Samen met de jonge stoere Puff bemanning deden wij een nieuwe tocht, het groene hart in. Een trektocht van 7 uur heen en terug over zwaar, soms glibberig maar altijd steil terrein. De trektocht moest ons naar het Boiling Lake brengen. Het startpunt lag bij de Titoukloof, waar opnames gebeurt zijn voor de 2de film 'Pirates of the Caribean' waar we op het eind van de zware tocht tot ver in de kloof zwommen en onze bezwete lichamen verfristen. Het gaat snel bergop en afwaarts om verschillende hoge kraterruggen te overbruggen. Regelmatig een fikse regenbui, tja dat water van al die watervallen moet van ergens komen, en wij weten nu vanwaar. Juist van boven. Dit maakt het parcours zwaarder, glibberig. Goed kijken waar je je voet plaatst, geen losliggende stenen kiezen die je enkel kunnen verzwikken. Na 1,5 uur statie halfweg tijd om de maag wat bij te vullen. Dan kom je in Desolation Valley. De bodem van een humeurige krater. Het ruikt naar zwavel, het voorgeborgte van de hel? Of de drempel van Lucifers woonst. Overal gaten waar hete gassen sissend ontsnappen. Hier en daar borrelende grijze zwavelblubber. Hete poelen, bijna mysterieus bedekt door stoomdekens. Bij onze terugkeer gaan we hier onze eitjes koken, kippeneitjes wel te verstaan. Hogerop gaat het langs geel gezwavelde stenen op weg naar het kokende meer. Van ver zie je uit een heuvelrug de stoom opstijgen, hier zijn geen wegwijzers nodig. Na een dikke 3 uur stappen ligt het borrelde hete Boiling Lake voor ons.
Regelmatig verdwijnt de krater onder dikke stoomwolken. Ondanks de hoogte is de lucht dik, vochtig. Een zwavelminnende weelderige begroeing omringt deze bijzondere plek. Terug tijd om de inwendige mens te versterken en het magische in je toe te laten. Aan de overkant zie je een kloof waar het kokende water zich een weg zoekt naar de Victoria waterval. In dit zwavelige water hebben we al gezwommen, dan al gemengd met koude riviertjes. Dan wordt het tijd voor de terugtocht. Eerste nog een halte in een paar hete baden met water uit Desolation Valley. Ergens op honderden meters hoogte lig je te weken in warm zwavelig water. Het doet deugd aan de sterk gesolliciteerde spieren, de vermoeidheid stroomt met het purpere water mee. Nooit zat ik in zo een luxe badplaats gevoed door een 2m hoog watervalletje, de rotsen gekleurd door de talloze mineralen uitgespuwd door de Desolation Valley. De mengkraan staat goed, net de juiste temperatuur. Strepen met tinten bruin, oker, wit, blauw, geel afgeboord door zacht groen van kruipende mossen. Kokerbrommelia's wuiven door de opstijgende dampen, de topjes van de lianen dippen net in de poel, regelen zij de temperatuur? Tijd om verder te trekken, terug naar Desolation Valley. Tijd om de eitjes te koken in een sputterende geiser. Ijslandse taferelen in een tropisch decor. Zou hij thuis zijn Lucifer? Zout voor de eitjes geen probleem, de gids weet de juiste plek. Smakkelijk, hier lekker koken?? een eitje :-) nog een uurtje of 2 voornamelijk dalen. Dit gaat makkelijker. Regenjassen zegt de gids, en wat later gutst de regen langs ons al drassig parcours op weg naar een mooie waterval. Natter kunnen we niet meer worden, vermoeider ook niet. Het decor echter leidt je aandacht af, je voelt geen nat geen bijtende vermoeide spieren. Zelfs onze gids zat er af en toe door. Bij het horen van het klaterende water van de Titou kloof weet je dat de eindmeet naderd. Tijd voor een afkoeling in het koude water van de kloof. Ook hier is er een watervalletje met warm water, tja een beetje luxe mag toch niet. Deze 2 tochten zullen nog moeilijk te verbeteren zijn, toch niet in de Caraiben. Sommige zeggen te druk, te commercieel maar hier leerde ik een andere wereld kennen. Een wereld slechts een speldeprik groot maar adembenemmend mooi, letterlijk en figuurlijk. Met dank aan de Seacat gidsen die hun eiland door en door kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten