dinsdag 13 oktober 2015

San Blas, Porvenir - Holandes Cays


hotel op stelten :-)
Porvenir, na een week of 3 in de San Blas vond ik het tijd worden om mij officieel in te klaren. Nu zegt men wel dat de Panamese autoriteiten geen controles doen in het San Blas gebied maar reeds uitgedeelde boetes maken mij toch wat voorzichtig. Temeer ik had nood aan wat verse groenten en fruit. Op de eilanden vind je niet zoveel. Soms varen er groetenbootjes rond maar die was ik spijtig genoeg nog niet tegen gekomen.
Het inklaren verloopt erg vlot. Eerst passeer je de douane en geeft daar 193usd af dan brengt men jou naar de immigratie en geeft daar 100usd af en dan ontvangt men je hartelijk bij het congresso bureau (Cuna administratie) en geeft daar 40usd af. Voila zo simpel is dat :-( Het maakt Panama wel het duurste land om in te klaren tot hiertoe. Alle papieren gelden wel voor 1 jaar, meeste andere landen geven 2 maand zodat je regelmatig een verlenging moet aanvragen.
Op het eiland zelf is er niets te zien of te beleven, het is eigenlijk het vliegveld voor het San Blas gebied. Je vind er ook nog een hotelletje heel summier echter.
Nalunega, een beetje zuidelijker van Porvenir ligt Nalunega.
Nalunega
Geen echt mooi eiland maar er zijn wel een paar 'tienda's' winkeltjes. Hier schaf ik mij een sim-kaartje en wat pre-paid internetkaartjes aan. 1 usd voor het simkaartje + 15 usd voor 1 maand internet, dit valt mee. Niet overal is er op de eilanden een goede internetverbinding. En als het onweert boven het vast land dan vallen de verbindingen regelmatig voor een paar uur uit. Bliksems zijn blijkbaar nogal verlekkerd op die mooi hoge palen. Ik vermoed dat de zendinstallaties preventief uit de lucht halen bij dreigende inslagen.
Holandes Cays, toen er een beetje wind zat in de richting van de Holandes Cays ging ik anker op. Deze groep wordt omschreven als een van de mooiste eilandengroepen. De oost Holandes Cays waren mijn eerste stop. De meest bekende ankerplaats is de 'the swimmingpool'. Er lagen tal van boten geankerd daarom verkoos ik op een wat rustiger plaats nabij Banedup te ankeren. Naast mij lag een Duitse boot met Stephan aan boord. Stephan vaart al 7 jaar in dit gebied rond. Voorbij Colon is hij nog niet geweest. Hij is een fervent onderwaterjager. Op een dag nam hij me mee met zijn snelle dinghy voorbij het buitenrif. Het was goed uitkijken om een voldoende diepe doorgang door het buitenrif te vinden, spannend dat wel. De boot moet voldoende snelheid hebben om door de brekers te komen, dus op het juiste moment volgas! De watertemperatuur is opmerkelijk lager hier dan in de ondiepe lagunes voor de eilanden. Stroming zit er ook maar niet storend. De onderwaterwereld heeft hier veel meer te bieden. De vissen zijn gemiddeld groter. Stephan maakte mij attent op een ongelofelijk grote papegaaivis, die was 70cm groot = geen visserslatijn. Nog nergens zag ik zo een dikke papegaai. Tegen het rif waren er talrijke roofvissen op jacht naar kleinere vissen die door de brekers tegen het rif in de problemen kwamen. Onder ons een verpleegsterhaai, mooie beestjes. Tegen het rif ligt ook nog een vrij groot wrak waarvan enkel de boeg een metertje bovensteekt. Het is wel uitkijken als je dit wil verkennen, de golfslag slaat je heen en weer ook wat dieper in het wrak. Het hek van het wrak is al volledig opgepeuzeld door het rif. Opeens deed Stephan mij teken, die een 50 tal meter verder aan het jagen was, om te komen kijken. Toen ik bij hem kwam wees hij mij op een haai een 10 meter onder ons, dit was geen verpleegsterhaai deze keer maar een rifhaai zoals hij zei. Ik had hier toch wat meer respect voor maar wel lekker spannend.

De dag erna kwam ik nog 2 keer een verpleegsterhaai tegen in de 'swimmingpool'. Hier zag ik ook een 3 tal langousten op uitkijk in de holte van het koraal. Een verdienstelijke poging om er 1 te vangen strandde, letterlijk en figuurlijk. Een jong Nederlands koppel op wereldreis, Jordi & Amanda, hadden evenveel succes. Pffff ik had toch geen zin in 'weer' langoust. Ik had mijn zinnen gezet op een vegetarische pasta :-)  

