Horta, Faial

Horta is de zeilershaven bij uitstek. Hier komen alle Carieb zeilers samen op hun terugweg naar Europa. Hier tref je ook zeilers die even de oceaan willen proeven en van Europese havens oversteken. De haven lag overvol. Alle boxen waren volzet en aan de muur lag je 3 soms 4 dik. Er hing een eigenaardig sfeertje. Nogal wat stress op sommige boten blijkbaar. Zo werd een bevriend Nederlands koppel hun boot aangevaren door een Franse ovni. De Nederlandse boot had wat schade opgelopen aan hun Ariës stuurautomaat. De behandeling voor de schade liep niet echt soepel omdat de Franse bemanning het kleine schadebedrag via hun verzekering wil voldoen. Waarschijnlijk kost dit meer aan administratiekosten tussen de verzekering onderling dan de werkelijke schade. Een paar dagen nadien werd een Noorse boot aangevaren met nogal wat schade. Hier ook niet direct een vlekkeloze schade behandeling. De bemanning was niet aan boord en het was niet direct duidelijk wie de schade had aangericht. Uiteindelijk hebben die een advocaat onder de arm genomen, na een vruchteloze klacht bij de Maritieme Politie. De vermoedelijke dader verdween spoorslags. Hopelijk krijgen ze hun schade nog vergoed.
Een beetje de schuldige is de Pico do Pico. Een vulkaantop op het naburig eiland Pico, deze laat regelmatig zijn straffe adem over Horta blazen. Dit fenomeen vind je ook in de Canarische eilanden waar de smalle straten tussen de eilanden een windacceleratie kennen plus dan nog wat valwinden van de Pico een ideale cocktail dus. Echter rustige bemanningen en dito manoeuvres kunnen deze problemen vermijden.
Horta zelf is gezellig. Afspraken in Peters Sport café zijn legendarisch. Zo hebben wij ook ons best gedaan om dit in stand te houden, 'nobles oblige'.
Met Coen en José van de Wildeman huurden we een auto om Faial ook wat beter te verkennen. En natuurlijk passeerden we het dorp 'Flamengos' waar veel afstammelingen wonen van de eerste Vlaamse inwijkelingen.  Het worden ook wel de Vlaamse eilanden genoemd omdat heel vroeg Vlamingen naar hier emigreerden, vraag mij af hoe deze mensen hier ontvangen werden???? Blijkbaar is immigratie geen nieuw fenomeen, in die tijd was het een 'verrijking'. We reden met de huurauto naar de caldeira op 800m hoogte waar je een wandeling van 8km kan maken. Het werd een redelijk verzopen wandeling. Slechts even toen de zon even doorbrak konden we de caldeira in kijken. Groot deels liepen we in de wolken waar het continu motregende. Op het eind waren we allemaal doorweekt, dus even terug naar de boot voor nieuwe droge kledij.
De namiddag was beter. De westpunt van Faial is een vrij recente vulkaantop. In 1957 was er een vulkaanuitbarsting in de Oceaan en vergrote Faial met 3km². Echter de een deel van de vulkaan verdween terug in de oceaan en er blijft nog 1km² over van de oorspronkelijke vulkaankegel. Mooi om deze nog niet begroeide ruige flanken aan de rand van de oceaan te verkennen. In de verbindingsstrook met het oud gedeelte zie je nog de nokpannen uitsteken boven de vulkaanas. Getuige van 1 van de 3 verzwolgen dorpen. Veel om te bekijken, ook hier alles netjes en proper en de wegen afgeboord met bloemen allerhande, veel blauwe hortensia's. Hier broedt er ook een plan om de hortensia's te verwijderen omdat ze niet bij de oorspronkelijke fauna behoren. Zelfde geluiden hoor je ook bij ons in Vlaanderen maar dan niet over hortensia's.
We namen de ferry naar Pico omdat er eigenlijk geen goede jachthaven in Pico aanwezig is. Ook hier huurden we een auto. We bekeken eerst wat door lavamuurtjes omheinde wijngaarden. Dit moet een werk geweest zijn van 10len jaren. Het was eind juni en de druiven waren nog maar heel klein, de zon mag ook voor hen wat meer gaan schijnen. Dan op naar het bezoekerspaviljoen van de Pico do Pico. De top was wolkenvrij, ideaal dus om toch even deze jongen te bedwingen. Je vertrekt op 1200m hoogte en zo je wil mag je stijgen tot 2360m. 1100 hoogtemeters moet je overwinnen om de caldeira in te kijken. Ik heb nogal wat wandelingen gedaan op de Canarische eilanden op de flanken van verschillende vulkanen. Nooit heb ik echter zulke steile wanden beklommen. Het was prachtig. Je krijgt een GPS mee opdat men continu kan meevolgen waar de klimmers zich bevinden. Kan mij voorstellen dat een felle weersomslag nogal wat klimmers in de problemen kan brengen. Goede en veilig georganiseerd en dit is er weer eentje om te onthouden. Dit was het 3de eiland dat ik bezocht, alle zijn ze verschillend maar meer dan de moeite waard om te bezoeken.

