zaterdag 31 januari 2015

Suriname, Botopasi

vanaf Atjoni wordt alles vervoerd met snelle korjalen   
Het land vol met tegenstellingen wou ik toch wat beter verkennen. Coen en José van de 'Wildeman'  waren dit ook van plan en zij hadden al wat verkennende informatie bij reisbureautjes opgehaald. Een toch naar het diepe binnenland, op de boven Suriname rivier, leek ons wel wat. Botopasie is een Marron (Creoolse gemeenschap) dorp van een 2000 tal inwoners. Op de  tegenoverliggende oever heeft een Nederlandse dame, met een groot hart voor de streek, een hotel gebouwd. Haar doel was om de streek wat te ontsluiten naar de buitenwereld toe en wat voor tewerkstelling te zorgen. Of haar doelstelling(en) voor 100% ingevuld is/wordt weet ik niet, we konden haar spijtig genoeg niet spreken aangezien ze in Paramaribo was. Het hotel 'Botopasie' ligt zeker op een perfecte plaats naast de rivier. De rivier is vrij breed op deze plaats en rotsenpartijen creëren stroomversnellingen. De snelle korjalen, die alle transport verzorgen, laveren behendig tussen de rotspartijen. Kolibri's snoepen van de nectar die zij diep in de kelken van de bloemen behendig oplikken. Het ruisen van de rivier laat je nog verder wegdromen in een zalige hangmat ergens onder een mangoboom of op het hotelterras.
hotel Botopasie met prachtig zicht op de Suriname rivier
We werden door de Creoolse gids Ian hartelijk verwelkomd. Van de Creoolse mananger op dat moment geen spoor. Een 3 tal Nederlandse reizigers genoten van een vers geplukte kokosnoot, door gids Ian behendig opengemaakt. De reis, 160km met de auto gevolgd door 2.5uur in de korjaal, had ons wat vermoeid. Een jonge Nederlandse gaf het voorbeeld en ging baden in de verkwikkende rivier. Er zitten wel piranha's maar 'als je geen schrik hebt bijten ze niet' overtuigde Ian ons. Dus zoveel mogelijk 'zonder schrik' doken we ook de rivier in. Je kon een bruisbad nemen in de stroomversnellingen of rustig naar een zandstrandje zwemmen wat verder de rivier in.
Onderweg naar hier was ik al een aantal keer getroffen door beelden die ik alleen nog maar gezien had in plaatjesboeken over Belgisch Congo 10 tallen jaren terug. Op de oever van de rivier bij elk dorp stond een deel van het dorp verzameld.
de rivier, bron van alle leven
Naakte kinderen poedelden in het zalige water, wat verder stond grotere broer te vissen, grote zus stond kleren te wassen, moeder deed de afwas ne het eten, iemand stond haar vers gevangen maaltje vis te kuisen en daarnaast waren half naakte vrouwen aan het baden. IJverig stonden ze hun tanden te poetsen en schepten met hun hand het rivier water in hun mond, 'goed spoelen' weet men ook hier. Onze gids Ian raadde ons aan om dit niet te proberen, wat we ook niet van plan waren. De rivier is duidelijk de bron van een 'gemeenschapsleven' wat ik niet meer voor mogelijk hield, zeker niet in dit land. Mijn verbazing steeg alleen maar met meer bezoeken in het woud en verder de rivier op.
onze begeesterende gids Ian
De volgende dag hadden we een woudtrektocht gepland met Ian. Een stevig ontbijt samen met het vertrekkende Nerderlandse groepje, goed ingesmeerd tegen muggen en andere beesten en van een lange broek voorzien met een stevig schoeisel. De hotel korjaal bracht ons naar het begin van de tocht. Onderweg verminderde Ian wat vaart om ons een grote boom te tonen. Een 'woudreus' (Kankantrie of kopokboom) is voor hen een heilige boom waar geesten in wonen. Je mag deze boom niets kwaad doen, niet kappen zelfs niet op kloppen want dat brengt ongeluk. Wat verder in het woud vonden wij ook 'bosspook', een termietennest waar wat schuimplukken opstonden. Ook niet aankomen en zeker niet vernietigen. Als dit in een tuin voorkomt blijven ze er meters ver vandaan, ook geesten. Het respect dat zij vertonen voor de natuur is echter heel selectief. In de rivier zie je regelmatig plastiek flesjes voorbij drijven, die is blijkbaar dan weer niet heilig??? Wij spraken onze gids daar over aan 'is er geen riviergeest die hier boos om wordt?' blijkbaar niet. Eeuwen oude tradities en plastiek afval hoort niet bij die tradities, spijtige vaststelling.
Onze gids bleef plots staan, wat verder hoog in de boomkruinen waren er apen waarschijnlijk op de vlucht. Van ons hadden ze niets te vrezen maar apenvlees wordt hier continu gegeten. Ook allerlei vogels worden afgeschoten of gevangen, in Afrika is het niet anders 'bushmeat'.
alle korjalen worden nog op traditionele wijze gebouwd
Voor hen is het normaal te leven van de opbrengsten van de natuur, vlees kweken is niet ingeburgerd. Zij hebben nochtans de ruimte, water en een temperatuur die een wandelstok in de grond zelfs laat ontkiemen. We zagen in de dorpen een slechts paar loslopende kippen. Geiten, schapen, varkens .... niets wat de gemeenschap goed zou kunnen voeden zagen we niet. Hopelijk zal de natuur de uitgroeiende dorpen kunnen blijven voeden??? Suriname is natuurlijk naar onze normen heel uitgestrekt en slechts met een bevolking van 500.000. Slecht een heel klein deeltje is bewoond. Meer noordelijk zijn er Indiaanse nederzettingen waar meer groter wild nog vrijelijk rondloopt.
De 2de dag brachten we een bezoek aan een naast liggend dorp waar 4000 zielen leven. Je weet niet wat je ziet. Het overgrote deel zijn wanordelijk neergezette hutjes van 3 op 4m, soms zelfs nog kleiner, met palm dakbedekking. Heel mooi en romantisch om op vakantie te gaan maar om er dagelijks in te leven??? We liepen kris kras langs de hutjes, foto's nemen is uit den boze zonder toestemming te vragen. Heb hun prive dan maar niet geschonden, daar hebben ze recht op. We bezochten daar een museum, ook door Nederland opgericht en ondersteund, waar je de traditionele manier van leven kon overzien. Een aantal kunstenaars maakten allerlei beelden in hout voor het museum en het dorp. De specht of 'Totemboti' zo noemt de kunstenaar zich.
fiere visser met zijn buit, hem mochten we fotograferen
Je valt van de ene verbazing in de andere. In een kookhut was een vrouw met hout aan het koken. We mochten even binnenkijken. De rook steeg door de palmbladen naar buiten. In de kookhut hing een walm van rook en sliep een klein kind vredig in zijn hangmat bijna boven de kookpot??? Gerookt vlees gaat niet kapot zegt men maar hier betwijfel ik het nut.
Hun groeten worden gekweekt op 'kostgrond' wat uitgehakte stukken land zijn in het regenwoud. Hier worden voornamelijk casave, pinda's, bananen en nog wat ander groenten op verbouwd. Na een jaar of 2 a 3 is de grond uitgeput en laat men de natuur terug alles overwoekeren en de grond terug voedzamer maken. Een nieuw stuk kostgrond wordt in het regenwoud 'opengekapt' zoals men het hier noemt. Meststof en grondveredeling zijn hier niet aan de orde, past men niet toe. Ook de veeteelt die voor de meststoffen zou kunnen zorgen ontbreekt. Zij leven nog volgens hun oude tradities. Een echte openbaring voor ons die we toch moeten respecteren.

goed beladen met dorpelingen en goederen door de stroomversnellingen



vrijdag 30 januari 2015

Suriname, Domburg 'River Breeze'


aan de meerboeien van marina River Breeze
De kleine 3 weken in Domburg op de Suriname rivier bracht ik door vast aan een meerboei van River Breeze. Deze marina wordt door de Nederlandse Huib opgebouwd. Momenteel werkt hij aan de installatie van een eigen zwembad. Je ligt wel aan een meerboei maar je hebt er een goede douche, toilet, wasmachine, drinkwater vullen op de dinghy steiger ... voor zeer schappelijke prijzen. Je vind er niet alleen een goed uitgebouwd zeilersonderkomen maar vooral een heel gezellig terras waar Nederlanders maar ook Belgen elkaar vinden voor een gezellige babbel bij een Djongo = 1 liter Parbo bier. Een echte aanrader!!! Het is meer dan een marina het is een plaats waar zeilers door een gemengde gemeenschap hartelijk ontvangen worden en begeleid worden.

Suriname aandoen = bezoek bij Huib !! aanrader

deze meerval 80cm - 4.5kg ving ik met een half plakje salami vanop de boot








Suriname

Fort Nieuw Amsterdam
Suriname heeft mij op veel vlakken volkomen verrast. Het is een land van veel contrasten en tegenstellingen. Het land 5x groter dan België bulkt van de natuurlijke rijkdommen - Bauxiet (aluminiumerts) - tropisch hout - olie, gas .... Spijtig echter is dat de bevolking niet geniet van deze rijkdommen. Het geld dat binnenstroomt verdwijnt in de zakken van de kring rond de machthebbers.
Paramaribo staat op de Unescolijst als werelderfgoed. Hier wordt echter heel slecht mee omgesprongen. Het oude gedeelte staat vol met prachtige houten gebouwen in kolonialenstijl. De straten echter zijn zeer slecht onderhouden en in elke rij prachtige huizen staat er altijd wel een bouwvallig krot. Gezelligheid troef langs de waterkant, de terrassen zijn gevuld door een bonte mengeling van alle kleuren en rassen. Leuk om daar te genieten van een Parbo (lokaal bier) waar je de lokale sfeer letterlijk en figuurlijk kunt proeven.
met de brommer op de korjaal ... geen probleem
Ik deed een paar uitstappen met een leuk Nederlands stel. We bezochten Fort Nieuw Amsterdam op de splitsing van de Suriname- en de Commewijne rivier. Dan staken we met een kleine korjaal de Commewijne rivier over om een ex-plantage te bezoeken. De oude gebouwen van de plantage werden door een Nederlander in hun oude glorie hersteld. Je kan er genieten van een hapje en een drankje. Van de plantage zelf blijft niets meer over. Het zijn vooral Nederlanders die deze interessante plaatsen onderhouden en zo de geschiedenis niet verloren laten gaan.
Zo bezochten we ook een vlindertuin, ook opgebouwd door een Nederlander, die een 20 tal soorten vlinders kweekt.
vlindertuin, passie van een Nederlander
Veel rupsen worden naar andere vlindertuinen door verkocht. We kregen een interessante rondleiding door de kweektuinen van de planten en struiken die de vlinders nodig hebben om zich voort te planten. Medewerkers verzorgen de eitjes totdat ze na rups geweest te zijn verpoppen. Deze poppen worden dan deels zelf gebruikt maar het overgrote deel is voor uitvoer naar andere vlindertuinen in verschillende landen.
De kleine winkeltjes van Surinamers worden door grote moderne winkels van de Chinezen kapot geconcurreerd.  Hier nemen de Chinezen echt alles over. Zij bouwen de gewone plastiekrommel winkels maar ook garages, bouwmarkten, voedingswinkels zelfs Chinese hotels zie je overal verschijnen. Binnen een paar jaar zijn de Surinaamse winkels uit het straatbeeld verdwenen, spijtige vaststelling.
het bewaarde verleden, ex plantage
Suriname bestaat uit verschillende leefgroepen. De grootste zijn de Creolen - afstammelingen van de Afrikaanse slaven, afschaffing van de slavernij was vrij laat. Slecht in 1863 werd in Suriname de slavernij afgeschaft. De Javanen en Hindoe's werden na de slavernij ingevoerd als goedkope arbeidskrachten, de Creolen vonden vanaf dan 'zie je wel nu moeten wij niet meer werken'. De Creolen kunnen het juk van de slavernij niet afwerpen, althans niet in Suriname op andere plaatsen lukt het wel. De 4 de groep zijn de Chinezen die daar ook al  100den jaren vooral in de kleinhandel zitten. Dan wordt de blanke mix van Europeanen nog niet meegeteld. Je ziet vrij veel bedrijven geleid door vooral Nederlanders, de eigen bevolking ontbreekt het aan creativiteit blijkbaar en misschien ook aan financiële middelen om bedrijfjes op te zetten.
Een fascinerend land zowel als natuurparadijs als de kleurrijke leefgemeenschap. Maar ook vonden wij een land van veel gemiste kansen.

dinsdag 20 januari 2015

Kourou, van sterke stromingen en grondzeeën

Na mijn bezoek aan de prachtige eilandengroep Iles Du Salut wou ik wat verder Frans Guyana bekijken. Op zo een 10 mijl van de eilanden ligt de aanloopboei voor de Kourourivier waar ook de bekende stad Kourou aan ligt. Hier is de raketlanceerbasis gevestigd waar alle Europese raketten in de lucht geblazen worden, figuurlijk dan. Toch is gans de basis eigenlijk in handen van CNES (Centre National d'Etudes Spatiales), Frans dus. Het aanlopen van de rivier gaat probleemloos. Ik kwam bij de geul aan bijna bij laagtij en had nooit minder dan 4.5m water onder de kiel. Een 10 tal mijl de rivier op is er een kleine marina waar 2 steigers liggen echter bijna alle plaatsen zijn ingenomen. Ook blijkt er weinig water rond de steigers te blijven staan bij laag water. Het zijn bijna alle catamarans of boten met ophaalbare kiel. Ik zocht mij net buiten het boeienstelsel een plaatsje om te ankeren. De rivier is goed van boeien voorzien alleen zijn deze op de Amerikaanse manier gelegd. Dus aanlopen van de rivier door groene boeien aan bakboordkant te houden. Een beetje aanpassen dus. De rivier is prachtig met weinig of geen bebouwing langs de groene oevers. Van in mijn kuip zag ik tal van verschillende vogels, mij bijna alle onbekend. Langs de modderige oever liep een visser met een werpnet tot aan zijn knieën in het slik. Regelmatig had hij een vis te pakken. Vissersbootjes allerhande kwamen hun rijke vangst op de steigers afladen. Enorme vissen, oa grote meervallen, werden met een kruiwagen landinwaarts vervoert. In de namiddag kwam een kleurrijke bevolking op de steigers ook hun kans wagen om een visje te versieren met hun hengels. Ik zag met de verrekijker dat ze visten met oa stukken vlees. En ja regelmatig zag je een meerval bovenhalen. Ook zag ik regelmatig een bolvormige vis boven halen die ze heel voorzichtig onthaakten en onmiddellijk terugsmeten. Waarschijnlijk waren het giftige kogelvissen, een delicatesse voor de Japanners, hier duidelijk niet. De avond viel en een massa vogels zochten hun slaapplaatsen op. Soorten reigers, rode ibissen, gieren en massale groepen papegaaien, die kwetterend, zei het koppelsgewijs, overvlogen. Prachtig was dat. Het weer was zeer onstabiel, er kwam regelmatig een squall over.
bijna professionele grove steek, reanimatie gelukt!
De nacht begon rustig maar dat bleef niet zo. Net onder de morgen hoorde ik ineens een krabbend geluid aan de achterkant van de boot. Snel uit bed, een squall gaf het beste van zichzelf met veel wind en nog meer regen. Ik het donker zag ik dat we tegen een boei van een verhuurcat aan het driften waren. Ik stond nog zoals ik in bed gekropen was, met weinig om het lijf dus, maar had geen tijd om iets aan te trekken. Gaf niet het was toch donker en de regen was bijna massief. Ik kon met de pikhaak de reling van de cat te pakken krijgen en trok mij langszij. Op de voorpunt zag ik dat het anker onder de boot doorging, de kans was groot dat de ketting rond de kiel zat. Binnen een uurtje zou het laag tij zijn, dus tijd voor een koffie. Toen de stroming wat gekalmeerd was en de squall een andere plaats zijn gram ging halen kon ik de situatie beter bekijken, het licht kwam in de dag.  Na een kleine test om het anker op te halen klopte mijn vermoeden dat de ankerketting rond de kiel zat. Ik maakte de boot van de cat los en door ophalen en lossen van de ketting draaide de lady ineens rond. Het anker was vrij. Ophalen en een nieuwe ankerplek zoeken, geen probleem plaats genoeg hier. Ik dropte het anker terug in de rivier en stak 50 meter ketting, motor vol achteruit ... voila muurvast. Ontbijten en nog wat informatie opdoen over Guyana. Voorzichtigheidshalve wou ik toch nog een tij aan boord blijven om het draaien van de boot beter te bekijken. Geen probleem maar er stond 4 uur in het tij een enorm sterke stroming. Toen kwam er terug een squall over om ook de verankering te helpen uittesten. De boot werd door de harde wind dwars op de stroming geblazen. De lady zwiepte in alle mogelijke richingen zeer hard aan het anker rukkend. Oh ohhhhh op die manier kon ik niet van boord, zo kon ik de lady niet achter laten. Ik nam het besluit om naar Suriname te varen waar ik wist waar stevige meerboeien lagen. Mijn kortegolf meteoman Omer voorzag mij van een weerbericht. Ik kon nog met de laatste stroom mee de rivier af, overnachten op de eilanden. Ging prima maar een stond een stevig windje 20kn. Eens de rivier af werd het in de geul zeer onrustig door hoge golfslag. En dan gebeurde het, juist op de drempel net voor de aanloopboei kwam er een enorme golf aanrazen. Een grondzee, donker water met de kam net midden de vaargeul, uitwijken durfde ik niet. Gelukkig heeft de lady nogal wat pk's onder de kap, volgas stijl de golf op. De laatste 2 meter voor de golftop brak de lady haar boeg door de golfkam. BOEM een zee van water overspoelde ons. Ik voelde het water rond mijn benen spelen, gorgelend deden de loosgaten hun werk. Het was de eerste keer dat de kuip overspoeld was. Toen het zanderige water wat uit mijn ogen gewreven was zag ik de buiskap voor mij op de kuiptafel liggen, op het eerste zicht volledig afgescheurd. Piloot 'makkie' nam even over om binnen te kijken of daar ook sprake was van 'wateroverlast'. Hmmm leek mee te vallen, naar de bilgeput, neen geen zoutwater binnen. Ha onder de buiskap zitten 2 raampjes, 1tje in de douchecel en 1tje in de achterkajuit en die stonden allebei wat open. Daar was het nat zei het niet overdreven, toen de zee wat rustiger was dit water snel opgesponsd. Er was wel een slachtoffer te melden, mijn handheld VHF. Ik had die bij een promo aktie gekocht en was duidelijk niet waterdicht. Gierigheid bedriegt de boer zegt men in Vlaanderen ook duidelijk de zeiler. De volgende zal een volledig waterdicht type zijn dat blijft drijven, Icom verkoopt die!
River Breeze, op de Suriname rivier
Toen ik terug in de Baie des Cocotiers aankwam en rustig achter het anker lag bekeek ik de buiskap wat beter. Het waren alleen de stiksels van de ritsen die afgescheurd waren. De buiskap is onderhand 10 jaar oud en de stiksels zijn door de zon aangetast. Dus na een koffie ging ik met naald en draad aan de slag. 2 uur nadien stond de buiskap weer mooi fier rechtop. En het naaiwerk mocht best gezien worden vond ik, nog niet direkt om een trouwkleed te maken maar dat zal toch niet meer nodig zijn en daarbij ik sta niet met een trouwkleed :-) Tegen de avond was alles zoutvrij verklaard. Tja op het verkeerd moment op die drempel en die freakgolf had het wel juist getimed blijkbaar.
De volgende morgen ging het richting Suriname.
Suriname rivier voor River Breeze
15kn wind iets hoger dan backstag dat ging snel, kreeg dan ook nog een dikke knoop stroom mee. Het is een heel ondiep gebied tussen de 2 landen, een goede navigatie en uitkijk is nodig. Nogal wat vissers tegengekomen, geen AIS. Ook liggen er nogal wat ondiepten en wrakken op de route niets wordt door boeien gesignaleerd. Ongeveer 28 uur later was ik aan de aanloopboei van de Suriname rivier. Was daar 2 uur te vroeg, dus nog een tijd een fikse stroming tegen. Had echter tijd tot het donker werd om Domburg te bereiken. En dat lukte net. Een uurtje voor donker kon ik een meerboei van River Breeze oppikken. Iemand kwam nog kijken of alles ok was, ondertussen zat ik al aan de apero. Terugblikkend op een mooie tocht, met een zeer interessante navigatie en de meest bevredigende naaibeurt ooit aan boord van de lady :-)

zaterdag 17 januari 2015

Iles Du Salut, Frans Guyana

de lady op anker met een huurcat op Ile Royale
Mijn doel na mijn eerste grote oceaan oversteek waren deze wat mythische eilanden. Mythisch, voor mij dan toch wel, omdat ik in een ver verleden het boek Papillon gelezen had. De gebeurtenissen in het boek spelen zich grotendeels af op deze kleine eilanden groep. Deze 'paradijselijke eilanden' waren ten tijde van het 2de keizerrijk, onder Napoleon III een neef van Napoleon I, tot strafkolonie uitgebouwd. Het waren in het begin vooral politieke veroordeelden waar de schuldvraag duidelijk ter discussie staat. Op de eilanden zouden zo een 70.000 gevangenen passeren waarvan tot 80% door ziekte en ondervoeding stierven of eerder crepeerden. De doden werden in de smalle zeestraat tussen Ile Royale en Ile Saint Joseph in het water gedumpt waar de haaien hun lijken verscheurden voor deze de bodem bereikten. Er wordt verteld dat de haaien op het luiden van de kerkklok van Ile Royale al klaar lagen om mee aan te schuiven aan de rouwtafel, voor hen een feesttafel.
ladingsplaats van de gevangen
Deze strafkolonie bleef tot 1953 bestaan, dan verlieten de 2000 laatste gevangen deze hel. Deze gevangenis was bijna even erg dan de Duitse concentratie kampen, een van Frankrijks goed verdekt gruwelijk verleden. Door de opsluiting om politieke reden van de Franse officier 'Dreyfus' kwam het meer in de belangstelling. De scherpe pen van Emile Zola, de bekende Franse schrijver, zou deze man na 5 jaar toch vrij krijgen. 10 jaar na zijn opsluiting werd hij volledig vrijgepleit van zijn zogezegde spionage voor Duitsland.
Bij mijn aankomst 's morgens, nog in het schemerlicht, ankerde ik eerst in de Baie Des Cocotiers en lag daar redelijk rustig. Paradijselijke aanblik en ontwaarde de eerste contouren van gebouwen die ik in de film Papillon gezien had. Na een stevig ontbijt de dinghy in en vond een goede plaats om de dinghy veilig af te meren. Ik lag daar volkomen alleen. Het was geweldig om de imaginaire beelden uit stoffig boek om te zetten in zien, aanraken inademen.
het huis ven de directeur, nu een museum
Het was nog heel vroeg in de ochtend en lekker fris om het 60m hoog plateau te beklimmen langs de stenen trappen waar die duizenden gevangen hun laatste stappen zetten als mens en hun eerste als 'bagnards' een bijna zekere dood tegemoet. Een deel van de gebouwen zijn gerestaureerd. Zo is er een hotel annex restaurant, ex bewakers huisjes die je kan huren. In een paar oude gemeenschappelijke gevangenslaapplaatsen kun je een hangmat huren voor een paar €/dag. De eilanden zijn het eigendom van 'CNES' de lanceerbasis vanwaar alle Europese raketten gelanceerd worden. De baan van de raketten gaat over de eilanden, dus bij een lancering moet iedereen van de eilanden.
mooie pracht aan dieren, bloemen en planten
De volgende dag ging ik voor anker bij het andere eiland Iles Saint Joseph, waar de gevangenis stond voor eenzame afzondering. Bagnards die op de eilanden veroordeeld werden, wegens daar gepleegde daden - moorden ..., werden meestal tot eenzame opsluiting veroordeeld. 2 tot 5 jaar, in een kleine cel 2x3m waar ze nooit uitkwamen en waar geen woord mocht gesproken worden. De bewakers liepen op gaanderijen boven hun hoofd en keken scherp toe op het doen en laten van deze gevangen. Velen werden gek of stierven door ondervoeding of door tropische ziekten, gele koorts - malaria - dysenterie ... Momenteel wordt de A vleugel gerenoveerd, gelukkig willen ze deze geschiedenis toch bewaren.
Vreemdelingen Legioen, under the mango tree :-)
Op het eiland is er een basis(je) van het 3de REI (Regiment Etranger Infanterie) het vreemdelingen legioen dus. Maar het was ok, rond hun kamp kon ik veel rijpe mango's rapen, mijn dank daarvoor. Ook kokosnoten zoveel je wil maar om de pel eraf te krijgen hmmm geen sinecure maar het lukte wel, harde noten om kraken dus :-)
Deze 3 dagen waren zeer uitzonderlijk omdat ik beelden uit de film en een boek realiteit zag worden, op de gevangenen na - gelukkig. Paradijselijke eilanden met een zwart verleden maar dat mag nooit verloren gaan.




