5 mooie maanden had ik doorgebracht in
Lagos, met dank aan de prachtige buren. Vorige week moest ik afscheid nemen van een zeer dierbaar iemand, wiens levenslessen ik altijd zal meedragen. Na dit kort treurig verblijf in
België, had ik nood om een stukje te zeilen, had ik nood om een
frisse wind door mijn hoofd te laten waaien. 3 dagen na mijn
terugkeer uit België bood zich een mooi weervenster aan, goed genoeg
om los te gooien en de lady op de Oceaan te laten dartelen. Zygrib
vertelde me dat ik 5 dagen gunstig weer kreeg om in Porto Santo te
geraken want dan kwam er wat meer wind. Donderdagmorgen nam ik nog
afscheid van Naut & Jolande die met hun boot op de wal stonden,
waar de koffie altijd lekker is, en van mijn Duitse buren Carsten &
Catherine. De Sparkle vrienden Annemie & Patrick waren helaas even weg
naar België. Ze gaven me wel een opdracht mee met een
enveloppe die ik maar mocht openen op mijn eerste aanlegplaats na Lagos.
Bedankt Annemie & Patrick opdracht volbracht :-)
 |
| Avondrood, goed weer morgen |
Donderdagmiddag gingen de touwtjes, na
nog wat extra boodschappen, eindelijk los. De lady koos goedgeluimd
het ruime sop, insgelijks haar schipper. De zon scheen over de Ponte
de Piedade, de punt waar ik zoveel wandelingen maakte, wat is het
hier mooi. Eens de punt voorbij legde ik de boeg zoveel mogelijk
west. Met een matig windje 3bf ging het aan de wind voorbij de kapen
Cabo Sagres en als laatste verdween Cabo Soa Vincente uit het zicht de eerste nacht
tegemoet. Deze keer had de kaap geen extra wind in petto, rustig op bijna grijpafstand voeren we voorbij en groeten deemoedig. Ik voelde dat de lady nog wat aangroei had, ze reageerde nog niet zo dartel op de kleine windvlagen maar dat beterde met de
mijlen. AIS wat een gezegend apparaat, die de grote scheepvaart
probleemloos op mijn plotter tovert en alarm geeft mocht een
schip op aanvaringskoers met ons liggen, maar 100% op elektronica vertrouwen mag je nooit. Er zit nogal wat vaart rond
deze laatste kaap, komend & gaand van en naar de Middellandse Zee. Het duurde tot 2
uur 's nachts eer we de trafficzone, de autosnelweg van de schepen,
vrij zeilden. Het AIS alarm werd even werkloos. De wind bleef gunstig doch zwak maar voldoende om te
zeilen. Voldoende rust kreeg ik die nacht niet, we waren nog niet
lang genoeg op pad. Was het de adrenaline, een teveel aan koffie of de gretigheid waarmee ik alles ervoer.
 |
| een mooie zonsopgang geeft het avondrood gelijk |
Vrijdag was ook een dag met matige
wind, 9 – 12 kn maar de lady had al wat aangroei verloren blijkbaar
en de 4 a 5 kn snelheid stemden mij heel tevreden. Vrijdagnacht
hoorde ik de wind beginnen loeien in het want, algauw hadden we 20
tot 25 kn wind en nog wel uit de goede richting. Met halve wind
stoof de lady er vandoor met 7 a 8kn snelheid – top! Al snel bouwde de zee zich op en regelmatig werden lady's
dekken overspoeld. Een beetje zout water kan nooit geen kwaad natuurlijk, uitgenomen als je voor een snelle controle in slechts een trui en op kousen de volle laag krijgt. De voorbije nacht had ik al wat meer gerust, maar slapen nog niet echt. Je moet vertrouwen krijgen in de apparatuur, de
ruimte van de Oceaan en jezelf. Zelfvertrouwen in je eigen kunnen is een belangrijke eigenschap voor solo zeilers, macho en lef zijn eerder een gevaar dan een plus. In de loop van de nacht milderde de
wind naar een mooie 12 – 16 kn, backstag wind nu! Zeiltjes
aangepast en de lady spon haar zilveren schuimend kielzog van de
Ponte de Piedade richting Porto Santo. Met haar boeg sloeg ze de
opdringende golven weg en als ze haar langs achteren beslopen hief
ze, als een jonge dartele freule haar rokken op, versnelde haar pas
en zette de wit schuimbekkende zee een neus. Ik sloeg dit alles met instemming gade vanuit haar veilige kuip, en voelde mij als een koning te
rijk, ik stond steviger in mijn zeilersbotten.
 |
| Porto Santo bij het eerste morgenlicht |
Zondagmorgen hadden we nog 120 mijl af te leggen en met terug
een windje 3 a 4bf was het doel niet haalbaar voor de komende
zonsondergang. Maar daar zat ik niet mee, deze tocht mocht nog wel
een extra nachtje doorgaan. De vorige nacht had ik heerlijk geslapen
met tussenpozen van 30 tot 45 min. Ik was fris en monter en wou op
deze milde Oceaan nog een nachtje doorbrengen, ik wil nog zoveel ervaren. De wind zwakte de
laatste nacht nog wat meer af, 8 tot 12 kn wind maar die 4 a 5 kn
snelheid die we maakten waren voldoende om ons doel op tijd te halen. 2 vrachtschepen die mijn
koers kruisten onthielden mij een uurtje slaap, maar ik kreeg er
zoveel moois voor in de plaats. Het sterrenbeeld Orion, recht voor de
boeg, was de mooiste wegwijzer denkbaar. Ik las ooit een boek "Geef mij eens ster om op te sturen" wel ik kreeg het mooiste sterrenbeeld van het uitspansel om op te sturen. Cassiopeia, haaks aan stuurboord, balancerend op de
nachtelijke einder brachten de mooiste herinneringen in mij boven.
 |
| ik trakteerde mezelf met een royaal ontbijt |
Het groene stuurboordlicht lichtte het zeevonk nog meer op waar
speelse dolfijnen gretig gebruik van maakten, de bemanning gratis
vertier bezorgend. Als groene torpedo's suizen de dolfijnen in de
hoge golfkammen en zwemmen soms hoger dan lady's boorden. Wat zijn ze
speels maar ook zo ijdel, maar dat mag. En als Venus in het oosten haar schittering begint en de komst van de zon aankondigt ontwaarde ik de eerste
contouren van Porto Santo, de heilige haven. En dan wordt je even
stil, zelfs ik, met zoveel moois onder en boven mij ... dit is
magisch. De wind zwakt nog meer af, de snelheid zakt weg naar een
lome 3kn maar ik weiger de motor te starten. Ik wil deze stilte niet
verbreken, dit magisch moment voedt mijn hart - mijn ziel.
 |
| de lady in Porto Santo |
De lady schuift
zacht murmelend dichter naar haar doel en laat een aan de oppervlakte
doezelende zeeschilpad schrikken. Ik trakteer mezelf op een royaal ontbijt met verse ananas, roerei, Griekse yogurt en een 2de koffie. De eerste verdween in een onbewaakt moment in de spoelbak, misschien lusten de visjes ook wel een vers bakje. Onder Ilha Cim loeven we naar de
haven. En net voor we de haven inlopen ruim ik mijn lady op, want
met je dame ga je niet in haar werkplunje op bezoek. In het felle morgenlicht schitteren de zoutkristallen op haar dekken die ze fier
draagt als haar verdiende juwelen. Ik streel haar liefkozend en geef haar een kus een eerder sobere beloning want mijn lady gaf mij zoveel meer.
Net voor we de havenmond invaren
zie ik 2 streken meer bakboord uit dat andere eiland in de verte,
Madeira …. zouden we niet …..
 |
| Porto Santo |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten