San Blas - Nargana , Kanlildup

Nargana, handelseiland

Nargana heeft de klassieke Cuna leefwereld verlaten. De vrouwen dragen niet de traditionele kleurrijke kledij maar gewone westerse kledij. Het is eigenlijk een handelsdorp. Bijna alles is er te koop. Ook veel soorten alcoholische dranken zijn er te koop. Op de traditionele eilanden vind je bijna geen alcoholische dranken, een biertje kan nog net. Overal staan er zonnepanelen die de elektronica moeten voeden. Voor de hut staat een paraboolantenne, satelliet tv onder strodaken. Het 'congresso', de overkoepelende Cuna raad voor het ganse gebied, is blijkbaar toch tolerant op gebied van autonomie op de eilanden. Misschien kan Europa hier nog iets leren met zijn ontwakende regio's waar ook een roep is voor meer autonomie.

waarschijnlijk geen toilet wel een LCD scherm

Het is wel een raar zicht, een hut met cocobladerendak waar smartphones en tablet's uitgestald staan. Bijna alle Cuna hebben een telefoon, ook de eenzame visser in zijn door paalworm aangetaste ulu. Draadloze technologie is natuurlijk een uitkomst voor zulke gebieden. De prepaid data kaarten zijn betaalbaar. Een sim-kaart 1 usd, 3Gb internet voor 1 maand 15 usd. Na de aanschaf van zo een simkaartje had ik op alle eilanden internet. Hier op het eiland Nargana staat een enorme zendmast.
Net voor het huis van de 'burgemeester' is er gratis wifi. Niet echt heel snel. Blijkbaar had een recente blikseminslag de elektronica wat ontregeld.
Wat verse groeten en een 'verse' kip, die wat lagen te zwemmen in een koelbox, nam ik mee. Je weet niet of je de juiste prijs betaald, nergens staat er een prijs op. Alles is op gewicht in "livré's" ponden dus. De prijzen zullen wel een toeristische toeslag krijgen. Maar het blijft zeer betaalbaar. En de zwemkip laat je maar een beetje langer braden toch :-)
Maar de keuze voor een moderne leefwereld heeft ook een zeer negatieve kant. Aan de overkant van Nargana liggen vuilniszakken in het mangrove. Westerse wereld = wergwerpwereld als heel confronterend metafoor hier duidelijk gemaakt. Bauhaus waarschuwde in zijn gids om geen vuilnis mee te geven aan jongeren voor een handvol dollars die het snel dumpen in de natuur. Spijtig genoeg is zijn waarschuwing zeer tastbaar.

Kanlildup of Green Island is een heel mooi onbewoond eiland. Het was de eerste ankerplaats waar nog 3 andere boten lagen te genieten in het azuurblauwe. Toen ik aankwam varen met de dinghy lagen er 10 tallen grote zeesterren in de ondiepte voor het koraalstrand. Om te snorkelen is het eiland minder interessant, veel vlak zand vaak begroeit met wieren. Is dan weer goed voor de schildpadden die regelmatig naar lucht kwamen happen.
Maar ik had nog wel wat onderwaterwerk om de lady zeepokken vrij te maken. Iets meer dan 40m² afkrabben met een mes van 10cm breedte duurt wel even. Het water is helder en heerlijk warm geen straf dus. Mijn kuisdrang kreeg echter een knakje toen ik met een Frans koppel zat te praten in een ondiepe laguna voor het eiland. De Franse zeilers verbleven al een jaar in het Cuna gebied. Zo kwam het gesprek op krokodillen. Krokodillen hier tussen de eilanden???? 'Jazeker' ! er lag nog een boot met een Spaanse bemanning en die hadden een klein hondje aan boord. En blijkbaar hadden 2 krokodillen, 2 weken voordat ik er aankwam, zich verlekkerd op dat hondje en kwamen een paar maal kijken. Zin in een 'perro caliente' een hotdog zeker. Maar wordt er dan altijd bijvermeld door de Cuna's ' die krokodillen' doen niks?? hmmm. Tja ik keek voortaan toch wel wat meer rond als ik aan de boot werkte :-)

Op een morgen was er terug een squall om ons wat bezig te houden. Een 200m voor mij lag een catamaran geankerd.  Ik controleerde regelmatig mijn positie en we lagen als een huis. Ik wierp ook regelmatig een oogje op de omringende boten. In de gutsende regen zag ik de schipper in de kuip van de cat verschijnen. Ook hij trotseerde de krachten in puur natuur :-) De catamaran was aan het krabben en kwam zachtjes aan mijn richting uit. De cat was uitgerust met 2 buitenboordmotoren. Die schroeven staken zeer ondiep en ik zag dat de motoren de druk niet genoeg konden compenseren. Beetje bij beetje kwam de cat al zwiepend van links naar rechts dichter. Ik maakte alles startklaar om de cat te ontwijken mocht die nog verder krabben, om hem hoffelijk vrije doorgang te verlenen. Gelukkig was het ergste van de vlaag voorbij en kreeg de schipper de boot meer onder controle. Even een spannend moment toch. 10 min later zocht de schipper een plaats op waar er wat meer vrije ruimte was, ik vond dat een goed idee.

sandollar

Een leuke meevaller was dat ik een sanddollar vond. Ik had mij in Bonaire rot gezocht voor deze schelpjes echter niet gevonden. Hier had een grote zee-egel zich ermee getooid. Dankbaar aanvaardde ik de aangeboden schelpen. Ik tooide de zee-egel met een paar andere schelpen die volgens mij haar veel beter stonden. Dat noemen ze nu in de economie een win win situatie :-) En je ziet je moet niet iemand op zijn prikkelbaar uiterlijk beoordelen.