de lady op anker voor Ile Saint Joseph

Ile Saint Joseph, bladsnijdende mieren aan het werk



cellenblok A waar Papillon zat, eenzame opsluiting






Ile Du Diable vanop Ile Royale gezien, waar Dreyfus 5 jaar doorbracht

maandag 12 januari 2015

Solo oceaanoversteek naar Guyana

Op de avond voor mijn vertrek ging ik mee uiteten met de bemanningen van 3 Duitse buurboten en 1 Nederlandse. Allen gingen richting Jacaray uit – Brazilië, en probeerden mij te overtuigen mee gezamenlijk op pad te gaan. Ik weet niet waarom maar Brazilië spreekt mij niet echt aan, zo bleef ik bij mijn plan om naar Frans Guyana te zeilen. Tevens met 5 boten op pad krijg je waarschijnlijk continu gemekker over de VHF, dat sprak mij al helemaal niet aan. Ik wil niet weten wat de vrouw des boot's 's avonds gaat klaarmaken, op gebied van eten dan wel te verstaan :-)
hydrogenerator, 's nacht vulde hij de batterijen
De laatste voorbereidingen waren wat hectisch verlopen, een steun in inox voor de 'watt&sea' hydrogenrator was niet gemakkelijk te vinden. Een plaatselijk brecanieker bracht toch nog een oplossing, niet perfect maar ja. Ik rekende sterk op de hydrogenerator, voor ik vertrok gaf ik mezelf een opdracht. Geen motor gebruiken om elektriciteit te maken, geen motor om bij windstilte de jacht op mijlen op gang te houden. De wind zou echter het spel moeten meespelen???
Zaterdagmorgen 20 december ging ik eerst nog wat verse groenten en fruit kopen met mijn laatste escudo's. Een bananendame met een mooie schaal op haar hoofd kreeg de eer mijn escudo's om te ruilen tegen een mooi hand bananen, die overigens uitstekend waren, de dame zag er ook niet slecht uit.
Rond 11u30 was ik klaar met de laatste voorbereidingen, wel ….. tja dan maar anker op zeker :-)
op de 1ste dag tonijn 7.5kg
Op de vertrekkende buurboten werd het vertrek nog een uurtje uitgesteld hoorde ik nog via de VHF.
25kn wind jaagde mij de nauwe straat tussen Sao Vicente en Sao Antao uit, een mooi begin. Enkel op uitgeboomde genua liepen we 6kn, voorlopig meer dan goed. Het vistuig werd klaargemaakt en overboord gezet. De wind bleef goed doorstaan, 20kn eens de eilanden aan de einder verdwenen. De hydrogenerator gaf problemen, voorlopig maakte die alleen wat geronk maar geen elektriciteit. Mij ontbrak ook een 6mm dynema touw om de hydrogenerator mooi diep te houden in het water. In de marina is een kleine onderdelenwinkel en daar had ik mooi gekleurde bobijnen gezien, een wand vol. Bleek echter dat het bijna allemaal shockkoord was en geen enkel stukje dynema of ander sterk lijntje van 6mm, improviseren dus.
Tijdens wat controlemetingen op de generatoromzetter bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz … aaah ja de vislijn. Snel naar boven en ik zag de draad op de spoel snel minderen. Slip van de reel aandraaien en snok snok jawel en aan de stok te zien en te voelen was het geen kleintje. De boot liep ondertussen nog 5 a 6kn, dat werkt niet mee en de vis maakte daar gretig gebruik van. Na een minuutje of 10 strijd gaf de tonijn zich gewonnen. Schepnet in, klaarstaande kuip in en een geut wodca in zijn kieuwen, die sliep. 70 cm tonijn = 7,5kg droog aan de haak, nu ja hij was nog wel een beetje nat toegegeven :-) Verse vis!!! lekker, mijn eerste tonijn en wat een beest. De komst van die jongen smeet wel mijn kookplanning volledig overhoop maar daar kon ik best mee leven. De diepvrieskip zou wat langer in zijn hok moeten blijven, maar die bleef cool. Toch wel een uurtje bezig geweest eer alle filets van de tonijn in de frigo & diepvries zaten. Na het koken van mijn eerste warme maal kreeg ik een klop van de hamer, pfff ik was doodop. Ondertussen ver genoeg van de eilanden af, dus geen kleine kustvissers meer, meer dan tijd om een paar hazenslaapjes te doen.
De eerste nacht kom ik echt moeilijk in slaap, moet nog wennen aan het ritme van de oceaan. De volgende dag zakte de wind wat, klopte met wat de gribfiles voorspelden. Toch bleef ik nog de nacht doorzeilen met alleen genua op. In de loop van de dag een paar connector problemen van de hydrogenerator opgelost, deze begon zijn leds op te steken ! Ah de elektriciteit stroomde al een beetje de batterijen in, nog niet 100% maar het werkte! De derde dag viel de wind meer en meer weg, in de namiddag 10kn. Daar moest ik het ook de volgende 4 dagen nog mee doen. Maar de lady maakt nog 100 mijl/dag met de genua te loevert uitgeboomd, voor mij meer dan genoeg. Tot zolang er druk genoeg op het roer staat en de autopiloot zijn ei kwijt kan is het ok. Haast heb ik niet, het Zuid-Amerikaanse continent zal een paar dagen later nog wel op dezelfde plaats liggen. Eten & drinken is er volop zeker na die mooie vangst. Wat was die oceaan vredig, een heel zachte deining waar de lady als een zwaan met gespreide vleugels haar weg onvermoeibaar verder zette samen met haar vriend 'makkie' de stuur. 's Morgens droop de dauw van de onderlijken net als van de slagpennen van een zwaan, sierlijk. 's Nachts priemden haar navigatielichten als 2 vurige ogen ver in het duister, schilderde haar pad met rood en groene tinten.
passaatwolkjes in alle variaties