Azoren, Flores

  water rijk en waterrijk

Na de "verfrissende" oversteek van Bermuda is het even bekomen en wat achterstallige slaap inhalen. Tijdens de overtocht vaar je 15 breedte graden naar omhoog en bijna evenveel temperatuur graden naar beneden. Het weer bij aankomst bleef gans de week vrij slecht, veel bewolking en dito regen. Overschakelen van short en soms t-shirt naar lange broek met meestal fleeceje. Ook de watertemperatuur laat mij de zwem & duikkledij ontzouten en voorlopig wat wegbergen. 22°C inspireert mij voorlopig te matig om rond te dartelen in het water. Ik vind dat ik in de Carieb voldoende de onderwaterfauna & flora 'besnorkeld' heb :-)
Flores heeft meer dan voldoende om te bezoeken. Het valt op dat het overal proper is, geen afval langs de wegen, de gazonnetjes en tuintjes mooi onderhouden. Op het eiland leven er nog een 3600 mensen op vaste basis. Toch is er een constante leegloop van jongeren die hier geen toekomst vinden. 20% vind werk in de agrarische sector, enkele gezinnen leven van de visvangst. Het toerisme is ook eerder beperkt gezien de minder uitnodigden temperaturen buiten juli & augustus. Zware industrie is er niet buiten een kleine steengroeve en wat zuivelindustrie. Het overgrote deel van de werkende bevolking werkt dan ook in staatsverband. Maar dit genereert dan weer geen inkomsten voor het eiland en staat. Gelukkig betaal je hier Portugese prijzen in de winkels en geen Bermuda prijzen. Het doet deugd om terug een goede fles wijn te vinden aan 5€, een brood voor 1,5€. Een koffie 0.5€ uiteten kan al voor 10€ 'all in'. Biefstuk is dan weer spotgoedkoop, een entrecote van een 600gr voor 3.5€. Normaal eet ik bijna geen rood vlees meer, toch kan ik hieraan niet weerstaan.

restant van krater van uitbarsting 1957 

Met een aantal bemanningen huurden we een taxi om een dag rond te rijden. Het is niet verwonderlijk dat er veel watervallen zijn gezien het aantal regendagen. Er zijn normaal maar 3 mooi zomermaanden - juni tot augustus - en juni kan dit jaar ook doorstreept worden in de droog statistieken. Overal staan er mooie bloemen in bloei en het groen is overweldigend. Vroeger waren er tal van watermolens in dienst, nu nog slechts 1tje en dan nog enkel als toeristische attractie. Ik kan mij voorstellen dat hier heel veel elektrische energie mee kan opgewekt worden maar daar zal een Europese investering voor nodig zijn zoals op El Hierro. Vulkaaneilanden hebben altijd spectaculaire uitzichtpunten, je kan je niet voorstellen welke krachten er aan het werk waren bij de geboorte van deze eilanden groep. Gelukkig zijn deze oerkrachten weg en kunnen wij in alle rust genieten van deze natuurpracht.

natuurschoon behoeft geen krans

Bermuda Azoren

Op veel blogs lees je dat de terugweg naar de Azoren niet zo simpel is dan de heen route naar de Karieb. En in mijn geval klopte dit ook als een bus. Ook de weersvoorspelling lijkt veel sneller te veranderen dan bij de zuidelijke oversteek. Ik vertrok net na een dag of 2 met regen, ik vond dat ik dan maar evengoed op zee kon zijn. De voorspelling gaf een voorbij komend frontje aan op de 3de dag. Toen dit frontje overkwam zat er toch iets meer wind in dan de voorspelde 20kn wind. Halve wind met 25 tot 30kn spoot de lady er vanonder. We deden 150 mijl zelfs dubbel gereefd. De volgende dagen zakte de wind zachtjes weg maar ik bleef wind houden om te kunnen zeilen. Een boot 150mijl voor mij moesten 2 dagen op de motor om vooruit te komen. Iedere avond had ik contact via de korte golf met radioamateurs van de club uit St Niklaas. Netmeester Omer controleerde voor mij op zijn pc hoe het er op de noorderlijke oceaan uitzag. En ja er leek een serieuze depressie boven de Azoren in opbouw. Deze depressie ging ons voorzien van 50+kn wind, hmmm wat veel om comfortabel aan te komen. Ook kwam er via de SSB een bericht binnen om te zakken tot onder de 35° N waar dan nog 35kn wind stond. Ik had er ongeveer 1000mijl op zitten, recht op Flores afsturen kon niet aangezien ik dan recht de depressie invoer. Samen met wat andere boten zakten we 2 dagen naar 34°N, de depressie bleef " dagen boven Flores liggen, heel ongewoon. Toen de wind eindelijk naar NW draaide, wat er op duidde dat het front in beweging kwam, stuurde ik terug aan op Flores. Ondertussen zaten wij ook in windvelden rond de 25kn. De dag nadien kreeg ik het vrolijke nieuws te horen dat er een nieuwe depressie onstond boven Flores op de dag voor mijn eventuele aankomst. Ondertussen had ik het grootzeil aan naar beneden gedaan, wat de stuurautomaat zeer apprecieerde. Door te zakken naar 34° N werd de tocht 200mijl langer. Een ganse week voer ik enkel onder een paar m² genua richting Flores.  Een volgend weerbericht voorspelde een nieuw front dat van de zuidkant naderde. Tja ik moest er doorheen. De 2 laatste dagen zat ik continu met wind boven de 35kn, mijn anemometer vertelde me dat het max 43,5kn was geweest die voorlaatste dag. De lady hield zich verbazend goed, alleen was er zoveel kabaal dat het onmogelijk werd om goed uit te rusten. Het was net alsof er met een voorhamer op de kanten werd geklopt. Het was indrukwekkend maar nooit vond ik het gevaarlijk. Ik zat wel gans de tijd binnen in de comfortabele droge kajuit. Regelmatig vlogen er emmers buiswater over de kuip, niet goed om te verblijven. Regelmatige controles op kruisend verkeer gebeurden van onder de buiskap. Gelukkig zit er tussen Bermuda en Azoren niet zoveel verkeer, en de grote vaart kondigd zich al snel aan op de plotter via d AIS. Maandagmorgen moest ik in Flores zijn want dinsdag kwam uit de zuidelijke richting een nieuwe depressie aan met 40+kn wind. Een paar uur voor ik in Flores door een aantal Nederlandse zeilers werd opgevangen zakte de wind tot een 15kn, goed om de haven aan te lopen. 16 dagen was ik onderweg om de 2020 mijl te overbruggen, soms bijna overvliegen. Weer veel bijgeleerd en mijn vertrouwen in mijn lady was weer een stuk gegroeid. Maar het is zoals velen weten, de boten kunnen veel meer aan dan hun beverige schippers. Iedere dag kwamen er verwaaide boten aan in Flores met veel respect voor de Oceaan. De morgen toen ik aankwam werd een Franse OVNI binnengesleept met veel schade. Buiskap afgerukt, zonnepaneel afgebroken en de stuurkwadant gebroken wat het sturen onmogelijk maakte. Gelukkig zaten ze dan al maar op 20 mijl voor Flores wat de sleep wat makkelijker maakte. Toch geeft het te denken dat je toch ook wel een dosis geluk moet hebben om die sommige freakgolven net te ontlopen. Toch geeft het een zalig gevoel om deze tocht ook tot een goed eind gebracht te hebben. Direct na aankomst diepte ik de fles Cava op en proostte ik op een veilige overtocht en mijn weermannen van de kortegolf.

Bermuda

St George Harbour met een wat groter jacht

De Bahama's liet ik snel achter mij. Bimini was wel mooi maar ik was erg verwent door de pracht van Cuba en zijn mooie mensen. Na wat heel dure voorraden ingeslagen te hebben gingen de touwtjes los voor terug een tocht van een 900 mijl waar ik 8 dagen over deed. Een ideaal weervenster in die richting vind je niet en ik had er duidelijk ook geen zin in om er lang op te wachten. Op 3 mei leek er iets aan te komen dat mij een bruikbare wind zou leveren. Op 5 mei passeerde er een front komende van Florida waar een 20kn wind in werd verzekerd. De eerste 1.5 dag ging het heel rustig aan de wind, in de loop van de vooravond zag ik cirrus bewolking komen echter zaten er wel wat windveren in? Tegen dat het goed donker werd kwam de verzekerde wind er door. Eerst liep het op tot begin de 20kn, hmmm dat gaat lekker. Een 2 tal uur later echter kwam er iets meer dan de verzekerde wind. Ik was al begonnen met rustperiodes toen opeens een grote klop mij attent maakte op iets meer dan de voorspelde wind.

er zijn wel mooie stranden

De aanspanriemen van de biminikap waren door de plotse windvlaag afgebroken. Dus eerst maar de klapperende bimini verzekerd met een touwtje. Ondertussen ging de lady er vandoor door met een rotvaart. Ik dacht dit deze windstoot ten gevolge van een buitje kwam, dus even zelf aan het stuurwiel om de stuurautomaat te ontlasten. Ik zat nog altijd in alleen maar een short en de horizontale regen koelde mij nogal snel af. Zo snel mogelijk een zeilpak aangetrokken en dat bracht wat verlichting. Meer dan een uur zat ik met het grootzeil omhoog tegen dat buitje te vechten. Maar het werd mij duidelijk dat er meer en meer wind kwam, de wind gierde door het want. Nog niet hoorde ik zo een kabaal. De lady liep veel te snel, regelmatig kwam de windmeter boven de 40kn, veel tijd om naar de meter te kijken had ik niet. Ok dat grootzeil moet er af maar met deze wind geen sinecure. Oploeven tot zo hoog mogelijk aan de wind, zeilval los en reddingsgordel aan om manueel de rest van het kloppende zeil naar onder te halen en met een touwtje extra te borgen. Hmmm dat was al wat rustiger, de genua nog wat meer gereefd en met een bakstag liepen we een goede koers die de stuurautomaat perfect kon sturen zonder veel kracht te moeten zetten. In de kuip kon ik niks meer doen, het was zalig in de kajuit, tijd om de rustpauzes voort te zetten. Gans de nacht bleef de wind huilen door het want. Kort na het opkomen van de dag zakte de wind naar een comfortabele 20 - 22kn. 1 Kant waren de lazyjacks afgebroken, en de UV-band van de genua was op verschillende plaatsen gescheurd. De rest van de tocht was heel rustig, zo rustig dat ik de laatste 200mijl moest volbrengen op de motor.
Bermuda verwelkomt je al van ver met de VHF radio en begeleid je door een smal kanaal naar St George harbour. Voldoende ankerplaats en net op tijd want 2 dagen nadien kwam de ARC rally daar toe. De administratie werd snel afgehaspeld en toen ik nog schoon schip aan het maken was arriveerde Coen van de Wildeman in zijn dinghy om mij te verwelkomen en mij voor een fris biertje uit te nodigen. Mooi ook de bemanning van de Bleu's trof ik kort nadien.

mooi om tussen te snorkelen

Het dorp oogt typisch engels, alleen dat hier wel de dollar regeert. De prijzen zijn hier exuberant net zoals in de Bahama's. Van de bemanning van de La Luna hoor je dat dit ook in de USA heel normale prijzen zijn. De meer toeristische streken, zoals Florida, kunnen nog een streepje duurder zijn. 9 dollar voor een pint waar je dan nog 1 dollar extra moest voor betalen 'voor de bediening', 10 dollar voor een pint ???? Het eiland zelf is wel gezellig en het supermarktje had goede waar om in te slaan voor de komende tocht naar de Açores, dus ja over de prijs moet je dan maar niet kniezen.

heel doorzichtig :-)

Bahama's, Bimini

De zeiltocht van Cuba naar Bimini, Bahama's was rustig. Wel heel windschiften dus heel veel werk aan de winkel om de zeilen te regelen. Ik had onmiddellijk een  warme golfstroom in de goede richting verwacht maar dat viel tegen. Aan de wind zeilend stond er een halve knoop stroom tegen??? Aangezien ik niet voorbij  Florida in 1 slag kon geraken deed ik een slag in de richting van Havana. Eens ter hoogte van Havana begon de stroom dan toch mee te lopen, vreemd? Vanaf dan ging het snel met 2 knopen stroom mee in de goede richting. 400 mijl in 3,5 dagen was prima.
Bimini zelf was niet zo interessant. Natuurlijk omdat ik door 7 weken in het prachtige Cuba verwent was. Bimini is een smalle strook koraal zonder mooie natuur buiten de mooie heldere blauwe ondiepe baaien. Die had ik echter al op veel plaatsen gezien. De prijzen voor etenswaren zijn zeer hoog. Alles moet natuurlijk aangevoerd worden per schip. Ik ging slechts 1 maal een biertje drinken op een terras, de rekening van 9 dollar viel mij wat tegen. Ook de inklaarrechten vielen tegen met 300dollar! Na  voldoende groenten en fruit aangevuld te hebben ging ik dan maar verder richting Bermuda.

Cayo Sal

Met mijn bezoek, die ook wat van zeilen houdt, willen we een deel van de zuidkust gaan bezoeken. Een parelstring van mooie, soms onbewoonde, eilanden strekt zich 200 mijl in westelijke richting uit. In oostelijke richting is het al niet minder waar de eilandengroep 'Jardinas de la Reina' liggen. Maar je moet keuzes maken in het leven ook in het zeilersleven :-)

ik was 3 weken haar klant, er was geen weg naast :-)

Voor we vertrekken gaan we nog wat provianderen in de lokale mercado waar je voor een hand vol centen verse groenten en fruit kan kopen. Na een 3 tal weken in Cienfuegos ben je bekent in de mercado waar je beslist naar je favoriete verkoopster gewenkt wordt. En goeie morgen en hoe is het wordt uitgewisseld. Dan laat mijn verkoopster zien wat ze te bieden heeft, op gebied van groenten en fruit wel te verstaan :-) Wat ze niet kan leveren wordt door een buurvrouw direct aangebracht. Aardappelen worden niet zichtbaar tentoon gespreid, deze worden voor een steviger prijs en wat gefluister toch verkocht. Een ananas kost 0.75€ een hand kleine bananen 0.4€ een papaya 1€. En of je nu toerist bent of niet dezelfde prijzen worden aangerekend. Ik heb het anders meegemaakt zelfs vanaf de Spaanse mercado's  zijn er onzichtbare toeristenprijzen, niets staat gemerkt. Ik moet me loswerken van deze mooie stad, de eilanden wenken echter.
Na wat papierwerk krijg ik mijn despacho om te vertrekken naar een volgende haven. Tussenstops op onbewoonde eilanden zijn geen probleem. Er zijn strenge controles op de grenzen maar niet voor ons bootjesvolk. Hun grote schrik is dat er een Cubaan(se) mee aan boord gaat en het eiland verlaat. Voor hun bezoekers doen ze echter alles zonder de minste problemen. Het anker gaat de laatste maal uit de prachtige baai voor Cienfuegos, we breken met motorgebrom de stilte van de Cubaanse morgen. De zeilen gaan omhoog en brengen ons bijna geruisloos tot Cayo Sal. Hier blijven we een dag. Nu en dan komt er huurcatamaran zijn opvarenden laten afkoelen in het helderste water. De avond valt en we liggen alleen voor anker, hier kan je dat. Dit is onmogelijk geworden op de meeste van de Caraïbische eilanden, anker nooit alleen.

