Kaap Verden, Sao Antao

Cova - de krater    

Terwijl ik nog in Marina Mindelo lig maak ik gebruik om er een dagje op uit te trekken. Moet nog wachten op onderdelen om de hydrogenerator op de achterspiegel te monteren. Net naast Sao Vicente ligt het eiland Sao Antao, enkel gescheiden door een smalle straat. Dagelijks gaan er ferry's richting Sao Antao. Had al veel goeds gehoord en gelezen over dit buureiland. Voor 8€ enkele reis brengt een wat aftandse ferry je het straatje over naar Porto Novo. Wanneer je daar het vrij nieuwe havengebouw verlaat wordt je besprongen door allerlei taxi chauffeurs die je overal heen willen brengen voor een juist bedrag. Openbaar vervoer is er niet en de meest toeristische plaatsen zijn enkel te bereiken met een taxi. De veel goedkopere Aluguer's (betekend eigenlijk te huur) doen deze toeristische punten niet aan :-), leuke afspraken natuurlijk. 20€ om naar de 'Cova' getaxied te worden. In deze Cova ofte krater begint een heerlijke maar zeer zware wandeling. Ik had geluk, de krater was wolken vrij. Op deze hoogte is dat niet altijd evident. De krater bevind zich zowat op 1600m genoeg om de passaatwolken tegen te houden en om voor regen te zorgen. Maar dit jaar blijkt het een heel droog jaar te zijn hier. Normaal zouden oktober/november zeer natte maanden moeten zijn maar inderdaad ik heb daar niets van ondervonden, slecht 1 maal een bui van 1 uur hebben we gehad. Hopelijk krijgen ze toch nog de regen die zeer nodig is om hun groene vallei vruchtbaar te houden.

steile afdaling van de kraterwand

De wandeling begon dus in de krater, de stop in de krater is een groene vlakte met nogal wat mais en veeteelt. Gelukkig geen wolken maar een deugd doend zonnetje, op deze hoogte wordt het snel frisser. Eerst wat stijgen om over de kraterrand te raken en dan wacht een heel steile afdaling. Het zweet op je rug van de klim wordt snel door de frisse oceaanlucht opgedroogd. Zigzag wandelpaadjes langs de rand van de krater brengen je naar het begin van de vallei 'da Paul', Pa-oel uitgesproken. De afdaling duurt meer dan een uur en de spieren van de bovenbenen worden zeer hard gesolliciteerd. Ik voelde heel duidelijk dat ik na de Canarische eilanden geen grote wandelingen meer gedaan had. Dan kom je op 600m in de prachtige vallei Da Paoel. 1000 tinten groen maar de hoofdrol spelers zijn hier koffiestruiken, bananen, citrus vruchten, maniok, suikerriet .... en hier en daar kleine moestuintjes met groenten allerlei. Op de paadjes die door de vallei slingeren kom je allerlei dieren tegen waaronder veel ezels. Die worden hier nog heel veel als lastdier gebruikt. Een man zat voor zijn boerderijtje de wandelaars op te wachten met valleiproducten, rijpe bananen, dadels, papayas .... lekkers dus voor een hongerige wandelaar. 40 cent voor een paar rijpe bananen, de benen voelden alweer beter aan. De wandelpaden slingeren zich door de vallei tussen het suikerriet door. Overal zijn er aftakkingen gemaakt op het riviertje Pa-oel, ook regelmatig bevloeiingssystemen a la levada's zoals in Madeira. Ondanks de groene weelde en de overvloed aan allerlei eten blijkt deze vallei heel arm te zijn. Je ziet hier geen auto's, de aluguer's vervoeren hier de mensen met hun ladingen. Zakken met kolen, pakken suikerriet ... worden per ezel vervoerd maar ook gewoon op de rug tot aan de volgend de halte om door een aluguer op gepikt te worden op weg naar een mercado.

Koffiebomen

Rijk worden ze er duidelijk niet van. In deze tuin van Eden werken boeren soms in slechts lompen, gescheurde t-shirts met  plastieken flip-flops aan hun voeten, waarop ze vrachten van 10'tallen kilo's stijl bergop zeulen. En daar sta je dan als goed geëquipeerde wandelaar met je dure wandelschoenen, propere kleren en nauwkeurigste gps. Tussen de suikerrietvelden ontwaar je kleine in cementblokken gemetste huisje, het dak afval van de oogst, suikerriet stengels bladeren van bananenbomen. Op de voorhof joelende kinderen spelend in het ruisende water of met een manke hond. Geen pokemons hier, geen legotechnics voor de jongens geen barbiepoppen voor de meisjes. Maar gelukkig zien ze er wel uit, je krijgt overal een 'bom dia' en een gulle lach en kijken je onbeschaamd in je ogen. Ze hebben duidelijk niks te verbergen, eerlijkheid is hun dagelijkse kost. Op de dorpel zit de oudste dochter dreadlocks te vlechten bij kleine zus, jongens spelen voetbal op een lekke bal. Schoonheid kost geen geld, gelukkig, en schoonheid vind je hier in overvloed.
Het was mijn mooiste wandeling ooit, contrasten overal. De groene vallei begeleid mij tot 'Vila De Pombas' waar de Pa-oel de oceaan ontmoet. In dit klein vissersdorp vind ik een gezellig 'restaurantje'
waar ik een gevulde buik krijg voor 10€. De prachtig groene beelden botsen met de armtierige mensen die deze rijkelijke tuin van Eden maken wat die is.  De terugtocht in een aluguer jeep over soms stoffige wegen langs de rand van de oceaan gaan aan mij voorbij. Het lekkere eten is al aan het verteren maar mijn gedachten doen dat nog niet. Maar hun ongedwongen lach en hun vrolijk bestaan haalt het op de kijk door mijn westerse bril.

vallei ' da Paoel' met suikerrietpluien afgeboord