Het slapen en iedere 30min even een visuele controle ging prima, had het juiste ritme te pakken. Voor het donker werd zette ik altijd 1 reef in het grootzeil, uit veiligheid. De 2de reef kan sneller geplaatst worden in geval van een humeurige squall. De eerste week was pikdonker, de maan speelde blijkbaar uit. 24 dec zakte de wind nog wat verder naar 8kn knopen, bij momenten zelfs maar 6 meer. Ik had mij voorgenomen om de zeilen te strijken mocht de wind volledig vallen, ik zou een heerlijk lange nachtrust krijgen, de motor ging onder geen beding aan. Maar die lange nachtrust kwam er niet, er bleef net voldoende wind staan zodat makkie de lady in de goede richting kon sturen. Kerst was een heerlijk zonnige dag, vrede op aarde voor mensen van goede wil. Bijna surrealistisch was deze heerlijk milde oceaan. Iedere dag moest ik de hydrogenerator meermaals uit het water halen om het gebroken touwtje te vervangen, wat is dat toch. Wat beter kijkend, met veiligheidsgordel stevig vast, vanop het achterdek met mijn voeten in de bruisende oceaan zag ik een verschoven pal die het touw plette. Met wat durf kon ik die pal terug in de juiste richting verdraaien. Het touw bleef langer zijn werk doen vanaf dan en ik kon er wat meer kracht opzetten, meer elektriciteit dus! Prima.
Iedere dag had ik via kortegolf contacten met verschillende Belgische radioamateurs die mijn vorderingen gade sloegen. De netleider Omer – ON7KO – deed prachtig werk. Zo kwam ik na een week zonder gribfiles te zitten, de voorspelling zijn slecht 8 dagen max. Ik vroeg Omer of hij iets kende van meteo, wel specifiek het weer dat voor mij lag te wachten? Samen hebben we dan de website 'passageweather' overlopen en na een tijdje kreeg hij de smaak te pakken. Zodoende kreeg ik iedere dag van Omer, via kortegolf, een meteobericht waar ik dankbaar gebruik van maakte. Bedankt Omer!
het uitzicht van de oceaan veranderd continu