langoest voor 2

De volgende dag trekken we er met de dinghy op uit naar de mooi ondiepe riffen waar de Caraïbische zee op losbeukt. Ik ben maar net in het water wanneer ik in een holte 2 grote antennes zie uitsteken op een metertje of 3 diep. Ik bracht een haak en een paar handschoen mee om een langoest te verleiden tot een gezamenlijk maal. Na wat overleg komt de langoest dan toch mee naar de dinghy, avondmaal was verzekerd. De Cobb bbq wordt uit de motteballen gehaald en we trakteren onszelf op een anti-stress cava kuur. De kop en poten worden gekookt en dienen als apero, de staart is meer dan voldoende een gegrild hoofdmaal voor 2 personen. Zeg nu nog dat zeilers slokoppen zijn :-) De nacht valt en de eilanden beschermen ons van de aanstormende Caraïbische zee, de langoest gaat met ons mee naar bed.

apero

karige zeilersmaaltijd

Cuba, Trinidad

onze taxi

In Cienfuegos kreeg ik bezoek uit België en dan ga je wat meer bezoeken dan normaal. Niet ver van Cienfuegos ligt Trinidad dat op de Unesco werelderfgoedlijst staat. En natuurlijk moesten we ook eens een ritje maken in zo een oude Amy slee ook al was die misschien ooit eigendom van een maffiabaas. De rit van 2 x 1 uur kostte ons ongeveer 50€, betaalbaar dus. En ja wanneer dit hoog op de toeristenlijst staat kan het moeilijk tegenvallen. Het is eigenlijk een dorp met kleine smalle kronkelende straatjes waar gezelligheid niet aan kraampjes verkocht moet worden. In ieder huis is wel een iets te doen. Bars, restaurants, kunstzaakjes, toeristen rommelwinkeltjes, Cubaanse sigaren & rum ....

nog voor de toeristenstorm

Het centrale plein dat in trappen oploopt staat vol met terrasjes waar van 's morgens ook al het ongedwongen ritme van de Cubaanse muziek te horen is. Het groepje ongeregeld verteld het Cubaanse leven met muzieknoten en een eerlijke rauwe stem. Je hoort geen mojito te drinken voor apero tijd laat staan voor de middag maar niet alleen de geest moet bevredigd worden met Cuba ook de smaakpapillen. Tegen de middag komen er meer toeristenbussen in het dorpje aan. De straten vullen zich met mooi geklede blekerds. Maar regelmatig gaat hun beurs open en wordt een stukje Cuba meegenomen in modieuze handtassen. Zo hoort het, hier leven deze Trinidatters van. Kom je aan een kraampje dan zijn ze onmiddellijk daar om je tot een aankoop te verleiden. Echter geen van hen is een agressief verkoper, koop je niet dan krijg je nog een mooie lach gratis mee. In een klein restaurantje pikken we nog een lekkere visschotel mee, de prijzen zijn bijna belachelijk de service is top.

gezelligheid wordt gratis opgediend met grote schalen

Op 3m van ons staat weer een bandje te spelen. Mijn bezoek wordt vriendelijk in hun entourage opgenomen en krijgt de sambaballen in haar handen gedrukt. Cubaanse muziek met een Belgisch accent. Om 14u komt onze slee ons weer ophalen, de straten worden te vol. De temperaturen lopen op, De chauffeur suist met ons door een veranderend decor. Veel boerderijen met rietsuiker, bananen maar ook veel runderen en schapen. Veel van dit luxe voer gaat naar de chique ressorts, de revolutionairen eten gewone kost. Wat vooral opvalt is hoe proper het overal is. Geen plastiek langs de weg, geen stortplaatsen geen sluikstorten. Ook in de voorbij zoevende dorpen ligt er alles proper en netje bij. Dit vredevolle eiland verbaast mij iedere dag maar dan alleen in positieve zin.