vrijdag 2 oktober 2015

San Blas - Nargana , Kanlildup

Nargana, handelseiland
Nargana heeft de klassieke Cuna leefwereld verlaten. De vrouwen dragen niet de traditionele kleurrijke kledij maar gewone westerse kledij. Het is eigenlijk een handelsdorp. Bijna alles is er te koop. Ook veel soorten alcoholische dranken zijn er te koop. Op de traditionele eilanden vind je bijna geen alcoholische dranken, een biertje kan nog net. Overal staan er zonnepanelen die de elektronica moeten voeden. Voor de hut staat een paraboolantenne, satelliet tv onder strodaken. Het 'congresso', de overkoepelende Cuna raad voor het ganse gebied, is blijkbaar toch tolerant op gebied van autonomie op de eilanden. Misschien kan Europa hier nog iets leren met zijn ontwakende regio's waar ook een roep is voor meer autonomie.
waarschijnlijk geen toilet wel een LCD scherm
Het is wel een raar zicht, een hut met cocobladerendak waar smartphones en tablet's uitgestald staan. Bijna alle Cuna hebben een telefoon, ook de eenzame visser in zijn door paalworm aangetaste ulu. Draadloze technologie is natuurlijk een uitkomst voor zulke gebieden. De prepaid data kaarten zijn betaalbaar. Een sim-kaart 1 usd, 3Gb internet voor 1 maand 15 usd. Na de aanschaf van zo een simkaartje had ik op alle eilanden internet. Hier op het eiland Nargana staat een enorme zendmast.
Net voor het huis van de 'burgemeester' is er gratis wifi. Niet echt heel snel. Blijkbaar had een recente blikseminslag de elektronica wat ontregeld.
Wat verse groeten en een 'verse' kip, die wat lagen te zwemmen in een koelbox, nam ik mee. Je weet niet of je de juiste prijs betaald, nergens staat er een prijs op. Alles is op gewicht in "livré's" ponden dus. De prijzen zullen wel een toeristische toeslag krijgen. Maar het blijft zeer betaalbaar. En de zwemkip laat je maar een beetje langer braden toch :-)
Maar de keuze voor een moderne leefwereld heeft ook een zeer negatieve kant. Aan de overkant van Nargana liggen vuilniszakken in het mangrove. Westerse wereld = wergwerpwereld als heel confronterend metafoor hier duidelijk gemaakt. Bauhaus waarschuwde in zijn gids om geen vuilnis mee te geven aan jongeren voor een handvol dollars die het snel dumpen in de natuur. Spijtig genoeg is zijn waarschuwing zeer tastbaar.
Kanlildup of Green Island is een heel mooi onbewoond eiland. Het was de eerste ankerplaats waar nog 3 andere boten lagen te genieten in het azuurblauwe. Toen ik aankwam varen met de dinghy lagen er 10 tallen grote zeesterren in de ondiepte voor het koraalstrand. Om te snorkelen is het eiland minder interessant, veel vlak zand vaak begroeit met wieren. Is dan weer goed voor de schildpadden die regelmatig naar lucht kwamen happen.
Maar ik had nog wel wat onderwaterwerk om de lady zeepokken vrij te maken. Iets meer dan 40m² afkrabben met een mes van 10cm breedte duurt wel even. Het water is helder en heerlijk warm geen straf dus. Mijn kuisdrang kreeg echter een knakje toen ik met een Frans koppel zat te praten in een ondiepe laguna voor het eiland. De Franse zeilers verbleven al een jaar in het Cuna gebied. Zo kwam het gesprek op krokodillen. Krokodillen hier tussen de eilanden???? 'Jazeker' ! er lag nog een boot met een Spaanse bemanning en die hadden een klein hondje aan boord. En blijkbaar hadden 2 krokodillen, 2 weken voordat ik er aankwam, zich verlekkerd op dat hondje en kwamen een paar maal kijken. Zin in een 'perro caliente' een hotdog zeker. Maar wordt er dan altijd bijvermeld door de Cuna's ' die krokodillen' doen niks?? hmmm. Tja ik keek voortaan toch wel wat meer rond als ik aan de boot werkte :-)

Op een morgen was er terug een squall om ons wat bezig te houden. Een 200m voor mij lag een catamaran geankerd.  Ik controleerde regelmatig mijn positie en we lagen als een huis. Ik wierp ook regelmatig een oogje op de omringende boten. In de gutsende regen zag ik de schipper in de kuip van de cat verschijnen. Ook hij trotseerde de krachten in puur natuur :-) De catamaran was aan het krabben en kwam zachtjes aan mijn richting uit. De cat was uitgerust met 2 buitenboordmotoren. Die schroeven staken zeer ondiep en ik zag dat de motoren de druk niet genoeg konden compenseren. Beetje bij beetje kwam de cat al zwiepend van links naar rechts dichter. Ik maakte alles startklaar om de cat te ontwijken mocht die nog verder krabben, om hem hoffelijk vrije doorgang te verlenen. Gelukkig was het ergste van de vlaag voorbij en kreeg de schipper de boot meer onder controle. Even een spannend moment toch. 10 min later zocht de schipper een plaats op waar er wat meer vrije ruimte was, ik vond dat een goed idee.
sandollar
Een leuke meevaller was dat ik een sanddollar vond. Ik had mij in Bonaire rot gezocht voor deze schelpjes echter niet gevonden. Hier had een grote zee-egel zich ermee getooid. Dankbaar aanvaardde ik de aangeboden schelpen. Ik tooide de zee-egel met een paar andere schelpen die volgens mij haar veel beter stonden. Dat noemen ze nu in de economie een win win situatie :-) En je ziet je moet niet iemand op zijn prikkelbaar uiterlijk beoordelen.