Tegen 28 dec kreeg ik van Omer te horen dat ik in een gebied zou komen met meer wind, mogelijks 30kn en meer. Ik stuurde een satellietbericht naar een bevriende zeiler die wat beter en met meer detail kon inzoomen op het komende weer. Zelfde voorspellingen, 30kn en meer mogelijk maar ik lag dicht tegen een wat rustiger gebied dat zuidelijker lag. Gans de nacht ging ik puur zuid, de wind trok die nacht fel aan, beide zeilen dubbel gereefd. Maar geleidelijk kwam ik in het gebied van 25kn. Ik kon nu terug wat meer west aanhouden. Goed gereefd waren de lady en ik klaar voor wat komen zou. Maar we kregen nooit meer wind dan 30kn, en daar kan de lady goed mee overweg. Alleen het keukenwerk werd wat moeilijker, mijn glazen waterkoker was het slachtoffer van soms wat opdringerige golven. Mijn glazenbol was ik nu kwijt, maar kortegolf-weerman Omer en satelliet-weerman Guy, vulden deze leemte perfect in. Het weer zag dat ze niet konden winnen van zo een team, en de wind milderde terug. Een squall of 2 bood ons op de laatste dag van het jaar een gratis verfrissing aan, mooi. Eindelijk werd wat van het kleverige bruine stof van de Kaap Verden weggespoeld. In mijn blote kont ging ik met de spons rond om de kuip terug wat glans te geven. Had eerst mijn zwembroek aangedaan maar net voor ik buiten ging zag ik daar het nut niet van in :-)
Een feestmenu werd het niet op oudejaarsavond en de bubbels spaarde ik voor mijn aankomst op de Iles Du Salut, de eilanden van 'papillon', wat mijn eerste doel was.
2 dagen bleef er 20 tot 25kn wind staan, daar valt prima op te zeilen. Mijn vlucht zuid rendeerde, het bleef vredig aan boord.
1 jan normaal moest ik een kater hebben, had ik nu niet. Dacht wel even terug aan oudejaar van vorig jaar waar we gezellig feesten aan boord bij Annemie en Patrick, leuk. Mijn feest was nu echter al op 20dec begonnen, de dag dat ik vertrok. De apotheose zou volgen aan de andere zijde, waar ik mezelf een fles bubbels had beloofd. Dit was heel speciaal voor mij, solo op de oceaan, zeilend over kerst en nieuw. Dit zal ik maar 1 keer beleven en daar was ik volop mee bezig.
Mahi-Mahi , 4.5kg stond de 2de week op't menu
De dag erna zakte de wind terug naar 10kn, maar daar kan de lady nog goed mee overweg. We maakten nog 100 mijl, prima toch. Ondertussen was de maan terug van de partij. De pikdonkere nachten waren voorbij. Heel mooi om zien, terwijl de zon nog niet onder was in het westen stond de maan al boven de einder in de oost. De maan draaide de nacht door naar het westen en dan kwam de zon op in het oosten. Mijn pad werd continu verlicht. Op 700mijl voor de kust zag ik midden in de nacht 2 boten, waarschijnlijk vissers. Geen van de 2 had een AIS transponder aan boord of stond niet aan. Piraatvissers zijn de pest van de huidige tijd, misschien waren dit er ook wel. De schepen waren zeker niet klein ??? Google gaat zijn technologie inzetten om die piraterij in kaart te brengen. Hopelijk kunnen ze deze vernietigende praktijken een halt toe roepen. Deze boten vangen en doden alles wat in hun netten komt. Piraten blijken geen playmobil figuurtjes te zijn of gebeurtenissen uit een ver verleden. Er bestaan nog meer dan vroeger verschillende vormen van piraterij, helaas.
En dan zie je opeens dat het nog maar 300mijl is! Dat gaat snel. Als we deze snelheid kunnen aanhouden dan komen we mooi in het daglicht aan. 4 jan de voorlaatste dag trok de wind terug meer aan naar 20 kn, daar ging mijn strategie. Ik moest op de rem gaan staan. GZ naar beneden, enkel een driehoekje genua en dan liepen we nog te snel. Een uurtje te vroeg. In de opkomende zon lagen de 3 'Papillon'eilanden te wachten, Iles Du Salut. Alle zeil weg, om 9u00 UTC had ik nog een contact met Omer via kortegolf. Moest dat gesprek onderbreken omdat ik te dicht bij Ile Royal drifte.
De motor bracht mij naar de andere zijde van het eiland in de Baie de Cocotiers. Redelijk goed beschermd voor de deining. Plons het anker gaat de oceaan in. Motor uit, de stilte keert terug. Voor mij de paradijselijke eilanden. Mijn eerste grote oceaan oversteek heb ik volbracht, iets minder dan 16 dagen. Hier kan ik weer even op teren, het was goed. De weer- en zeegoden waren me gunstig gestemd. Maar ik pleeg dan ook regelmatig een plengoffer voor hen. Mijn opdracht geen motor voor elektriciteit en mijlen te maken heb ik ingevuld. Zonnepanelen deden dagshift, de hydrogenerator de nachtshift. Ik moest alleen beiden superviseren, en hier en daar wat herstellingetjes doen.
De tocht verliep feilloos, met hier en daar wat confituur tegen de wand en een pot rijst over de vloer en een gebroken koffiepot :-) De goede voorbereiding was meer dan het halve werk, defensief zeilen voorkwam averij.


Het dagelijkse contact via kortegolf was interessant en zeer waardevol. Mijn dank aan club SNW St Niklaas onder de deskundige leiding van ON7KO (Omer) en deelnemers: ON8DC – ON8VN – ON7MA – ON6EN – ON4IVU – ON6SEA-MM. Het is een oude techniek maar staat overeind als een rots. Digitale communicatie overheerst de wereld momenteel maar radioverbingen kan jezelf controleren soms mits wat knutselwerk. Zeer interessant voor mensen die graag met techniek bezig zijn. Techniek vulden mijn dagen, geen verveling aan boord van de Begerto. En de visvangsten vulden mijn maag :-) In de loop van de 2de week toen de tonijn verteerd was ving ik bijna onmiddellijk een Mahi-Mahi van 4,5 kg. Veel lekkerder dan tonijn !!! Dun gesneden met limoen bespenkeld en een draai of 2 van de pepermolen, 15 min in de koelkast …. beter bij de apero kan je niet vinden.