op. Dan rijst de zon snel vanachter de 3000m hoge omringende bergkam op. Even vallen de gesprekken stil, de zon schildert de stad terug in het machtige groene tropisch regenwoud en legt subtiele accenten met haar schaduwspel. De stad ontwaakt net als wij. Er wordt in de rugzakken gegrabbeld want ook de muggen zijn voltallig naar hier gekomen, spray's sprietsen spuitend in alle richtingen psss pssss. Overal nog kletsen op ontblote lichaamsdelen. De muggen eisen hun ontbijt op. Ondertussen doen de gidsen hun uitlegjes, dan zwermen wij net als de muggen over de stad uit. Er staan een aantal hutten momenteel bewoond door de familie van de sjamaan van de Corgy. 1 maal per jaar, naargelang de stand van de zon, sluit de stad 3 weken voor de toeristen. Dan komen de stammen hier te samen voor overleg, ceremonieel en feest. Wat er dan allemaal juist gebeurt kan je de gidsen niet ontfutselen, ook niet of ze dan nog goud dragen. Begrijpelijk want para-militairen huizen nog altijd in de Sierra. In de stad vind je verschillende groepjes Colombiaanse soldaten discreet opgesteld. De toeristen beschermen is hun opdracht, toeristische industrie staat op de 2 plaats qua landinkomsten.

Ook hier nieuwsgierige kinderen, 1 hand tegen hun veilige hut. High fives brengt de groep tezamen, ja we deden het. Bezwete lichamen knuffelen zonder smetvrees. Na een 2 tal uur wordt het tijd om de terugtocht aan te vatten. Vandaag slecht 1 struise klimpartij de rest is slechts dalen. De groep rekt wat langer uit, bij de tussenstops arriveren de laatsten 10min na de gids, ieder daalt op zijn eigen tempo. Dalen is bij sommigen pijnlijker voor de dijspieren. Na 10 tal km hebben wij onze slaapplaats bereikt, even verpozen in de rivier verwijderd het rood van de aangezichten. Het bier heeft meer aantrek blijkbaar. Je kan de finish bijna ruiken net als de rugzakken waar natte t-shirts en sokken bijna beginnen gisten.

nieuwsgierige Indigo kinderen in de verloren stad

De laatste dag gaat het snel, bijna alles naar beneden, iets na de middag komen we in het vertrekdorp aan. De laatste maaltijd wordt opgediend. Hier vloeien gekoelde serveza's rijkelijker. Onze groep bestond uit 14 personen, Duitsers - Zwitsers - Fransen - Engelsen en een oude Belg :-) We hadden een goede groep. Dit is weer een onvergetelijke tocht. Een tocht waar ik leerde dat er nog 30.000 Indianen leven in 4 verschillende stammen in deze mooie Sierra Nevada op hun al oude manier, in respect met mens, dier en vooral met de omliggende weelderige natuur, de moeder van alles.